Μπορεί να μη σου λένε πάντα τι θέλουν αλλά πάντα θα στο δείχνουν

Δε μου αρέσει να μιλάω τόσο ανοιχτά για αυτά που σκέφτομαι κι όλο αυτό που συμβαίνει στο κεφάλι μου. Νιώθω να εκτίθεμαι από παντού, αλλά όταν γράφω μου βγαίνει κάπως αυθόρμητα και φυσικά, το να γράφω γι’ αυτά που νιώθω, αυτά που σκέφτομαι κι αυτά που βλέπω. Γιατί κατά βάθος είμαι κλειστός άνθρωπος κι ας μη μου φαίνεται, ιδιαίτερα σε αυτούς που με γνωρίζουν.

Ξέρω, όρεξη είχες τώρα να ακούσεις για μένα. Για εσένα θέλεις κάτι να ακούσεις. Κάτι που θα σε κάνει να ταυτιστείς, να νιώσεις, να ακούσεις, να κινητοποιηθείς, να δράσεις. Αν και τα δύο τελευταία δύσκολο για εσένα που σκέφτεσαι πολύ. Ναι, λέω για εσένα που είσαι λες κι έχεις καταπιεί τσίχλα και δε λέει να ξεκολλήσει η βελόνα «κάνε κάτι» στο κεφάλι σου. Γιατί για να διαβάζεις τα κείμενά μου, τέτοιος είσαι κι εσύ. Ξέρω εγώ και το λέω. Γι’ αυτό σήμερα γράφω στο πρώτο πρόσωπο. Σκέψου ότι μιλάς εσύ και ταυτίσου.

Στο γράψιμο βρίσκω την ηρεμία μου, βρίσκω την ισορροπία μου κι ας χάνομαι στις σκέψεις μου. Γιατί όταν γράφω μπορώ και βάζω το μυαλό μου σε μια τάξη. Και μπορώ να σε κάνω να δεις όλα αυτά που θέλω να σου πω, αλλά δεν μπορώ. Κι είναι πολλά. Κι όπου «γράφω» εσύ βάλε τον δικό σου τρόπο έκφρασης.

Πρώτα από όλα έχω το μάτι του τρελού. Γι’ αυτό μπορώ να παίξω άνετα την τρελή, αλλά αν γυρίσει το μάτι μου, έχασες το παιχνίδι. Μου αρέσει να κερδίζω γι’ αυτό είμαι της υπομονής και της επιμονής. Κι ας πέφτω και ας πονάω και ας χάνω πολλές μάχες. Αντέχω, γιατί αν δεν αντέχεις στον πόλεμο, πώς θα απολαύσεις και θα εκτιμήσεις την ειρήνη;

Και τώρα που ξεκίνησα να σου τα λέω έτσι ωραία και καλά, θέλω να πω πως δεν ξέρεις τίποτα για μένα. Και το λέω αυτό γιατί όλοι νομίζουμε πως ξέρουμε κάποιον μόνο απ’ την εικόνα του κι αυτό που μας παρουσιάζει. Αλλά δεν είναι έτσι. Ακριβώς όμως επειδή ξέρω πόσο επιφανειακοί είμαστε εμείς οι άνθρωποι, φροντίζω και προσέχω αυτό που δείχνω και κυρίως αυτό που θέλω να είμαι για τους γύρω μου και για σένα.

Και σκέψου, πώς θα σου τραβήξει ένα βιβλίο την προσοχή αν δεν έχει ωραίο εξώφυλλο κι ωραία περιγραφή; Το εσωτερικό του όμως είναι κι αυτό που θα την κρατήσει και δε θα την αποσπάσει. Θα θέλεις να διαβάζεις και να μαθαίνεις όλο και πιο πολλά και ξανά και ξανά.

