Είναι στη φύση του ανθρώπου ν' απομακρύνεται απ' ό,τι δεν μπορεί να ελέγξει

Για χρόνια διαλαλούσαμε ότι πρέπει  να πηγαίνεις πάντα εκεί που τα πόδια σου τρέμουν, πως τα δεδομένα στη ζωή είναι βαρετά και με το να έχεις πάντα τον έλεγχο το μόνο που κερδίζεις είναι λίγη παραπάνω πλήξη, ανία κι όλα τα συναφή. Αρχίσαμε λοιπόν να κυνηγάμε ασυναίσθητα οτιδήποτε μη στερεό, που κάπως θα έδιωχνε τη ρουτίνα μας. Καθετί ρευστό που θα μας έκανε άνω-κάτω. Η πορεία όμως έδειξε ότι τελικά ο άνθρωπος δεν είναι φτιαγμένος για τα δύσκολα και το τρέμουλο δεν το μπορεί και για πολύ. Έτσι ψάχνει για κάτι πιο βατό κι ελέγξιμο.

Κάποιες φορές λοιπόν η φυγή απ’ οτιδήποτε αδυνατούμε να ελέγξουμε, ίσως είναι η καλύτερη λύση. Βλέπεις τα χρόνια περνάνε κι οι άνθρωποι αλλάζουν, χωρίς να σε ρωτήσουν. Μια ωραία μέρα λοιπόν, συνειδητοποιείς πως ο άνθρωπος που κάποτε λάτρευες, δεν είναι πια ο ίδιος. Αρχίζεις κι απομακρύνεσαι, κάνεις σιγανά βήματα προς τα πίσω γιατί δε θες και ν’ ακουστείς. Ίσως βασικά ούτε κι ο ίδιος σου ο εαυτός δε θέλει ν’ ακούσει, να πιστέψει πως παραιτείσαι από κάθε προσπάθεια.

Δε μιλάω βέβαια μόνο για τον ερωτικό τομέα, ακόμη και στο κομμάτι της φιλίας, νομίζω πως όλοι κάποια στιγμή είχαμε αυτόν το φίλο που με το πέρασμα του χρόνου βρεθήκαμε σ’ εκείνη την αμήχανη στιγμή που συνειδητοποιήσαμε πως κάπου οι δρόμοι μας χωρίζουν, πώς όσο κι αν το προσπαθήσουμε πιθανότατα δε θα ξανασυναντηθούν ποτέ κι ίσως έτσι είναι καλύτερα.

Είναι και κάποιες άλλες φορές όμως, που η φυγή αυτή είναι ολέθρια. Βλέπεις υπάρχουν άνθρωποι που κάποτε ερωτεύτηκαν πολύ και δυνατά, τα συναισθήματα ήταν όμως τόσο έντονα και πρωτόγνωρα που τους τρόμαξαν και τους έδιωξαν μακριά. Δυστυχώς έχουμε την τάση να γοητευόμαστε από πνεύματα αντισυμβατικά, από φευγιά που δεν μπαίνουν σε καλούπια και μας πειράζουν συνεχώς το μυαλό.

Αυτό είναι το αληθινό. Αλλά αυτό πολύ δεν το άντεξαν, δεν μπόρεσαν να το διαχειριστούν κι έτρεξαν να βρουν αυτό το συμβατικό, που δε θα τους ταράζει πλέον τα νερά, που τουλάχιστον θα μπορούν να το έχουν υπό έλεγχο αυτήν τη φορά.

Φοβήθηκαν το έντονο. Προτίμησαν το ήρεμο, το συνηθισμένο γιατί τουλάχιστον έτσι δε θα πληγώνονταν. Προτίμησαν ν’ ασχοληθούν με κάποιον που θα ήταν στα μέτρα τους, κάποιον διαχειρίσιμο, που δεν τους ξεβόλευε απ’ τον τρόπο ζωής και σκέψης τους. Επέλεξαν να πλατσουρίσουν σε πιο γαλήνια νερά, αλλά τελικά η ψυχή τους γαλήνεψε;

Τελικά μήπως τ’ ανεξέλεγκτα είναι αυτά που φέρνουν τη γαλήνη; Μήπως αυτά που ποθεί η ψυχή μας είναι αυτά που μας βγάζουν εκτός ορίων, αυτά που δεν μπορούμε να ελέγξουμε;

Να παίρνεις λοιπόν το ρίσκο γιατί μόνο έτσι θα μάθεις, να επιμένεις γιατί κι αυτός ο επιμένων κάποιες φορές νικά. Να πηγαίνεις εκεί που τα πόδια σου τρέμουν γιατί τελικά αυτά είναι τα ωραία. Κι αν δεις πως η κατάσταση ξεφεύγει, τότε ναι, απομακρύνσου γιατί κάποιες φορές η φυγή είναι λυτρωτική.

Όντα τρεμάμενα λοιπόν οι άνθρωποι, που προκειμένου να γλυτώσουν από καθετί που τους αναστατώνει, τρέχουν μακριά. Αλλάζουμε πόλεις, χώρες, σπίτια και μαλλιά μήπως και ξεφύγουμε. Αναζητάμε το ήσυχο και την πεπατημένη. Κάποιες φορές λοιπόν η φυγή είναι σωτήρια κι άλλες καταστροφική.