Καλές οι στρατηγικές αλλά με φτύσιμο δεν κόλλησε ποτέ κανείς

Αγαπημένοι pillow-χωριανοί, ετοιμαστείτε! Ελάτε ντε κι έχουμε μάζωξη από εκείνες τις συλλεκτικές κι αξιομνημόνευτες. Η αλήθεια είναι πως σήμερα έχουμε την τιμή -για την ακρίβεια τσουτσουριάσαμε απ΄τη συγκίνηση- να καλωσορίσουμε τον άνθρωπο που θεωρεί πως ο έρωτας βασίζεται, φουντώνει και φτάνει στο ζενίθ του όταν χρησιμοποιείται η τακτική της αδιαφορίας. Κοινώς, του φτυσίματος. Για το λόγο αυτό, βρισκόμαστε σ’ ένα φοβερό δίλημμα: Να αφήσουμε ένα δάκρυ να κυλήσει πριν ή αφού πετάξουμε το βρακί και τις πένες απ΄τη χαρά μας;

Τέλος πάντων. Το θέμα είναι ότι μετά από «ώριμη» σκέψη κι αφού μεσολάβησαν ολόκληρες μέρες, εβδομάδες και μήνες, είπε να κάνει τον κόπο να ψάξει μήπως βρίσκεται ακόμη κάπου εδώ τριγύρω ο έρωτας που τον σημάδεψε. Τώρα με περίστροφο, καραμπίνα ή πολυβόλο θα σας γελάσω, μιας κι η εμπειρία του θα πρέπει να ήταν αρκετά τραυματική για να φτάσει στο σημείο να χρησιμοποιήσει την ξακουστή τεχνική kung-φτου, η οποία όμως παραδόξως και για κακή του τύχη δε (φτού)ρησε. Μάλλον θα χρησιμοποίησε περισσότερο σάλιο απ΄ό,τι έβαζε στα γραμματόσημα κι ιδού το αποτέλεσμα. Ο έρωτας κείτονταν, στη μέση μιας χλέπας να, με το συμπάθιο, παπαριασμένος και ξενερωμένος μέχρι τα μπούνια.

Έτσι είναι. Γιατί, τι να σου κάνει κι αυτός ο έρμος; Είδε κι απόειδε με τον Mr Σίελο κι έβαλε πλώρη για άλλες πολιτείες πιο τσαχπινογαργαλιάρες και με λιγότερη υγρασία. Εκεί που όταν σπείρεις συναισθήματα, συνήθως θερίζεις ευτυχία κι όσο παράδοξο κι αν ακούγεται, είναι οι καταλληλότερες να μπορέσει να ευδοκιμήσει και να αναπτυχθεί.

Διότι με σάλιο, προκοπή δεν κάνεις. Άντε το πολύ-πολύ να φυτρώσει στη χάση και στη φέξη κάνα βλίτο, έτσι για το γαμώτο, αλλά κρίμα. Δεν έχουμε όλοι τη γαϊδουρινή υπομονή που χρειάζεται να τα διαχειριστούμε, αλλά ούτε τη διάθεση να σπαταλάμε χρόνο για τέτοιου είδους ζαρζαβατικά.

Στο δια ταύτα. Επειδή, λοιπόν, κατά βάθος είμαστε ψυχοπονιάρηδες, θέλουμε να του πούμε με τρόπο πως μάλλον έχει κάψει άπειρα εγκεφαλικά κύτταρα απ’ το πολύ τάκα-τούκα μπροστά στην οθόνη του pc του, παίζοντας παιχνίδια στρατηγικής. Μόνο έτσι μπορεί να εξηγηθεί το γεγονός πως έχει χάσει την ικανότητα να αντιλαμβάνεται τις διαφορές που υπάρχουν ανάμεσα στον ρεαλιστικό και τον φανταστικό κόσμο.

Διαφορετικά αντί να χρησιμοποιεί τακτικές του κώλου, θα φρόντιζε να θέσει το ρημάδι του σε λειτουργία. Όσο του απέμεινε, δηλαδή. Ε, δε χρειάζεται να διαθέτεις και το iq του Αϊνστάιν για να καταλάβεις πως τελικά το ζήτημα δεν είναι αν θα κερδίσεις τις πρώτες παρτίδες στον έρωτα, αλλά αν θα καταφέρεις να πάρεις όλο το παιχνίδι.

Γιατί μπορεί το κόλπο να πιάνει φαινομενικά, αλλά κάπου στην πορεία τρως ένα ξεγυρισμένο άκυρο που είναι όλο δικό σου. Αλλά όχι που δε σου αξίζει. Κι ύστερα κάτσε κι αναρωτήσου μήπως κλότσησες τη μοναδική ευκαιρία που είχες για να ευτυχίσεις, χτύπα το κεφάλι σου το κλούβιο στον τοίχο μέχρι να το ανοίξεις και μετά τρέξε να διορθώσεις τα αδιόρθωτα.

Και τι είναι ο έρωτας, αγαπητέ μου; Μουσακάς που έβαλες στο ψυγείο για να τον διατηρήσεις για όποτε σου κάνει κέφι, ενώ τον έφτυσες κιόλας πατόκορφα; Άσ΄το. Σκουλήκιασε. Φτου, κακά.