Στο καλό όσοι έφυγαν χωρίς εξηγήσεις

Δεν είχε αλλάξει κάτι στη συμπεριφορά του. Εκείνη δεν είχε παρατηρήσει τίποτα τουλάχιστον. Ίσως λίγο παραπάνω αφηρημένος, λίγο λιγότερο δοτικός απέναντί της, αλλά εντάξει, ο καθένας περνάει τις φάσεις του και δε γίνεται να έχουμε απαιτήσεις να είναι οι άλλοι γύρω μας πάντα καλά τη στιγμή που ούτε εμείς είμαστε ικανοί για μόνιμη ευτυχία. Δεν είχε δώσει σημασία, επέλεξε να μην τον κουράζει με ερωτήσεις, να βοηθήσει όσο μπορεί αφήνοντας λίγη απόσταση. Μα τελικά, η απόσταση δε καλύφθηκε ποτέ. Μεγάλωσε μέσα σε μια στιγμή κι έκρυψε μέσα της έναν ταξιδιώτη χωρίς εισιτήριο επιστροφής. Εκείνος δε γύρισε ποτέ.

Τι συμβαίνει με τους ανθρώπους; Από μικροί δε μας μάθανε να αποκαλύπτουμε τις ζημιές μας και να κατεβάζουμε απολογητικά το κεφάλι ζητώντας συγγνώμη; Αναρωτιέμαι σε ποιο σημείο της πορείας η ειλικρίνεια χάθηκε. Τώρα όλοι προτιμούμε να κρύβουμε τα σπασμένα κάτω απ’ το χαλί και να παριστάνουμε αφελώς πως δε συμβαίνει τίποτα. Είναι πιο εύκολο να μην αναλαμβάνουμε την ευθύνη για τις πράξεις μας. Κι είναι πιο εύκολο να φεύγουμε απ’ το να προσπαθούμε. Πόσο μάλλον το να φεύγουμε χωρίς να δώσουμε εξηγήσεις για τίποτα και σε κανέναν.

Προσπαθώ να μπω στη θέση σου κι η μόνη λογική εξήγηση που βρίσκω για σένα που εξαφανίστηκες ένα απλό βράδυ, είναι πως δεν ήθελες να πληγώσεις το άτομο που ωμά παράτησες. Φοβήθηκες την αντίδρασή του και την απαίτηση να δώσεις εξηγήσεις. Μπροστά στην ανάγκη να αποκαλύψεις τους λόγους που σε οδήγησαν στη φυγή σου, προτίμησες να πράξεις αυτό που συμφέρει μόνο εσένα και να χαθείς σαν να μην έγινε τίποτα, σαν να μη είχε καμία σημασία ο άλλος για σένα. Δειλία.

Όχι τίποτα άλλο, απλά αυτός που μένει πίσω τα χάνει όλα. Χάνει τον άνθρωπό του, την αυτοπεποίθησή του, χάνει τη διάθεση να προχωρήσει. Προσπαθεί να καταλάβει μάταια πού έφταιξε, πού έκανε το λάθος, γιατί δεν ήταν ικανός να κρατήσει εκείνον δίπλα του. Δε δέχεται πως δεν υπάρχει εξήγηση. Όσα όμως πιθανά σενάρια κι αν κάνει, δεν μπορεί να επιβεβαιώσει στ’ αλήθεια κανένα.

Χρειάζεται εκείνον να του πει πως «ναι, ξενέρωσα», «ναι, βαρέθηκα», «ναι, βρήκα κάποιον άλλο». Όσο σκληρές και να είναι αυτές οι εξηγήσεις, τουλάχιστον είναι μια αλήθεια που κάποια στιγμή θα τη χωνέψεις και θα την ξεπεράσεις. Τη σιωπή δεν μπορούν να διαχειριστούν οι άνθρωποι, όχι την αλήθεια. Η σιωπή είναι αυτή που καταστρέφει, που σε κρατάει δεμένο, με την ελπίδα πως μια μέρα θα ακούσεις έστω έναν ψίθυρο. Η αλήθεια βροντοφωνάζει και κανείς δεν τη φοβάται.

Θέλει κουράγιο να μπορέσεις να σταθείς μπροστά σ’ έναν άνθρωπο και να του πεις πως δεν μπορείς να μείνεις. Θα δεις την απορία του, τον πόνο, τον θυμό ,την προσπάθεια του να καταλάβει. Ακόμα κι αν δεν έχεις τις εξηγήσεις που έχει ανάγκη, είναι προτιμότερο να φανείς ανώριμος παρά δειλός. Πρέπει να σε απομυθοποιήσει για να μπορέσει μετά να σε ξεχάσει και να δεχτεί τη φυγή σου. Αλλιώς θα κατηγορεί για πάντα τον εαυτό του και θα βασανίζεται που δεν του εξήγησες ποτέ. Το να κάνεις το σωστό δεν είναι πάντα εύκολο, αλλά υπάρχουν άτομα εκεί έξω που αξίζουν εξηγήσεις περισσότερο από ό,τι αξίζεις εσύ να φύγεις χωρίς να αναλάβεις τις ευθύνες σου. Απλά τους το χρωστάς.

Κάθε χωρισμός είναι κι ένας μικρός θάνατος, λένε. Πονάει, αλλά ο χρόνος τον γιατρεύει. Βρίσκεις όλα τα αρνητικά του άλλου, θυμάσαι τις δύσκολες μέρες πριν το διαλύσετε,  εστιάζεις εκεί και με τον καιρό, τα θετικά αρχίζουν να ξεθωριάζουν. Σε περίπτωση όμως που όλα ήταν καλά κι εκείνος μία μέρα έφυγε, δεν είναι τόσο εύκολο να πας μπροστά. Σου λείπουν κομμάτια απ’ το παζλ, δε γίνεται να αφήσεις την εικόνα μισή. Διεκδίκησε λοιπόν τα λόγια που δικαιούσαι να ακούσεις. Ζητά τον λόγο με θράσος.

Κι αν πάλι δε βρεις ανταπόκριση, τότε προσπάθησε να καλυφθείς με την εξήγηση πως ο άλλος απλά δεν αξίζει ούτε το χρόνο σου ούτε τον πόνο σου. Απ’ τη στιγμή που δεν μπορεί να βρει το κουράγιο να σου μιλήσει ειλικρινά, μάλλον είναι ακόμα ένα παιδάκι που δεν του μάθανε να λέει την αλήθεια. Κάποια στιγμή θα μεγαλώσει, αλλά ευτυχώς για σένα, δε θα έχει πια καμία σημασία. Θα τον έχεις αφήσει πίσω σου.

Ένα είναι το νόημα λοιπόν. Μη φύγεις χωρίς να δώσεις εξηγήσεις. Δε χρειάζεται να είναι πολλές, αρκεί μόνο μία φράση: «Δεν μπορώ να μείνω γιατί…». Είναι αρκετή για να μην αναλάβουν αθώοι τις ευθύνες που δεν μπορείς να αναλάβεις εσύ. Είναι αρκετή  να σ’ αφήσει να φύγεις σαν κύριος κι όχι σαν κυνηγημένος.