Όχι άλλο σπασμένο τηλέφωνο στις σχέσεις

Τι καθορίζει μία υγιή σχέση; Ποιο είναι αυτό που μας καθιστά ευτυχισμένους, σωστούς και τίμιους απέναντι στους άλλους; Μετά πολλών κόπων και βασάνων καταλήξαμε σε μία άκρως ικανοποιητική απάντηση των παραπάνω ερωτημάτων, που λίγο-πολύ καλύπτει όλα τα γούστα. Εμπιστοσύνη, λένε κι άδικο δεν έχουν. Βαριά κι ασήκωτη αν με ρωτάτε, ίσως βαρύτερη κι από τον σεβασμό, την ειλικρίνεια, ακόμα και την αγάπη.

Ποια εμπιστοσύνη, θα μου πεις, τι μας λες τώρα κι εσύ; Και χαμογέλασα με νόημα, γιατί ήξερα πως όταν ανάμεσα σε ανθρώπινες σχέσεις έρθει και εγκατασταθεί το στόμα κάποιων τρίτων, η εμπιστοσύνη πάει περίπατο, όσο κι αν σέβεσαι, εκτιμάς ή αγαπάς. Το στόμα εκείνων των τρίτων έχει την τάση να διαστέλλεται όταν επρόκειτο για τα δρώμενα και τις κουβέντες κάποιον άλλων, κι όσο για τα δικά τους; Εκεί το στόμα τους μικραίνει, παραμένει ερμητικά κλειστό κι ανάθεμα αν τους παίρνεις κουβέντα. Προσωπικά ζητήματα, συζήτηση κομμένη.

Για τα δικά μας όμως ο λόγος τους είναι αδιαπραγμάτευτος, η γνώμη τους κανόνας κι η γλώσσα τους ροδάνι που τρέχει. Κάπως έτσι, με κάτι τέτοια να ακούγονται, ο κόσμος να το ‘χει τούμπανο κι εγώ κρυφό καμάρι, γίναμε η ενσάρκωση εκείνου του παιχνιδιού που όσο είμασταν πιτσιρίκια γελούσαμε και χτυπιόμασταν και το παίζαμε από την αρχή. Σπασμένο τηλέφωνο, άκου τι έχω να σου πω, κι αν ο τελευταίος το πει σωστά εμένα τάξε μου.

Κάπως έτσι, εκεί που θεωρητικά άρχιζαν τα προσωπικά μας ζητήματα και τελείωνε η συζήτηση, αυτή ξεκινούσε και κάλπαζε, περνούσε από στόματα, χανόταν σε θεωρίες για αγρίους και κατέληγε πάλι σε εμάς διαστρεβλωμένη, κομμένη και ραμμένη για τα αυτιά του κόσμου. Έπαιρναν την τρίχα και την έκαναν τριχιά, άρπαζαν τα θέματα τα δικά μας και τα τραβούσαν από τα μαλλιά μέχρι να φτάσει να αγγίζει τα όρια του γνήσιου κουτσομπολιού που αρμόζει να βγάλεις φόρα παρτίδα όταν η κουβέντα γυρνούσε γύρω από τους κοινούς γνωστούς. Ορισμένοι έπρεπε σόνι και ντε να φέρουν την καταστροφή. Και την έφεραν.

Μία σου κουβέντα τη λάθος στιγμή αρκούσε. Ένα άκουγαν, δέκα έβαζαν με τον νου τους, ένα τους έλεγες και έπλαθαν ιστορία με αρχή, μέση και τέλος ικανή να ξεπεράσει σε μυθοπλασία και εφευρετικότητα κάθε φαντασιόπληκτο συγγραφέα. Το μακρύ τους και το κοντό τους ήρθαν και βρήκαν γόνιμο έδαφος στα δικά μας χωράφια. Κι άντε μετά να εξηγήσεις τα ανεξήγητα, άντε τώρα να πείσεις τον αγαπημένο πως όλα τούτα τα αναθεματισμένα δεν είναι η ζωή σου προβαλλόμενη στη μικρή οθόνη.

Έχεις νιώσει ποτέ πως είσαι από γυαλί; Πως κάθε αδιάκριτη ματιά μπορούσε να σε διαπεράσει με ευκολία και να φτάσει έως τα πιο προσωπικά σου όνειρα, γεγονότα, φιλοδοξίες, καημούς και χαρές; Ο μικρόκοσμος σου ξαφνικά έγινε διάφανος, το μάτι διαπερνούσε το προστατευτικό ασφαλείας κι έφτανε ίσα με τα βαθύτερά σου αισθήματα. Όλοι ήξεραν, όλοι έβλεπαν, όλοι άκουγαν, όλοι έκριναν. Όλοι είχαν πια δικαίωμα στην κρίση και την απόφαση, γιατί όλοι αποτελούσαν πλέον μάρτυρες της ζωής σου, κι αν όχι απαραίτητα της πραγματικής, σίγουρα της φανταστικής. Το λαϊκό δικαστήριο άρχισε τις ετυμηγορίες του, η δημόσια συζήτηση έλαβε χώρα σε ιδιωτικά χωράφια.

Άλλωστε γιατί να ασχοληθεί ο οποιοσδήποτε με την αληθινή σου ζωή όταν αυτή που παρουσιάζουν οι αδιάκριτοι είναι μακράν πιο εντυπωσιακή; Το σπασμένο τηλέφωνο όσο πάει και πλησιάζει στο τέλος της γραμμής. Πέρασε από στόματα, από αναξιόπιστα αυτιά και από μακριές γλώσσες, κουράστηκε από αληθοφάνειες και ρεαλισμούς γειωμένους και απογειώθηκε με τη σειρά του με την προσθήκη του πικάντικου. Γελάσαμε στο τέλος της διαδρομής με την ανικανότητα να ακούσουμε σωστά και η λέξη μας από αλλού ξεκίνησε κι αλλού βρέθηκε. Χαζογελάσαμε με τη διαδρομή και ψάξαμε να βρούμε πού έγινε το λάθος. Αλλά ποιος ξέρει; Τόσα στόματα που γεύτηκαν την αρχική πληροφορία, όλο και κάπου θα λέρωσε τη γνησιότητά της. Κι έτσι όπως αμαυρώθηκε και λέκιασε έτσι συνέχισε να ταξιδεύει. Έφτασε να πραγματεύεται συμπέρασμα όσο παράλληλα απομακρυνόταν από κάθε έννοια αλήθειας ή αρχικής προέλευσης.

«Μα, δεν σου είπα αυτό» «Μα, αυτό μου είπες γιατί αυτό μου είπαν».  Ο λόγος σου απέναντι στον δικό τους, η αλήθεια σου απέναντι στη δική τους.  Όσο για την εμπιστοσύνη που θίξαμε πρωτύτερα; Αυτή δεν είναι καλή στα παιχνίδια, κυρίως δε τα ομαδικά.

Έχει την τάση να χάνει, ακόμα κι αν έχει το δυνατότερο χαρτί.