Δεν είναι ότι δεν μπορούμε να προχωρήσουμε απλά δε θέλουμε

Σου είχα πει πως είχα ένα γράμμα για σένα, θυμάσαι; Τη στιγμή που μιλούσαμε ασταμάτητα στη μέση του δρόμου, που ήθελα να βάλω όπισθεν και να εξαφανιστώ, γιατί δεν ήμουν σίγουρη ότι ήθελα να με δεις, αλλά για κακή μου τύχη, είχες αναγνωρίσει ήδη το θόρυβο του αμαξιού μου. Αυτά συμβαίνουν με μας. Και για όλα αυτά εξαφανίστηκες κι εσύ. Για να σε ξεχάσω εγώ. Για να προχωρήσω εγώ. Για να με δεις να ξεφεύγω από σένα εγώ. Γιατί τρόμαξες εσύ, για κακή σου τύχη.

Κι αν εγώ δε θέλω; Θέλω να πω, αν ξέρω ότι μπορώ να αφήσω πίσω μου ό,τι έχω νιώσει; Να προσπεράσω κάθε μία στιγμή που έχω ζήσει όντως  μαζί σου ή ακόμα κι αυτές που έχω φανταστεί να μοιράζομαι μαζί σου τόσο έντονα, που νομίζω πως όντως τις έχουμε ζήσει, αλλά παρ’ όλα αυτά, δε θέλω;

Μπερδεύτηκα. Μαζί σου τα έμπλεξα όλα. Απωθημένα, έρωτες, φιλία, αγάπη, πάθος, ελευθερία, στεναχώρια και ξανά απ’ την αρχή. Μπερδεύτηκε το μυαλό μου ανάμεσα σε εκείνο που είχα, με εκείνο που θα ήθελα να έχω. Έφτιαξα εικόνες κι υποθέσεις για το πώς θα ήταν να ήμασταν μαζί και χάθηκα στις ατελείωτες σκέψεις μου, αναφορικά με το τι μπορεί να κάναμε λάθος, τι θα μπορούσαμε να αλλάξουμε και τι απομένει να κάνουμε. Αν μένει κάτι άλλο.

Απ’ την άλλη, αναρωτιέμαι κατά πόσο σε θέλω ή είναι απλά εκείνος ο  εγωισμός που μας κάνει να αξιώνουμε ό,τι μας απαξιώνει. Που δίνουμε αξία σε όποιον τελικά νιώθουμε ότι μας απορρίπτει. Μόνο που δεν ένιωσα να με απορρίπτεις ποτέ, στην πραγματικότητα. Ίσα-ίσα, ένιωθα ότι προσπαθείς περισσότερο κι από εμένα, κάποιες φορές. Όμως, δεν έφτανες ποτέ στο τέλος, κι αυτό ήταν μία απόρριψη, ναι. Αλλά δε θα σε ρωτήσω ποτέ γιατί.

Αν κάτι τελειώνει, υπάρχει λόγος. Μπορεί σε εκείνον που δε θέλει να απαγκιστρωθεί, ο λόγος να φαίνεται αστείος και να μην μπορεί να τον καταλάβει, όμως υπάρχει σαν λόγος. Οι άνθρωποι που ερωτεύονται, πονούν όταν νιώθουν πως χάνουν εκείνον που θέλουν να έχει τον ρόλο του συντρόφου τους. Όμως, αν εκείνος δεν μπορεί να νιώσει το ίδιο με σένα, εσύ τι μπορείς να κάνεις; Η απάντηση είναι απλή: Δεν υπάρχουν πάντα εξηγήσεις για τη συμπεριφορά των άλλων! Ο καθένας μας, άλλωστε, κινείται με άξονα τα δικά του όνειρα και τα δικά του θέλω. Κι αυτό είναι δίκαιο.

Κανείς δεν είπε πως γίνονται εύκολα όλα αυτά. Γίνεται να προχωρήσεις, αρκεί να σκεφτείς τι θέλεις και πόσο θα αφήνεις το παρελθόν να μπαίνει στο παρόν σου. Και συνεχίζεις να ασχολείσαι με αυτό, γιατί καμιά φορά επιλέγουμε να ασχολούμαστε με μια κατάσταση όταν δε μας καλύπτουν τα συμπεράσματα που έχουμε βγάλει. Είναι όλα θέμα θέλησης.

Η μόνη αλήθεια είναι πως δε θες. Δε θες να πάψεις να τον σκέφτεσαι. Δε θες πραγματικά να σταματήσεις να το ξαναζείς στο μυαλό σου, να το φαντασιώνεσαι. Να ελπίζεις. Το να συνεχίζεις να κολλάς στο παρελθόν είναι ο μόνος τρόπος να μην τελειώσει. Η άρνηση του μυαλού σου, το αναιρεί. Δεν είσαι έτοιμος ακόμη. Δεν έχεις απαντήσει, δεν έχεις δεχτεί. Δεν.

Ξέρεις, για κάθε άνθρωπο, ανάλογα με το πώς έχει βιώσει κάτι, ο χρόνος «απεξάρτησης» είναι διαφορετικός. Ο τρόπος διαχείρισης κάθε συναισθήματος, διαφοροποιείται, οι αντοχές αυξομειώνονται κι όταν  συνειδητοποιείς τις αλλαγές αυτές, καταλαβαίνεις ότι μπορείς να κάνεις τα πάντα. Αρκεί να σκεφτείς, όχι με κέντρο εκείνον αλλά με γνώμονα εσένα. Αρκεί να κοιτάξεις πιο καθαρά τα θέλω σου, αλλά να μην τα προσωποποιήσεις. Ακόμη κι αν έρχεται ή τον φέρνεις στο μυαλό σου, μη ζεις όπως θα ήθελε ή όπως αν ήταν εκεί, γιατί το παν είναι να βρεις εσύ τη δική σου ισορροπία και θέση.

Αυτά, με άκουγες να λέω πάντα, γι’ αυτό δε με φοβήθηκες ποτέ. Προσπαθούσα πάντα με ό,τι καταπιανόμουν και μου έλεγες «δε σε φοβάμαι, εσύ τα καταφέρνεις όλα»! Κι έτσι είναι, είχες δίκιο. Και σήμερα που μου μίλησες τελευταία φορά, έξω απ’ το αμάξι μου, αυτό σου είπα. Δεν ήθελα να φύγω από εσένα. Όμως το θέμα είναι να μη χάνεις την αλήθεια. Να βρεις εσένα μέσα στο χάος κι εγώ εμένα.

Το θέμα είναι, πως και μετά από τόσες μέρες, μου λείπεις. Μπόρεσα να με φανταστώ χωρίς εσένα, αλλά κυρίως,  νιώθω πολύ όμορφα που μπόρεσα να θέλω.