Για κάθε παιδί που υποφέρει η κοινωνία οφείλει να ντρέπεται

Να μπορούσαν οι άνθρωποι να κτίσουν ένα μέλλον στο μπόι της αξιοπρέπειας, στο μπόι των ιδανικών που στ’ αλήθεια ονειρεύονται, των προσδοκιών που επιδιώκουν βαθιά μέσα τους. Μα μολύνουν και καταδικάζουν το μέλλον τους καθημερινά μέσα από επιλογές που δεν τους ανήκουν κάποτε, μέσα από αποφάσεις εγωιστικές, μονότονες, μονόδρομες.

Σπαρταρούν οι ζωές μας, τρέμουν για να θυσιαστούν τελικά στο βωμό του ανθρώπινου εγωκεντρισμού, στη φυλακή του σαθρού συστήματος που έχει τον καθένα μας εγκλωβισμένο στην κοιλιά του. Δε λογαριάζουν αξίες πια οι άνθρωποι. Έχουν τυφλωθεί από επιδιώξεις, από όνειρα με τιμή, τόσο ακριβά μα στην πραγματικότητα είναι αυτά που τους καθιστούν πιο φτηνούς και πιο μικρούς από ποτέ. Κι όταν στο πέρασμά τους δεν αφήνουν τίποτα όρθιο, όταν στο φύσημα του βρομερού ανέμου τους το αίμα κυλά ασταμάτητα, συνειδητοποιείς πως και να θες, δεν μπορείς να προχωρήσεις.

Σε ένα χάρτη θανάτου, όλα προδιαγράφονται κι όλα υλοποιούνται με κάθε τίμημα. Ένα τίμημα με παραμέτρους πολλές, μα η κάθε μια ξεχωριστή κι επικίνδυνη από μόνη της. Θύματα μωρά παιδιά, θύματα πλάσματα αγέννητα, σαν άλλοι δολοφόνοι ανεκπλήρωτων ονείρων. Τα μισεί τα παιδιά της η κοινωνία μας. Τα μισεί με ένα μίσος παθιασμένο, τόσο που κάθε που πεινά, τα τρώει μα δε χορταίνει ποτέ. Παιδιά που τα εκμεταλλεύονται σαν την πιο εύκολη λεία διεκπεραίωσης των αρρωστημένων σχεδίων τους. Παιδιά να κλαίνε και το κλάμα τους να μην είναι ποτέ αρκετό για να σταματήσουμε! Ντρέπομαι! Με τι ντροπή πονάς ένα παιδί, με τι ντροπή χρησιμοποιείς κάτι αθώο για να αποκόψεις το μέλλον σου και μαζί το δικό του και των επόμενων γενιών;

Πρόσφυγες ετών 10 και κάτω, πιθανότητα ζωής μειωμένη, φυσιολογική για άλλους ευκαιρία για παιχνίδι, μηδαμινή. Παιδιά που γεννιούνται καταδικασμένα, περιπλανώμενα, αδικημένα, με μοναδικό όνειρο την ειρήνη, με μέγιστο πήχη ελπίδας να τους βρει η επόμενη μέρα ζωντανούς. Σε μια τρυφερή για άλλους ηλικία έχουν ήδη οικειοποιηθεί με τη βία, με αίματα, με το πιο σκληρό πρόσωπο του κόσμου τούτου.

Μωρά που μεγαλώνουν με γονείς ανίκανους να εκτιμήσουν το δώρο ζωής τους, μωρά με σημάδια, μωρά με εξασθενημένα μάτια και μισά χαμόγελα. Άνθρωποι που δεν τιμούν την υπόστασή τους, ανίκανοι να χειριστούν την παιδική ιδιοτροπία, ανίκανοι να διαμορφώσουν ένα άλλο πλάσμα. Γονείς που ξεσπούν εύκολα, παιδιά που παύουν γρήγορα να είναι παιδιά.

Σαν σε έναν άλλο Παπαδιαμάντη, σε μια άλλη Φόνισσα, το τέλος αποδεικνύεται λυτρωτικό για τους ίδιους, ανεπανόρθωτα ντροπιαστικό για όλους τους άλλους. Έρχονται στον κόσμο για να φύγουν, έρχονται και φεύγουν χωρίς να το επιλέξουν κι εσύ μου λες να σωπαίνω! Σε μια διαδοχική αλυσίδα σιωπής, η ψυχολογική βία δε στερείται εγκληματικότητας απ’ τη σωματική.

Παιδιά που χρησιμοποιούνται για να αυξάνουν το μονοπώλιο των μεγάλων διατροφικών αλυσίδων και καταντούν να εγκλωβίζονται στον κλοιό της παχυσαρκίας, παιδιά που η υγεία τους αποτελεί εμπόδιο στα αηδιαστικά τους σχέδια. Ιράν, Ιράκ, Αμερική, Συρία, παιδιά που κρύβονται πίσω απ’ τη λαθρεμπορία παιδικών οργάνων, παιδιά που καλύπτουν παράνομες διεθνείς οπλοφορίες.

Δίπλα μου, δίπλα σου, ένα παιδί κλαίει. Μα το κλάμα δυναμώνει μέσα απ’ το συμβιβασμό μας, μέσα απ’ την ανικανότητα να εντοπίσουμε την κρισιμότητα. Ζεις με ημερομηνίες και χρονοδιαγράμματα όταν αποκόπτεις τη μοναδική αγνή ελπίδα αυτής της κοινωνίας. Για κάθε κλάμα παιδικό, η κοινωνία θα ‘πρεπε να κρύβεται.

Σφίξε ένα παιδί στην αγκαλιά σου και κοίτα το για τόσο λίγο στα μάτια. Σου λείπει η αθωότητά σου, ε; Δες το στα μάτια και ξεκίνα να γίνεσαι όσα οι μεγάλοι διέφθειραν. Άρχισε να μαθαίνεις κοντά στους πραγματικούς δασκάλους. Για ένα παιδί που ψάχνει στεριές, να μάθεις να δαμάζεις θάλασσες!