Ο πρώτος μας έρωτας δε φεύγει ποτέ από μέσα μας

Έχω περάσει τον πρώτο μεγάλο έρωτα και το πιθανότερο είναι να τον έχεις ζήσει κι εσύ. Τον ένιωσα, τον χάρηκα, γέμισα απ’ αυτόν, αλλά τώρα έχει τελειώσει εδώ και καιρό και το πιθανότερο είναι να είσαι κι εσύ σε παρόμοια θέση αφού έκανες κλικ σ’ αυτό εδώ το άρθρο. Έκανες κλικ, όμως, γιατί έχεις αμφιβολίες, επειδή δεν ξέρεις τι σημαίνει τ’ ότι πότε-πότε καρτερείς αυτόν τον πρώτο έρωτα.

Τι σημαίνει τ’ ότι σου λείπει ο άνθρωπος εκείνος, τ’ ότι συγκρίνεις εκείνον και την τότε σχέση με όλες τις επόμενες και σχεδόν πάντα απογοητεύεσαι γιατί οι ομοιότητες είναι ελάχιστες; Άνοιξες το άρθρο, λοιπόν, για να εξερευνήσεις μαζί μου την πιθανότητα να μην τον ξεπέρασες ποτέ. Ξεπερνιούνται άραγε αληθινά οι πρώτοι μεγάλοι έρωτες;

Το άτομο που μ’ ενέπνευσε να γράψω αυτό εδώ, μου είπε με έντονο και σίγουρο ύφος, με αυτοπεποίθηση και σχεδόν απολυτότητα ότι «Τον πρώτο έρωτα δεν τον ξεχνάς ποτέ. Εγώ παντρεμένη με παιδιά κι ακόμα τον σκέφτομαι πού και πού». Με προβλημάτισε το ύφος της, αυτή η θερμή δήλωσή της κι ενώ ήμουν της άποψης πως φυσικά κι η «πρώτη αγάπη» ξεπερνιέται, αφήνεται στο παρελθόν σαν κάτι όμορφο στις αναμνήσεις, αλλά μέχρι εκεί, αναρωτήθηκα μήπως δεν είναι η μόνη πιθανότητα αυτή. Εγώ έτσι ένιωθα κι έτσι νιώθω. Θα τον θυμάμαι για πάντα, μα έχει τελειώσει προ πολλού. Εκείνη όμως; Τι συμβαίνει μ’ εκείνη και νιώθει έτσι;

Μήπως ο έρωτας που έζησε ήταν τόσο ιδανικός και «τελειωτικός» που τη σημάδεψε για πάντα, ενώ εγώ δεν έζησα κάτι αντίστοιχο; Μήπως τη χώρισε ή συνέβη κάτι άλλο απρόοπτο και της έμεινε απωθημένο; Μήπως, όμως, απλώς έληξε η σχέση όμορφα και δεν έπεσε ποτέ απ’ το βάθρο, όπως οι περισσότερες σχέσεις στο τέλος τους; Μήπως πράγματι για τον έναν ή τον άλλον λόγο, ο πρώτος της έρωτας είναι αξεπέραστος;

Όποια κι αν είναι η περίπτωση, όταν περνάμε όμορφα τη μία φορά και την επόμενη όχι τόσο, λογικό είναι να μας έρθει στο μυαλό εκείνη η πρώτη. Η σύγκριση θα γίνει ακόμα και χωρίς τη θέλησή μας και θα μελαγχολήσουμε στιγμιαία ή για περισσότερο, ενθυμούμενοι τι περάσαμε και τι περνάμε. Έτσι ακριβώς γίνεται και στις σχέσεις· αν υπάρχει ένα πρότυπο στο ιστορικό μας, αυτό θα είναι η κατευθυντήρια βάση μας για τις επόμενες -κι αν όχι για όλες, για τις πρώτες εκείνες μέχρι να την «ξεπεράσουμε».