Κι οι άνθρωποι είμαστε σαν τα βιβλία. Ανοιχτά, κλειστά, διαβασμένα, αδιάβαστα, με πολλές σελίδες, με λίγες σελίδες, παραμύθια, θρίλερ, περιπέτειες, ρομάντζα, μυστηρίου. Το τι είμαι εγώ δε θα το μάθεις σίγουρα ποτέ λοιπόν μόνο απ’ το εξώφυλλο. Κι αν η περιγραφή μου δε σου κάνει, τότε μάλλον δεν κάνουμε κι ο ένας για τον άλλο.

Το να συμπεριφέρομαι σωστά στους γύρω μου είναι το Α και το Ω της ζωής μου. Είτε μου βγαίνει είτε όχι σε καλό. Πάντα πίστευα πως  ό,τι δίνεις, παίρνεις κι ό,τι παίρνεις, πρέπει να το εκτιμάς. Άρχισα να συμπεριφέρομαι λοιπόν όπως μου συμπεριφέρονται κι ηρέμησε το κεφάλι μου. Και ξέρεις ε; Όταν λαμβάνεις τη συμπεριφορά που δίνεις, τότε αρχίζεις να καταλαβαίνεις τι πάει στραβά. Επειδή αν πληγωθείς όπως πλήγωσες, αν βοηθηθείς όπως βοήθησες, θα λειτουργήσει το μέρος του εγκεφάλου «δεν περιστρέφονται όλα γύρω από σένα».

Είμαι λοιπόν όλα αυτά που ποτέ δε θα σου πω και τελικά ούτε θα στα γράψω. Αυτά που γράφω άλλωστε είναι οι σκέψεις μου, όχι αυτά που είμαι. Όποιος θέλει να με διαβάσει, θα με διαβάσει απ’ τις συμπεριφορές μου. Και σίγουρα θα είναι στη συμπεριφορά μου και κάτι που βλέπω σε σένα. Κι ειδικά αν εμένα μου κάνεις, θα γίνω ο καθρέφτης σου, θα σε κάνω να το καταλάβεις. Γιατί το ξεφύλλισμα δε μου αρκεί και δεν το προτιμώ.

Το τι μπορείς να κερδίσεις από εμένα θα το καταλάβεις στην πορεία. Προσπέρνα λοιπόν αν δε σου αρέσει ή μείνε. Τα ενδιάμεσα κουράζουν, δε μου κάνουν, κι ευχαριστώ πολύ. «Αν θες να δεις τα αληθινά να καίνε πρέπει στο ύψος της φωτιάς να ανέβεις», που λέει κι η Μποφίλιου.

Θα μου πεις οι άνθρωποι έρχονται, φεύγουν, άλλοι μένουν, άλλοι προσπερνάνε. Σε άλλους κάνεις, σε άλλους δεν κάνεις, κάποιοι σου κάνουν και δεν τους κάνεις, κάποιους τους κάνεις και δε σου κάνουν, με άλλους μαζί δεν κάνουμε και χώρια δεν μπορούμε, και ούτω καθ’ εξής. Γενικά πάντα κάτι μας φταίει εμάς. Τι είναι αυτό; Νομίζω οι εαυτοί μας, η συνήθεια και το ότι δίνουμε πολλή αλήθεια σε ανθρώπους που δεν καταλαβαίνουν ή δε θέλουν να καταλάβουν.

Αυτό είναι το μόνο που έχω να σου δηλώσω. Όλα αυτά που ποτέ δε σου πω, θα στα δείξω με τέτοιο τρόπο, που δε θα γίνεται να μην τα καταλάβεις. Και για όλους τους υπόλοιπους, για τους κομπάρσους τη ζωής μου, ας αρκεστούν σε αυτό που βλέπουν. Γιατί, να ξέρεις, δεν έχω την ανάγκη να αποδείξω τίποτα και σε κανέναν. Όλα αποδεικνύονται από μόνα τους. Και φαίνονται στο χειροκρότημα.

Με κοιτάς σε κοιτώ και μετά σιωπή.