To timing μας χρωστάει μια ευτυχία

Λένε ότι τα πάντα στη ζωή είναι θέμα timing. Δηλαδή, είμαστε όλοι εξαρτώμενοι και βασιζόμενοι στο χρόνο. Με λίγα λόγια, αν δε σε γουστάρει ο φίλος χρόνος, την κάτσαμε τη βάρκα.

Είναι, βέβαια, καλό πρόσχημα και δικαιολογία αν κάτι δε σου κάτσει. Για παράδειγμα· πες πως ο άντρας ή η γυναίκα των ονείρων σου δεν έχει ξεπροβάλλει ακόμα μπροστά στην πόρτα σου, ενώ οι φίλοι σου όλοι παντρεύονται και γεννοβολάνε κι εσύ κάθεσαι μαγκούφης στο τραπέζι των ανύπαντρων κι αιώνιων εργένηδων. Τι λες;

Πετάς ένα, «Δεν έχει έρθει ακόμα η ώρα, παιδιά», καταλαβαίνουν αυτοί, βολεύεσαι κι εσύ κι όλα καλά. Στο μεταξύ, βγάζει κι ένα νόημα, γιατί άντε πες πως ήρθε· μ’ ένα πρόχειρο απολογισμό, έχεις κι εσύ τα προβλήματά σου, δεν είσαι ακόμα έτοιμος ν’ αφήσεις το πατρικό σου και τα λεφτά δε βγαίνουν για σχέσεις και φαμίλιες.

Το στρέφεις και λίγο στην αυτο-βελτίωση, γιατί όπως είπαμε έχεις και τα προβλήματά σου, και μ’ ένα σμπάρο, δυο τρυγόνια. Κανείς, δηλαδή, δε βλάπτεται αλλά αντιθέτως, κάνεις και καλό.

Η ευθύνη, παράλληλα, πάει και σ’ έναν άλλον, γιατί τώρα δε φταις εσύ που το timing έχει άποψη άλλη απ’ τη δική σου και δε θέλει, προς το παρόν, να σε προικίσει, άρα το πρόβλημα δεν το ‘χεις εσύ, αλλά αυτό.

Οπότε περιμένεις και στο περίμενε προσθέτεις κι άλλα στη λίστα των «προσεχώς» που είναι να σου φέρει ο χρόνος, οπότε μετά δεν μπορείς να είσαι κι απαιτητικός, γιατί πόση ευτυχία μαζεμένη να σου πέσει;

Εντάξει, έχεις και τις στιγμές σου που λες «Για όνομα!». Πόσο ακόμα μπορεί κανείς να περιμένει ένα τζόκερ, έναν έρωτα, μια φιλία, ένα σπίτι στη Σαρωνίδα να το βρέχει η θάλασσα, ένα εισιτήριο χωρίς επιστροφή για Μαϊάμι κι ένα τετράκυκλο να μην κουβαλιέσαι σε μετρό και τρένα.

Αν μη τι άλλο, το timing μας χρωστάει μια ευτυχία. Οποιαδήποτε προσφορά ή δωρεά θα εκτιμηθεί ιδιαιτέρως. Φυσικά, δεν υπάρχουν πιέσεις, ό,τι είναι να ‘ρθει, θα ‘ρθει, όμως καλό θα ήταν να έρθει γρήγορα.

Κι ίσως φταίμε εμείς που εναποθέτουμε όλες τις ελπίδες μας σε κάτι άλλο, τρίτο, ξένο, ίσως φταίει που έτσι μάθαμε –γιατί αλίμονο κι αν παίρναμε στην πλάτη μας όλες τις ευθύνες– κι ίσως είναι που το πιστεύουμε πολύ, γι’ αυτό και μας συμβαίνει.

Δηλαδή, αν δεν είναι θέμα χρόνου; Αν είναι απλώς ζήτημα δικό σου, πότε θ’ αποφασίσεις να κάνεις καθετί; Αν, ας πούμε, ο χρόνος περιμένει εσένα να κουνηθείς για να σ’ ευνοήσει;

Στην τελική, ο χρόνος από μόνος του τι μπορεί να σου κάνει; Ίσως να ‘σαι υπεύθυνος να πάρεις την απόφαση κι αυτός να σου δημιουργήσει τις συνθήκες. Κι έτσι η ευθύνη μοιράζεται. Μισή εσύ, μισή αυτός. Μα θα μου πεις, «Πόσες φορές την πήρα την απόφαση και τίποτα δεν είδα» και δίκιο θα ‘χεις. Παραπομπή στους μοιραία ανεκπλήρωτους έρωτες που κόπηκαν στο παρά κάτι. Εντάξει· ίσως και να ‘ναι θέμα χρόνου κι η αλήθεια είναι πως σε τέτοιες περιπτώσεις μένεις αβοήθητος. Ανωτέρα βία, σου λέει.

Κι αν, τέλος πάντων, είναι θέμα χρόνου κι αν δεν είναι χρόνος αλλά τύχη, μας χρωστάει πράγματι μια ευτυχία. Έτσι, για το γαμώτο. Ίσα-ίσα για να απαλλαχτούν απ’ το κακό το όνομα.