Τα εισαγωγικά μπήκαν γιατί δεν ξέρω αν μπορούμε να ξεπεράσουμε σχέσεις ή ανθρώπους, υπό την έννοια πως θα τους έχουμε για πάντα στα φύλλα του μυαλού. Τους είχαμε, τους ζήσαμε, τους νοιαστήκαμε. Πώς γίνεται να λέμε ότι τους ξεπερνάμε; Απλώς δεν τους θέλουμε ερωτικά πια ή γενικά στην καθημερινότητά μας. Όμως πώς μπορούμε να τους διαγράψουμε εντελώς από μέσα μας, αφού για κάποιον καιρό αποτέλεσαν κομμάτι μας κι έχουν επηρεάσει λίγο ή πολύ το σήμερά μας; Πώς μπορούμε να διαγράψουμε ένα κομμάτι μας;

Το θέμα είναι να μην μπερδεύουμε αυτό συνδυασμένο με το επόμενο με ερωτικό πόθο. Ο πρώτος έρωτας, ακόμα κι αν τελείωσε άδοξα ή κι άσχημα, για να είναι αυτό, σημαίνει πως μας έδωσε κάποιες πολύ δυνατές συναισθηματικά στιγμές κι ήταν η πρώτη φορά που μας συνέβαινε. Όλοι θυμόμαστε αρκετά περιγραφικά το πρώτο φιλί ή την πρώτη φορά που κάναμε σεξ, ενώ οι υπόλοιπες μπορεί να φαντάζουν σαν θολούρα στο μυαλό. Την πρώτη φορά τη θυμόμαστε σχεδόν ξεκάθαρα κι έντονα, όπως κι αν ήταν αυτή. Οπότε η «πρώτη αγάπη» φωσφορίζει στις αναμνήσεις και μας πιάνει το μάτι κάθε που μια νέα σχέση έρχεται στο προσκήνιο.

Είμαστε σίγουροι όμως πως αυτό συμβαίνει γιατί θα θέλαμε κάτι αντίστοιχο τώρα κι όχι γιατί απλά οι αναμνήσεις έχουν μια γλυκύτητα, μια ομορφιά που τότε μας έπαιρνε το μυαλό και την «καρδιά» και θεωρούσαμε ιδανικό; Είμαστε σίγουροι πως αν μετά από όσες σχέσεις έχουμε κάνει -συμπεριλαμβανομένης κι εκείνης της πρώτης- ότι θα χαιρόμασταν τόσο εκστατικά πολύ αν εμφανιζόταν το ίδιο άτομο, με τα ίδια χαρακτηριστικά κι αντιδράσεις; Είμαστε σίγουροι ότι θα θέλαμε να ξαναζήσουμε την ίδια κατάσταση, όπως τόσες φορές μπορεί να έχουμε σκεφτεί;

Εγώ νομίζω πως όχι. Όχι, γιατί δεν είμαστε εκείνοι οι άνθρωποι πια. Έχουμε αλλάξει κι η κάθε μέρα μας αλλάζει ακόμα περισσότερο. Ο χρόνος μας ωριμάζει, κάποιες φορές μας βαραίνει, μα ως επί το πλείστον μας προσθέτει εσωτερικό πλούτο μέσα απ’ τις εμπειρίες και τις τριβές. Πώς, λοιπόν, εσύ που δεν είσαι το παιδί που ήσουν τότε θα ευχαριστιόσουν ή θα ήθελες να ζήσεις ξανά εκείνον το πρώτο έρωτα με όσα είχε; Με την ανωριμότητα, τις παρεξηγήσεις, την πολυπλοκότητα και τα ανούσια μπερδέματα; Είναι πανέμορφη η αθωότητα των πρώτων φορών, όμως η ωριμότητα του κάθε σήμερα είναι πιο όμορφη από οτιδήποτε άλλο.

Έτσι, προτού καταλήξουμε πως θέλουμε όσα είχαμε τότε, πως όλα τα επόμενα δε συγκρίνονται με εκείνο το πρώτο συναίσθημα, ας σκεφτούμε· πώς να συγκριθούν με την εκστατική αίσθηση της «πρώτης αγάπης»; Κι υπάρχει λόγος να συγκριθούν; Είμαστε άλλοι απ’ αυτοί που ήμασταν κι όσο ονειρικό κι αν φαίνεται το παρελθόν, ζητάμε να ζήσουμε αλλιώτικες στιγμές, με την ίδια ομορφιά μα νέες. Γιατί είμαστε εμείς νέοι με την κάθε ημέρα που έρχεται και φεύγει. Ας μη μένουμε για λάθος λόγους στο παρελθόν κι ας φτιάξουμε ένα μέλλον όπως το θέλουμε κι όπως μας αξίζει. Ας αφήσουμε τις «μαγικές ιστορίες» τους χθες να είναι μόνο η αρχή για εκείνες του αύριο.