Σου λείπει κι ας μην το παραδέχεσαι

Ποιον κοροϊδεύουμε στ’ αλήθεια; Ποια παραδοχή που κραυγάζει προσπαθούμε να κλείσουμε στην άρνησή μας; Είναι τρομακτικό να συμβαίνει κάτι που παλεύεις επίμονα για το αντίθετο. Έχεις πιαστεί πολλές φορές δέσμιος των αναμνήσεών σου μα συνάμα έχεις αποδειχθεί ισχυρός αντίπαλος των συναισθημάτων σου. Έχεις πεισμώσει να γίνεις καλά σαν οφειλή στα όσα αξίζεις και δε δέχεσαι τίποτα να το αμφισβητεί. Δε δέχεσαι την ήττα κι έχεις αποφασίσει πως η ζωή σου πρέπει να τρέξει πιο μακριά από ποτέ, σαν το γαμώτο για όσα σε έσκισαν άδικα.

Μα για ακόμα μια φορά έρχεσαι να αποδειχθείς ανίκανος να τα βάλεις με την αλήθεια. Δεν κατόρθωσες ποτέ να φιλτράρεις την καρδιά σου, δεν πρόκειται να καταφέρεις ποτέ να αναμετρηθείς με επιτυχία κόντρα σ’ εκείνους τους χτύπους που ξέχασες καν πως υπάρχουν κι όμως ήταν για καιρό ολοζώντανοι κι αμείωτοι, μπροστά σου.

Κι αν η προσωπική υπερηφάνεια σου κι η επιμονή σου να κραυγάζεις συνεχώς πως είσαι καλά νομίζεις πως αρκούν, είναι στ’ αλήθεια το πιο μεγάλο ξεγύμνωμα των συναισθημάτων μας. Γιατί έχεις την ανάγκη να φωνάζεις πως είσαι καλά μήπως και πείσεις κάποια στιγμή τουλάχιστον εσένα. Εκνευρίζεσαι όταν αμφιβάλλουν, ακριβώς επειδή γνωρίζεις πιο καλά απ’ τον καθένα πως έχουν δίκαιο.

Έχεις αφοσιωθεί στη δουλειά σου, λες, έχεις πνιγεί με τα μούτρα στο διάβασμα, στις προτεραιότητες εκείνες, στους στόχους εκείνους που κάποτε άφησες. Μα ξέχασες πως αφήνοντας τις προτεραιότητές σου, πρώτα σε άφησαν αυτές. Προτεραιότητά σου είναι για καιρό δυο μάτια κι ένα χαμόγελο, ικανά να διαμορφώνουν τις αντιδράσεις σου κάθε μέρα. Γι’ αυτό, τουλάχιστον εσένα σταμάτα να σε βομβαρδίζεις με ωραιοποιήσεις.

Σου λείπει. Ούτε τις παρέες σου έχεις ανάγκη να τις ζήσεις γιατί δήθεν τις στερήθηκες, ούτε το γούστο σου άλλαξε, ούτε σταμάτησε να σε ελκύει ο ίδιος άνθρωπος κι ούτε άρχισες να σέβεσαι τον εαυτό σου λίγο πιο πολύ. Σου λείπει. Σου λείπουν οι στιγμές σας, σου λείπουν εκείνα τα δικά σας, τα τόσο αυστηρά δικά σας, που ακόμα κι αν προχωρήσεις, γνωρίζεις καλά πως θα παραμείνουν αναντικατάστατα.

Δεν έχεις επιθυμήσει ούτε τα κανονικά ωράρια του ύπνου σου και φυσικά δεν έχεις επιθυμήσει ούτε την ψυχική σου ηρεμία ούτε τη μονοτονία που κάθε τόσο λες πως είναι τουλάχιστον ασφαλής. Σου λείπει ακόμα και το χάος που σου προκαλούσε κι η παραμικρή πολυπλοκότητα που είχατε μαζί. Σου λείπει το ανασφαλές κι αυτό σε εκνευρίζει! Πώς σου έκαναν τόσα κι εσύ σε έναν κλοιό αστείρευτου μαζοχισμού παραμένεις ακίνητος;

Μα όσο κακό σου προκαλείς με την άρνησή σου, άλλο τόσο κακό σου προκαλείς όταν θεωρείς πως είναι έγκλημα να νιώθεις έτσι. Σου λείπει κι είναι λογικό. Είναι λογικό κι η συνήθεια έχει αποδειχθεί τόσες φορές τόσο ισχυρός δείκτης στασιμότητας. Κι όσο το αρνείσαι, άλλο τόσο εγκαθίσταται κι αυτή, κάθε φορά και πιο κοντά στο μόνιμα.

Παραδέξου το σε σένα μπας και καταφέρεις κάποια στιγμή να αποσυνδεθείς στ’ αλήθεια. Έλα αντιμέτωπος με τις πτυχές σου που σε φοβίζουν πιο πολύ απ’ όλα κι έλα ένα βήμα πιο κοντά στην αλήθεια σου.  Κι όσο σε κοροϊδεύεις, άλλο τόσο κολλάς και κλειδώνεσαι στην ωραιοποίηση και την επιφάνειά σου.

Γιατί προς το παρόν, σου λείπει.