Αν πραγματικά θες, βρίσκεις τρόπο

Αν θες πραγματικά, θα είσαι δω. Δε θα βρεις καμία δικαιολογία. Δε θα προσπαθήσεις να ξεφύγεις. Θα παλέψεις για τον έρωτά σου και θα κερδίσεις. Μόνο αν το θες πραγματικά. Σε αντίθετη περίπτωση, απλώς σταμάτα. Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία. Κανένα «λίγο» και κανένα «με δόσεις» δεν μπορεί να σταθεί. Είναι απάτη και το ξέρεις πολύ καλά.

Ο Έρως ήταν ο φτερωτός θεός της αγάπης. Δεν πα’ να βρίσκεσαι όπου θες, θα σε βρει. Θα έρθει χωρίς καμία προειδοποίηση να σε χτυπήσει με τα βέλη του. Και θα σου δώσει και σένα φτερά για να τον αναζητείς συνέχεια. Όπου κι αν βρίσκεσαι, ό,τι κι αν κάνεις, θα βρίσκεις τον τρόπο και τον χρόνο για τον άνθρωπο που αγαπάς.

Θα ταξιδέψεις για να τον βρεις με οποιοδήποτε μέσο. Θα φτάσεις στην άλλη άκρη της γης για να βρεθείς στην αγκαλιά του. Θα βρεις τον χρόνο μέσα στη μέρα να τον πάρεις ένα τηλέφωνο για να ακούσεις τη φωνή του. Θα βρεθείς έξω απ’ την πόρτα του, θα τον πάρεις να φύγετε για μια βόλτα δίχως προορισμό.

Έτσι απλά. Γιατί στη σκέψη του και μόνο χαμογελάς. Γιατί μ’ ένα μήνυμά του ενεργοποιούνται τα εσωτερικά σου φτερά. Είναι η μόνη σου προτεραιότητα. Είναι το ησυχαστήριο σου, η ηρεμία σου, το τσιρότο στις πληγές σου. Το άγχος φεύγει μ’ ένα φιλί κι η αισιοδοξία επιστρέφει. Διότι αύριο είναι μια καινούργια μέρα και θα τα καταφέρουμε, αγάπη μου, μαζί.

Όσο ρομαντικά κι αν τα εκφράζουμε γραπτώς, η πραγματικότητα  δεν είναι ακριβώς έτσι. Δεν προλαβαίνεις να τα σκεφτείς, απλώς γίνονται, συμβαίνουν, υπάρχουν. Κι όταν καμιά φορά κάτσεις να τα σκεφτείς, σκας ένα χαμόγελο και λες πως είσαι πολύ τυχερός που το ζεις. Κι αυτό πράγματι είναι έρωτας.

Οι δικαιολογίες, όμως, δεν είναι έρωτας. Είναι κάτι άλλο. Είναι ανάγκη, είναι ανασφάλεια, είναι φόβος, είναι βόλεμα. Δε θα σε βρουν ξυστά ή λίγο τα βέλη. Αν σε βρουν, θα σε χτυπήσουν βαθιά, θα το νιώσεις και δε θα μπορείς να ξεφύγεις. Έτσι είναι, τι να κάνουμε; Δεν το ζεις συχνά, σαφώς, αλλά κάπως έτσι έχουν τα πράγματα.

Όταν βρίσκεις προφάσεις να αποφύγεις, να γλιστρήσεις, να ξεφύγεις, τότε κάπου υπάρχει προβληματάκι, φίλε. Κάτι δεν πάει και τόσο καλά στη σχέση σου. Ίσως να είναι πίεση κι αυτό είναι κατανοητό. Μα αν αγαπάς, θα τη διαχειριστείς, θα την ανατρέψεις, δε θα την πολεμήσεις. Εκτός αν για σένα δεν αξίζει να προσπαθήσεις, εκτός κι αν άρχισαν να φεύγουν από πάνω σου κι από μέσα σου τα σημάδια του βέλους.

Κι αν όντως έχουν φύγει, φύγε κι εσύ. Μην προσποιείσαι, μη δημιουργείς ελπίδες, μη βρίσκεις καμία δικαιολογία γιατί αυτό θα φανεί. Και τα πράγματα θα γίνουν πολύ πιο πολύπλοκα και πολύ χειρότερα και πολύ πιο δύσκολα διαχειρίσιμα. Γιατί αν ήθελες πραγματικά, θα ήσουν εκεί με κάθε κόστος. Θα έβρισκες εσύ τον τρόπο.

Θα αναρωτιέται κανείς αν οι άνθρωποι είμαστε πιο δυνατοί τελικά απ’ τον έρωτα για να τον ανατρέπουμε. Αν τελικά δεν είναι ανίκητος στις μάχες κι αν έχει κι αυτός μία αχίλλειο πτέρνα. Κι αν αυτοί που έρχονται καμιά φορά και μας πετάνε βέλη, θα μπορούσαν να είναι θεοί-απομιμήσεις με ψεύτικο οπλισμό που δεν κάνει καλά τη δουλειά του.

Κι αν είναι ψεύτικος, τότε ερωτευόμαστε λίγο; Είναι ο έρωτας χένα η οποία σβήνει παρά την αρχική της αίγλη; Ή μήπως φοβόμαστε να μελανιάσουμε το σώμα μας κι αρκούμαστε στη χένα βρίσκοντας χιλιάδες δικαιολογίες; Αν το κάνεις, να το κάνεις σωστά.

Όπως και να ‘χει δε θα κρίνει κανένας. Έτσι είναι αυτά τα πράγματα. Καμία ταινία και κανένα λογοτεχνικό έργο δεν κατάφεραν να αποτυπώσουν ακριβώς την αλήθεια. Το θέλουμε το παραμύθι μας. Ας το ζήσουμε όσο κρατάει κι ας είμαστε και λίγο προσεχτικοί. Ας έχουμε – όσο γίνεται– ένα καλό φινάλε.

Όταν πραγματικά θέλεις να είσαι εκεί κι όταν ο έρωτας ακόμα είναι στα ντουζένια του, καμία δικαιολογία, καμία υποχώρηση, κανένα ελαφρυντικό. Θα βρεις τον δρόμο. Έστω κι αν είναι γεμάτος ρωγμές.