Έγινε αυτό που φοβόσουν

Tο μόνο που θα μπορούσες να πεις είναι ότι είχες δίκιο. Αυτό που φοβόσουν ότι θα συμβεί, συνέβη και οι ανησυχίες σου υψώθηκαν μπροστά σου με τη μορφή αληθινών γεγονότων. Το χειρότερο σενάριο, αλλά και αυτό που παιζόταν με τη μεγαλύτερη συχνότητα στο μυαλό σου, είχε την τύχη να δει τα φώτα της πραγματικότητας. Θα έλεγε κανείς ότι αφού υπήρχε αυτό το ενδεχόμενο σαν σκέψη μέσα στο κεφάλι σου, θα έπρεπε να το περιμένεις και να το δεχτείς, όπως δέχεσαι κάτι που περιμένεις ότι θα συμβεί. Παρόλα αυτά, όμως, η υλοποίηση του ενδεχομένου σου ήρθε και σε χτύπησε σαν μαχαιριά στο στομάχι.

Ήσουν ευτυχισμένη μαζί του. Ήταν μια ευτυχία, όμως, που απειλούνταν ασταμάτητα και από παντού. Θεωρούσες κάθε γυναικεία σκιά στον περίγυρό του μια σοβαρή απειλή, που ανά πάσα στιγμή θα μπορούσε να εισχωρήσει στην ευτυχία σου και να την κάνει κομμάτια. Έδινες στις απειλές αυτές μεγάλες ικανότητες και αφαιρούσες αυτές τις ικανότητες από εσένα. Δημιουργούσες μέσα στο μυαλό σου την πεποίθηση ότι οι «σκιές» που έβλεπες, αλλά και οι «σκιές» που εφεύρισκες πολλές φορές, θα μπορούσαν να τον ευχαριστήσουν περισσότερο.

Και ξεκίνησες τότε να μετράς τι είχες και τι δεν είχες. Έψαχνες να δεις τι έλειπε από εσένα, που δεν έλειπε από αυτές. Συνήθως, έβγαινες χαμένη από τις αναμετρήσεις που δημιουργούσες. Κι ήσουν βέβαιη ότι έμπαινε κι εκείνος στην ίδια διαδικασία της σύγκρισης και λόγω της αμετάκλητης αυτής σιγουριάς σου, απογοητευόσουν βαθύτατα από τα αποτελέσματα των αναμετρήσεών σου.

H νοσηρή συμπεριφορά σου ίσως να ήταν μια σοβαρή ένδειξη ότι ήσουν με το λάθος άνθρωπο. Δεν μπορώ, όμως, πριν τελειώσει η ιστορία να αποκαλύψω εάν ήταν λάθος εκείνος εξ’ αρχής κι αν χάρη σε αυτόν εμφανίστηκαν οι σκιές σου ή αν λάθος έγινε μέσα στη σχέση, λόγω των σκιών που σε κυνηγούσαν.

Όπως και να έχει, πάντως, οι σκιές που έβλεπες πήραν τερατώδεις διαστάσεις. Ορθώνονταν μπροστά σου και σε προκαλούσαν να τις προσέξεις. Τις έβλεπες μόλις ξυπνούσες, τις ένιωθες πριν κοιμηθείς. Κι ενώ, στην αρχή, κατάφερνες να κρατάς μόνο για τον εαυτό σου τις ανησυχίες σου, όταν οι σκιές γιγαντώθηκαν, δεν μπορούσες να κρατηθείς και εξωτερίκευες τους φόβους σου.
Του έδειχνες που είναι οι σκιές για να τις δει, τον κατηγορούσες για την ύπαρξή τους. Εκείνος, όμως, παρόλες τις υποδείξεις σου, δεν έβλεπε τίποτα. Επέμενε ότι όλα ήταν στη φαντασία σου, αλλά δε συμφωνούσες μαζί του. Γιατί εσύ τις έβλεπες και ήταν τρομακτικός ο τρόπος που σας πλησίαζαν και που εισχωρούσαν στη σχέση σας.

Στο τέλος, χάθηκε η επικοινωνία. Δεν μπορούσε να συνεννοηθεί πια μαζί σου. Εσύ πέρα από τις σκιές σου δεν μπορούσες να δεις τίποτε άλλο. Κάθε προσπάθειά του να συζητήσει μαζί σου, κατέληγε στο ίδιο αδιέξοδο. Κάθε απόπειρά του να αποποιηθεί τις ευθύνες του για την ύπαρξη των σκιών, δεν μπορούσε να ευδοκιμήσει. Τελειώσατε, λοιπόν, ήταν αναμενόμενο και τετελεσμένο.
Και δεν άργησε τότε να συμβεί αυτό που φοβόσουν. Είδες άλλη στο πλάι του. Δεν μπορούσες να το πιστέψεις. Προσπάθησες να εφεύρεις δικαιολογίες και επιχειρήματα, που θα αμφισβητούσαν την αδιαμφισβήτητη εικόνα που έβλεπες, ότι ήταν με άλλη. Κι αυτή τη φορά δεν ήταν σκιά, ήταν υπαρκτό πρόσωπο και ήταν πραγματικά μαζί του.

Κάθισες τότε και έκλεισες τα μάτια σου. Όχι για να σβήσεις την εικόνα του με εκείνη, αλλά για να ανατρέξεις στη σχέση σας. Ήθελες να ξαναδείς το τοπίο, τώρα πια καθαρό και φωτισμένο. Μπήκες λοιπόν στη σχέση σας και έψαξες να βρεις τις σκιές που σας απειλούσαν. Ήταν άφαντες. Δεν μπορούσες να τις δεις πουθενά.

Συνειδητοποίησες, ξαφνικά, ότι ίσως να μην υπήρχε καμιά σκιά τελικά. Τι κρίμα, όμως, να το διαπιστώνεις τόσο αργά…