Τι θα κάναμε χωρίς τα κολλητάρια μας;

Μετά λοιπόν από  μια βδομάδα έντονων διαξιφισμών για το πού θα πάμε ένα τριήμερο το φετινό καλοκαίρι –ναι, τόσο μόνο μπορούμε, μεγαλώσαμε ήδη– είπα να γράψω για όλα αυτά τα θετικά του να έχεις φίλους-κολλητούς. Κατέληξα λοιπόν ότι το να έχεις τέτοια πλάσματα στο πλάι σου, δεν εξισώνεται με μια ζωή χαρισάμενη. Είναι κάτι σαν μια δεύτερη οικογένεια που πρέπει να ακούς τις απαιτήσεις τους και να δέχεσαι τις παραξενιές τους. Κάτι σαν αδέρφια που είχες όμως την τύχη να τα διαλέξεις εσύ. Τους αγαπάς και τους αποδέχεσαι έτσι όπως είναι με τις περιέργειές τους γιατί ίσως τελικά για αυτά τους διάλεξες εξαρχής.

Κολλητάρια είναι αυτοί που όσο και αν σε εκνευρίσουν, μέσα σε λίγες ώρες θα το έχετε ξεχάσει. Είναι αυτοί που ξέρεις πως όσα χρόνια κι αν περάσουν, όση απόσταση κι αν σας χωρίσει θα είναι πάντα εκεί για σένα κι όταν συναντηθείτε ξανά, θα είναι σαν να μην πέρασε μία μέρα. Αδελφές ψυχές που χωρίς αυτές η ζωή σου θα ήταν μίζερη κι άδεια.

Βλέπεις, είναι πολύ όμορφο να χτίζεις φιλίες σε τέτοιες γερές βάσεις. Γιατί τη φιλία αν τη φροντίσεις σωστά θα την έχεις εφόρου ζωής ενώ ο έρωτας συχνά είναι εφήμερος και χάνεται.

Εγώ λοιπόν τις δικές μου αδερφές, τις αποκαλώ πιστές Πηνελόπες που κατά κάποιο τρόπο ξέρεις ότι δεν πρόκειται να σε προδώσουν κι όταν τις αναζητάς ξέρεις πως θα τις βρεις στο ίδιο σημείο, αναλλοίωτες. Είναι κάτι σαν η ασφαλής ζώνη σου που ξέρεις πως όσο συμπεριφέρεσαι σωστά, δεν πρόκειται να τη χάσεις.

Κάνοντας μια ανασκόπηση λοιπόν όλων των στιγμών τρέλας, παράνοιας και χαράς όλα αυτά τα χρόνια, συνειδητοποιείς πως αυτά τα πρόσωπα είναι πάντα κάπου μέσα εκεί. Έχετε ατέλειωτες ιστορίες να διηγηθείτε σε κάθε καινούργιο πρόσωπο που εμφανίζεται στη ζωή σας κι αν και  μεταξύ μας, μόνο σε σας ακούγονται τόσο ξεκαρδιστικές και συναρπαστικές, τις μοιραστήκατε με αυτά τα υπέροχα πλάσματα κι αυτό και μόνο αρκεί.

Φίλοι, αδελφές ψυχές, κολλητάρια ή όπως αλλιώς θέλετε ονομάστε τους, είναι αυτοί που έχουμε μοιραστεί μαζί τους τα περισσότερα και τα πιο όμορφα ξενύχτια μας. Πηγές αστείρευτου γέλιου που ξέρεις ότι ακόμα και μια συνάντηση σε σπίτι μαζί τους δε θα είναι ποτέ βαρετή. Μπορεί να πλακώνεστε και να κάνετε αγκαλιές στο ίδιο τέταρτο. Συνήθως μισούν τον πρώην σου με όλο τους το είναι, πιο πολύ από κάθε άλλον. Θα σε ακολουθήσουν σε οποιαδήποτε τρελή πρόταση μετά τις δυο το βράδυ σαν να πρόκειται για κάτι απολύτως νορμάλ.

Κατά καιρούς καταστρώνετε δολοπλόκα σχέδια που συνήθως αποτυγχάνουν παταγωδώς. Μαζί τους έχεις μοιραστεί τα πιο τρελά σου όνειρα, τις πιο περίεργες σκέψεις σου κι έχετε κάνει αναλύσεις αμπελοφιλοσοφιών που τις περισσότερες φορές δε βγάζουν καν νόημα.

Επειδή λοιπόν κάπου εδώ πολλοί θα σκέφτηκαν ότι δεν καλύπτει ένας άνθρωπος όλα τα παραπάνω, η αλήθεια είναι πως δύσκολα τα βρίσκεις όλα μαζί σε έναν, γι’ αυτό κι οι αδελφές ψυχές μας είναι συνήθως παραπάνω από μία. Έτσι κάθε φιλαράκι καλύπτει διαφορετικές ανάγκες. Απλώς θέλει προσπάθεια, δουλειά κι αφοσίωση για να παραμένουν αυτά τα θεμέλια γερά. Χρειάζεται πού και πού να κάνουμε στην άκρη τους εγωισμούς μας. Η αμοιβαιότητα είναι αναγκαία σε τέτοιες περιπτώσεις.

Κι επειδή στη ζωή αυτά μένουν τελικά, να εκμεταλλεύεσαι κάθε ευκαιρία με αυτά τα γλυκύτατα πλάσματα που έχεις γύρω σου, γιατί τα χρόνια περνάνε κι είναι κρίμα να μετανιώνεις για όλα αυτά που δεν έκανες τότε. Να ακολουθείς κάθε τους τρέλα για να δημιουργείτε εμπειρίες κι αναμνήσεις αξέχαστες.

Όπως κι εγώ κάποτε θα διηγούμαι πώς ένα πρωινό όταν ξεκίνησε μια μπόρα δυνατή, με κάποιο μαγικό τρόπο όλες συμφωνήσαμε πως η ιδανική λύση είναι να τραγουδήσουμε το Singing in the rain χορεύοντας κάτω απ’ τη βροχή, αντί να κάτσουμε κάτω από κάποιο υπόστεγο. Θα μπορούσα να έγραφα βιβλίο ολόκληρο με τέτοιες χαζές ιστορίες, αλλά βλέπεις αυτά τα χαζά, μικρά-μεγάλα είναι που μας μένουν τελικά. Να αγαπάτε και να προσέχετε τα φιλαράκια σας.