Οι μεγαλύτεροι έρωτες που έληξαν δεν έγιναν ποτέ πολιτισμένες σχέσεις

Εντάξει μην τα ισοπεδώσουμε κι όλα. Υπάρχουν και περιπτώσεις που ένας τρελός έρωτας, εξελίσσεται σε μια υπέροχη σχέση ζωής. Το κακό είναι ότι το σενάριο αυτό δεν αποτελεί την πλειοψηφία, με αποτέλεσμα τα happy ends να μην είναι ο κανόνας αλλά, δυστυχώς, η εξαίρεση.

Στο ξεκίνημά του, όπως και για όσο διαρκεί ο έρωτας, όλα φαντάζουν ονειρεμένα. Στην αρχή σε γοητεύουν τα πάντα, μαγεύεσαι, τα βρίσκεις όλα χαριτωμένα, αστεία, τρυφερά ακόμη κι αυτά που στο τέλος του έργου σε βγάζουν εκτός εαυτού. Θες η συνήθεια, η υπερβολική εξοικείωση, η καθημερινή τριβή, η μετάβαση απ’ τον έρωτα στη σχέση, πάντως η αστερόσκονη από ένα σημείο και μετά πάει περίπατο. Παρεμπιπτόντως, μαγκιά σου, αν αυτό το τελευταίο το προλάβεις ή δεν το αφήσεις να συμβεί, αλλά δεν είναι της παρούσης. Κάπου εκεί, λοιπόν, τα θεμέλια της σχέσης αρχίζουν να τρίζουν, κι εξαρτάται απ’ την ανθεκτικότητά τους αν πρόκειται απλώς για μια κρίση που θα ξεπεραστεί αργά ή γρήγορα ή αν προχωράς με μαθηματική ακρίβεια στη διάλυση του δεσμού σου.

Είτε χωρίσεις συναινετικά είτε όχι, το μόνο σίγουρο είναι ότι η σχέση έχει κάνει τον κύκλο της και καλείσαι ν’ αδράξεις την επόμενη μέρα, τουλάχιστον να συνεχίσεις να ζεις. Όταν περάσει ο έρωτας, όταν τελειώσει η σχέση, όταν επέλθει ο χωρισμός. Μετά λοιπόν τι; Δεν τρέχει και τίποτα; Και πάλι φίλοι;

Ας μην κοροϊδευόμαστε. Πολύ δύσκολα οι μεγάλοι έρωτες μετά τη λήξη τους καταλήγουν σε ρεαλιστικά πολιτισμένες, διαπροσωπικές σχέσεις. Πώς μπορείς να στοιβάξεις τ’ αμέτρητα συναισθήματα που κάποτε ένιωσες, ενδεχομένως κι επί σειρά ετών, σ’ ένα τυπικό «Γεια σου, τι κάνεις»; Πώς να βάλεις μυαλό και κυρίως την καρδιά μέσα σε στερεότυπα καλούπια δήθεν καθωσπρεπισμού; Πώς να ξεστομίσεις ευθαρσώς το «τράβα στον αγύριστο» ή αντιθέτως, το «έχω καταλάβει ότι δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα», όταν συμπυκνώνεις τις σκέψεις σου σ’ ένα σχεδόν επιβεβλημένο «Χάρηκα που τα είπαμε»;

Υπό φυσιολογικές συνθήκες, θες να βρίσεις, να διαολοστείλεις, να γυρίσεις το κεφάλι απ’ την άλλη, να τρέξεις να χωθείς στην αγκαλιά του ή να τον γεμίσεις με φιλιά. Και θεωρείς φυσιολογικό το ξερό sms στο κινητό για εορταστικές ευχές αντ’ αυτών; Εναλλακτικά, λοιπόν, επιλέγεις κάποιες φορές, απλώς να μην κρατήσεις καμία απολύτως επαφή, ν’ αποκοπείς ριζικά, να χαθείς και να διαγράψεις οριστικά τον άνθρωπο αυτό, προκειμένου να βρεις την τάξη και την ησυχία πάνω απ’ όλα στην ψυχή σου.

