Οι τίτλοι στις ανθρώπινες σχέσεις είναι συνηθισμένοι, βολικοί, πολυχρησιμοποιημένοι και κυρίως αγαπητοί. Τους χρησιμοποιούμε καθημερινά είτε για να βοηθήσουμε κάποιον να καταλάβει σε ποιον αναφερόμαστε είτε για να κατηγοριοποιηθεί στο μυαλό μας, οπότε στην περίπτωση αυτή να λάβει την αντίστοιχη θέση στην καρδιά μας.
Όταν αναφερόμαστε, όμως, σε θέματα καρδιάς ξέρουμε ότι πρέπει να χρησιμοποιούμε λεπτούς χειρισμούς, τόσο όσο αυτούς που χρησιμοποιεί ένας καρδιοχειρουργός. Ποιος θα τολμούσε να πει ότι μια επέμβαση καρδιάς είναι εύκολη υπόθεση;
Η περιπλοκότητά της γίνεται εμφανής όταν προσπαθήσουμε να καταλάβουμε τις λειτουργίες της κι ενίοτε τα απρόοπτα test που μας υποβάλει και μας καλεί να απαντήσουμε στην καθημερινότητά μας. Καθημερινά, άλλωστε δεν είναι τα προβλήματα καρδιάς; Για κάποιον θα πονάει η καρδούλα μας, δε γίνεται.
Πονάει φυσικά γιατί χτυπάει και χτυπάει γιατί δεν προσέχει. Μπορεί να φαίνεται ότι έμαθε να περπατάει, όμως άπαξ και πέσει, γκρεμοτσακίζεται. Κι όπως βρίσκεται εκεί στο κρεβάτι του πόνου είθισται να συλλογίζεται διάφορα και μεταξύ αυτών φτάνει να αναρωτιέται πώς γίνεται απ’ τους ανθρώπους που πέρασαν απ’ τη ζωή της μόνο λίγοι να την άγγιξαν πραγματικά. Λίγοι, ένας-δυο. Για την ακρίβεια ένας άνθρωπος που πήρε τον τίτλο του απωθημένου κι έζησε στη χώρα του εξιδανικευμένου.
Πανέμορφο μέρος! Ξέρεις, είναι σαν αυτούς τους προορισμούς, τους πολλά υποσχόμενους με τις άριστες κριτικές και τα πολλά αστεράκια. Είναι από αυτά τα μέρη που μια-δυο εικόνες να δεις αρκούν για να αφήσεις όλο το υπόλοιπο στη φαντασία σου. Κι όντως κάπως έτσι γίνεται. Έχεις την εικόνα δυο ανθρώπων που παρά το εξωτικό τοπίο η ευτυχία κι η πληρότητά τους δεν έγκειται στον τόπο που βρίσκονται, αλλά στο μαζί.
Μια εικόνα του ότι είστε μαζί λοιπόν, είναι υπεραρκετή για να σκηνοθετήσεις το υπόλοιπο έργο που έχει ως βάση τον έρωτά σας, ο οποίος είναι ακλόνητος κι αποτελεί θεμέλιο για να χτιστεί ένας ολόκληρος ουρανοξύστης απ’ το μελλοντικό σενάριο της δικής σας αληθινής κι αιώνιας αγάπης.
Ακούγεται υπερβολικό; Μήπως φαίνεται απίθανο; Ή στην τελική δείχνει ουτοπικό; Αδιάφορο. Τη στιγμή που το θέλεις έχεις ήδη ξεκινήσει να το βλέπεις μπροστά στα μάτια σου να συμβαίνει με όλα τα σκηνικά στη σωστή σειρά και το συμπρωταγωνιστή στο θρόνο του· η μόνη θέση που του πρέπει άλλωστε. Εσύ ασ’ το, δεν έχει και πολύ σημασία, είσαι μαζί του κι αυτό περισσεύει.
Ποιος τίτλος θα ταίριαζε καλύτερα στο άτομο που κάθισε στον θρόνο από αυτό του απωθημένου; Ξέρεις, αυτού που θέλησες και ποτέ δεν είχες ή που ακόμη χειρότερα που δεν τόλμησες ποτέ να διεκδικήσεις για να έχεις. Αυτού που οι φορές που βρεθήκατε μετριούνται στα δάχτυλα των δυο χεριών σου ή ακόμη χειρότερα του ενός. Αυτού που ποτέ δεν άγγιξες αλλά θα μπορούσες να έκανες κι οικογένεια μαζί του. Αυτού που δεν έζησες αλλά θα έδινες και τη ζωή σου για πάρτη του αν χρειαζόταν. Αυτού που μπορεί και να λες πως αγαπάς κιόλας.
Πριν προχωρήσουμε και για να μην ξανασκοντάψουμε δεν κάθισε τυχαία στον θρόνο του παλατιού σου· εσύ τον τοποθέτησες και μάλιστα με όλες τις δόξες και τιμές. Αυτός το πιο πιθανό είναι να έλλειπε σε γειτονικό θέρετρο κάνοντας μια παράλληλη και κυρίως αντίθετη ζωή από ό,τι φαντάστηκες εσύ για σας.
Κι εδώ γίνεται το μεγαλύτερο κακό, γιατί παρότι καταλαβαίνω την ανάγκη σου να νοικοκυρευτείς και να ανοίξεις σπιτικό, εσύ δεν κοιτάς τι αντέχει η τσέπη σου και παίρνεις ένα δυσβάσταχτο δάνειο. Σαν να μην έφτανε αυτό ξεκινάς την ανέγερση του οικοδομήματος αυθαίρετα και σε ένα οικόπεδο που δε βρίσκεται ούτε στην κατοχή σου.
Από αυτό καταλαβαίνεις πόσο υποτίμησες ή υπερτίμησες τα παλάτια που έφτιαχνες τα καλοκαίρια στην άμμο.
Συντάκτης: Τζούλια Ρακογιάννη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
