Στέκεσαι και την κοιτάς που ξεμακραίνει, χαμένη στις σκέψεις της, στα δάκρυα που τρέχουν απ’ τα μάτια της και στα «γιατί» που της έμειναν αναπάντητα αναρωτώμενος πόσο δειλός μπορείς να είσαι. Αλλά ακόμη και τώρα την τελευταία στιγμή το μόνο που κάνεις είναι να κοιτάς, να σιωπάς και να μην κυνηγάς αυτά που ορίζεις ως όνειρά σου. Άπιαστο όνειρο τη χαρακτήρισες κι εκείνη κοκκινίζοντας από ντροπή κι αμηχανία γέλασε, ίσως τώρα να κατάλαβε τι εννοούσες.
Πράγματι άργησε να εμφανιστεί κι είναι αλήθεια πως έπρεπε να δεις τι θα κάνεις με τη ζωή σου, να φτιάξεις μια οικογένεια, να χτίσεις μια καριέρα να γίνεις κατά κάποιον τρόπο συνηθισμένος, αλλά άξιζε; Ξέρεις είχε κι εκείνη δαίμονες να πολεμήσει, δράκους να νικήσει και με γονείς να συγκρουστεί για να μπορέσει να φτάσει σε σένα και να νιώσει πως βρήκε ένα σύμμαχο στον πόλεμο. Ήρθε όμως και δυστυχώς και για τους δυο φάνηκες δειλός για τη μάχη, την άφησες για ακόμη μια φορά να σταθεί ενάντια σε όλους με σύμμαχο μόνο τον εαυτό της.
Μην κλαις, δεν μπορείς εσύ να κλαις, εσύ σας σκότωσες με το φόβο σου. Φόβο για τη διαφορά ηλικίας, για τον κόσμο που θα κρίνει και θα κακολογήσει, για την ίδια σου την ύπαρξη που δεν ήξερες αν είσαι αρκετά δυνατός να αντέξει όλα όσα έρχονταν και προτίμησες να σας θυσιάσεις στο βωμό των δικαιολογιών σου προφασιζόμενος ότι δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Ξέχασες όμως πως πάντα υπάρχει! Απλώς εσύ επέλεξες να μην τη δεις και να ορίσεις τη ζωή σου σύμφωνα με την κανονικότητα που γνωρίζεις, μα κι η κανονικότητα στην αρχής ήταν κάτι εντελώς διαφορετικό. Αυτό μάλλον δεν το σκέφτηκες.
Χάθηκε πια απ’ το οπτικό σου πεδίο και δεν έχεις κουνήσει βήμα ίσως γιατί ελπίζεις πως θα γυρίσει, θα φανεί ξαφνικά κάτω απ’ τα φώτα σαν από ταινία για να σε αγκαλιάσει, να σου χαρίσει το πιο όμορφο φιλί της και να σου ανακοινώσει πως δεν παραδίδει τα όπλα τόσο εύκολα. Γελάστηκες όμως γιατί πέρασε πολλά για να φτάσει ως εσένα και κουράστηκε πολύ μέχρι να καταφέρει να μάθει να αγαπάει όσο χρειάζεται για να προστατεύει τον εαυτό της και πραγματικά πίστευε πως με σένα επιτέλους θα ήταν εύκολα γιατί εσύ ένιωθες, εσύ καταλάβαινες. Όταν αυτό δε συνέβη μη έχοντας άλλες δυνάμεις μάζεψε την αξιοπρέπειά της, τις λίγες μεν ωραίες δε για κάτι κρύα χειμωνιάτικα βράδια αναμνήσεις σας κι αποχώρησε αυτή τη φορά όπως στις ταινίες, κυρία.
Κι εσύ ο κύριος της υπόθεσης, ο μεγάλος, ο πιο έμπειρος έμεινες να αναρωτιέσαι γιατί δείλιασες, υπάρχουν δεύτερες ευκαιρίες στον έρωτα που αφήνεις να φύγει κι αν ήταν αλλιώς τα πράγματα; Οφείλω όμως να σε ενημερώσω πως δουλεύεις με ό,τι έχεις κάθε φορά γιατί απ’ τη φύση τους τα πράγματα ποτέ δεν είναι τέλεια κι εσύ αν δεν παλέψεις θα αποδειχτείς λίγος ακόμη και για τα ατελή.
Μου κάνει πάντως εντύπωση γιατί εσύ αναγνώρισες την ευτυχία σου, αλλά την άφησες να φύγει και νόμισες πως δε θα μπορέσεις να τη διαχειριστείς. Τόσο λίγο σε αγαπάς εν τέλει που βολεύτηκες σε μια κατάσταση επειδή φοβήθηκες το άγνωστο αλλά ταυτόχρονα και πιο ουσιώδες;
Ως απλός παρατηρητής της ιστορίας σας, τολμώ να πω πως καλύτερα που η πρωταγωνίστριά μας δε γύρισε, δεν παρακάλεσε γιατί στο τέλος φάνηκε πως δεν της άξιζες. Αν πράγματι ήσουν ο σύμμαχος που είχε ανάγκη τώρα θα έτρεχες να την προλάβεις αντί να κάθεσαι σαν χαμένος και να περιμένεις το γυρισμό της ή σωστότερα δε θα την είχες αφήσει εξαρχής να φύγει.
-Ήρθες; Επιτέλους, περιμένω τουλάχιστον μισή ώρα. Τι έγινε αυτή τη φορά, εξωγήινοι;
-Είσαι υπερβολική, δεν αργώ τόσο πολύ, ίσως λίγο. Εσύ τι έκανες τόση ώρα;
-Αναρωτιόμουν γιατί οι άνθρωποι αν κι αναγνωρίζουν την ευτυχία τους δειλιάζουν μπροστά σε αυτή…
Συντάκτης: Βέρα Πάρδου
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