Μπαίνουμε ασυναίσθητα σ’ ένα τριπάκι να θέλουμε να προβάλλουμε μια παράλογη ανωτερότητα, μια δήθεν και συνάμα ακραία διπλωματία, μας ενδιαφέρει τι θα πει ο κόσμος, τι θα σκεφτεί ο άλλος άνθρωπος για μας τώρα πια, μήπως μας θεωρήσουν κολλημένους, συντηρητικούς ή δειλούς, με αποτέλεσμα να φιλτράρουμε και να χαλιναγωγούμε την κάθε μας αντίδραση με τρόπο που ξενίζει, που φαντάζει αφύσικος ή τουλάχιστον ψεύτικος.

Και κάπως έτσι, προτιμήσαμε να κρατάμε τυπικές -τις περισσότερες φορές άσκοπες κι ανούσιες- επαφές, σε γιορτές, γενέθλια, τυχαίες συναντήσεις στο δρόμο ή μέσω κανενός like στο facebook για να δείχνουμε δήθεν ευγενικοί και πολιτισμένοι. Να τον βράσω αυτόν τον πολιτισμό.

Το ξέρεις βαθιά μέσα σου ότι οι λόγοι που διατηρείς μια τέτοια, έστω στοιχειώδη, επαφή είναι πολύ συγκεκριμένοι. Αφορμή ψάχνεις και κρύβεις την αλήθεια κι από σένα τον ίδιο ορισμένες φορές. Είτε συντηρείς μια υποτυπώδη επικοινωνία γιατί εξακολουθεί να σου λείπει ο άνθρωπος αυτός και δε σταματάς να ελπίζεις είτε ακριβώς για τον αντίθετο λόγο, για να φανείς άνετος και κουλ, ότι έχεις προχωρήσει τη ζωή σου -που μπορεί όντως να το έχεις κάνει δηλαδή-, έχεις ξεπεράσει το παρελθόν κι απλώς θες να περάσεις στον πρώην σύντροφο σου το μήνυμα. Εντάξει, μεταξύ μας και ποιος δεν το έχει κάνει κάποια στιγμή στη ζωή του;

Μόνο που το ενδιαφέρον μας για έναν άνθρωπο φαίνεται, διαπιστώνεται, αξιολογείται κι εκτιμάται όσο είμαστε μέσα στη σχέση. Φυσικά και δεν αλλάζουν τα συναισθήματα απ’ τη μια μέρα στην άλλη, ο χρόνος είναι, εξάλλου, ο καλύτερος γιατρός σ’ αυτές τις περιπτώσεις, τουλάχιστον όμως μην προσποιείσαι ότι δεν τρέχει κάστανο. Παραδέξου πρώτα απ’ όλα στον εαυτό σου γιατί επιμένεις να συντηρείς αυτήν την επαφή κι άσε την καρδιά σου να σε οδηγήσει στη σωστή, επόμενη, αληθινή κίνηση.

Ανεξάρτητα απ’ το φταίξιμο, τις αιτίες και τον τρόπο του χωρισμού, προφανώς και θέλουμε να είναι πάντα καλά ο άνθρωπος που κάποτε μοιραστήκαμε υπέροχες στιγμές κι ολόκληρα κομμάτια του εαυτού μας μαζί του. Αυτό είναι στοιχείο ανθρώπινης φύσης, ποιότητας, αξιοπρέπειας και σεβασμού κυρίως προς εμάς τους ίδιους, αλλά και της σχέσης που προϋπήρχε και μας έκανε τότε ευτυχισμένους. Αλλά μέχρι εκεί. Κατά τ’ άλλα, από μακριά κι αγαπημένοι.

Άλλωστε, ό,τι ανήκει πια στο παρελθόν κάποιο λόγο θα έχει.