Ζήσε και λίγο μακριά απ' την τεχνολογία

Περπατάς στον δρόμο και βλέπεις κόσμο να βγάζει selfies. Πας για καφέ και βλέπεις όλη την παρέα πάνω από μια οθόνη κινητού. Το κάνεις κι εσύ κι αυτό είναι αλήθεια. Το κάνουμε όλοι. Είμαστε η γενιά που έζησε τη γιγαντιαία ανάπτυξη της τεχνολογίας κι ήρθε σαν χείμαρρος να μας παρασύρει. Είμαστε  εξαρτημένοι κι αυτό επίσης ισχύει.

Δεν έχετε αναρωτηθεί κι εσείς κάποιες φορές; Λες «Ρε γαμώτο, δεν μπορεί. Πώς ζούσαν παλαιότερα; Πώς άντεχαν; Ούτε καν ένα insta story; Αδιανόητο». Κι όμως, όσο κι αν μας φαίνεται περίεργο, όσο κι αν δεν μπορούμε να το χωρέσουμε στο μυαλό μας, κάποτε μπορούσαν να ζήσουν χωρίς instagram και facebook.

Αν κάτσεις, βέβαια, να σκεφτείς σοβαρά, τα πραγματικά επιτεύγματα δεν είναι τα social media. Χωρίς twitter κι εσύ μπορείς να ζήσεις. Εμείς είμαστε τυχεροί που έχουμε κλιματιστικό, άνετα αμάξια, που μπορούμε να έχουμε στενή επαφή με κάποιον άνθρωπο που ζει στην άλλη άκρη της γης. Έχουν ανοίξει τα μάτια μας κι όσο κι αν κάποιες φορές είναι αυτό τρομακτικό, η γειτονιά μας είναι πια ολόκληρος ο πλανήτης. Διαμέσου μιας οθόνης, σαφώς, αλλά είναι.

Εμείς, όμως, το ξεφτιλίσαμε, βρε παιδιά. Εθιστήκαμε στην τεχνολογία. Κάναμε το κινητό μας προέκταση του χεριού μας. Πιο σημαντικό είναι για μας αυτό, παρά ο άνθρωπος που έχουμε δίπλα μας.

Θέλω να κάτσεις να σκεφτείς λίγο και να βρεις τα αρνητικά. Θα σοκαριστείς. Δε φλερτάρουμε πια όπως παλιά. Ίσως να ήμασταν η τελευταία γενιά που το πρόλαβε. Δεν εκφραζόμαστε, δεν τολμάμε. Έχουμε μια οθόνη σαν ασπίδα και παίζουμε τους νταήδες. Άσε που μ’ αυτά όλα θα ξεχάσουμε και τα ελληνικά μας. Ποιος χέστηκε για την ορθογραφία και για τις σωστές συντακτικά προτάσεις. Η δουλειά μας να γίνεται. Και δώσ’ του τα  greeklish.

Πέραν απ΄αυτά είναι και το άλλο. Οι σχέσεις οι οποίες νομίζουμε ότι αποκτήσαμε. Η αξία του like, η ματαιοδοξία που έχει μπει μέσα μας. Χάχανα, φατσούλες, καρδούλες, λόγια μελιστάλαχτα. Κι όλα τόσο μα τόσο ψεύτικα. Και βλέπεις τον άλλο στο δρόμο και τον προσπερνάς. Τον ίδιο που μόλις το προηγούμενο βράδυ κάνατε ολόκληρη ανάλυση ένα περιστατικό κάτω από ένα post με επιχειρήματα κι έντονη αντιπαράθεση. Και τώρα, απλώς, τον προσπερνάς.

Πάμε κάπου κι έχουμε έγνοια το κινητό μας. Πρέπει οπωσδήποτε να φωτογραφηθούμε και να ανεβάσουμε φωτογραφία στο facebook με περιγραφές του τύπου «Περνάμε τέλεια!». Και να αναλωνόμαστε δυο ώρες μετά να κάνουμε refresh να δούμε αν πήραμε κάνα like και ποιος σχολίασε και τι. Δηλαδή τι; Αυτός που είναι μαζί σας πρέπει να φύγει να πάει να σας κάνει like για να ασχοληθείτε μαζί του;

Κάπου, παιδιά, μας πήρε η μπάλα. Δεν είναι κακό να ασχολούμαστε. Είναι όμορφο, είναι ωραίο, έχει κάποια αίγλη. Μας κάνει να αισθανόμαστε καλά. Θέλουμε να μοιραζόμαστε τη χαρά μας, να παίρνουμε επιβεβαίωση, να δείξουμε πράγματα. Οκ. Σεβαστό, αντιληπτό, κατανοητό. Αλλά κάπου έλεος.

Προσπάθησε, αν όχι να αποτοξινωθείς -γιατί αυτό το ρήμα ταιριάζει-, να το περιορίσεις κάπως όλο αυτό. Λίγο να σκέφτεσαι καλύτερα τα πράγματα πριν τα κάνεις, να μην αφήνεις αυτόν τον «πλαστικό» ενθουσιασμό να σε παρασέρνει τόσο πολύ. Εκτίθεσαι, ρε, και μάλλον δεν περνάς και τόσο καλά όσο μας δείχνεις.

Βγες μια μέρα για βόλτα και μην πάρεις κινητό μαζί. Βγες έξω με τους φίλους σου ή με τον άνθρωπό σου. Άσε τις οθόνες. Δες γύρω σου. Τη φύση, τα κτήρια, τη μαγεία της πόλης. Παρατήρησε τους ανθρώπους γύρω σου. Ασχολήσου με την παρέα σου. Μη μας πεις πού είσαι, δε μας ενδιαφέρει κιόλας. Ή μη μας δείξεις τη φάτσα σου, δεν το έχουμε πραγματική ανάγκη.  Ζήσε τη στιγμή, απόλαυσε το τώρα που ζεις. Που είχες λίγο χρόνο ελεύθερο να εκμεταλλευτείς για να περάσεις όμορφα και να χαλαρώσεις.

Όταν όλα αυτά μάθεις να τα κάνεις με αυτοέλεγχο, χωρίς να χρειάζεται να σου λένε να στερηθείς το κινητό σου για παράδειγμα, τότε έχεις κερδίσει. Δεν είναι θέμα πίεσης, δεν είναι θέμα άκρων, δεν είναι ζήτημα κανόνων. Απλώς πρέπει να μάθεις να το χειρίζεσαι. Καμιά οθόνη δεν αξίζει περισσότερο από ένα «σ’ αγαπώ» κατάμουτρα. Μην αφήσεις κανένα φλας να στο στερήσει αυτό. Άντε μπράβο.