Αφήνουμε τη ζωή μας να περνά και να χάνεται

Αυτό το άρθρο θα μπορούσε να γραφτεί με διαφορετικούς τρόπους. Έχει τη δυναμική να γίνει ένα ωραιότατο συγκινητικό έως και μελό άρθρο, την ίδια ώρα που μπορεί να πλέει στην αισιοδοξία και να φωνάζει πως η ζωή είναι ωραία και πρέπει να τη ζήσουμε όπως εμείς θέλουμε. Ας μην προϊδεάζουμε, όμως, το πράγμα. Θα δούμε πώς θα μας βγει.

Η ζωή περνά, μας αφήνει πίσω, μας προσπερνά. Έτσι δε λένε; Η ζωή τρέχει με την ταχύτητα του φωτός κι έχει τη διάρκεια μιας ανάσας. Ας συμφωνήσουμε. Έτσι κι αλλιώς, έτσι είναι τα πράγματα ή, μάλλον, κάπως έτσι. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν ερχόμαστε για να μείνουμε για πάντα στη Γη αυτή. Όσο κι αν το παλέψουμε, θα χάσουμε, δε θα τα καταφέρουμε. Είναι βέβαιο κι ούτε εσύ, μήτε ’γω, μήτε κανείς δεν έχει τη δύναμη να το ανατρέψει.

Μας προσπερνά, όμως; Ή μήπως εμείς δεν την ακολουθούμε; Μάλλον κάτι τέτοιο πρέπει να γίνεται. Εμείς είμαστε αυτοί που δε βαδίζουμε μαζί της, που δε συγχρονιζόμαστε, που δεν ακολουθούμε το τέμπο της. Και μένουμε πίσω αφήνοντάς τη να μας αφήσει. Και μόνοι μας πια τη βλέπουμε να απομακρύνεται και παραιτούμαστε θεωρώντας πως ποτέ δε θα τη φτάσουμε, πόσο μάλλον να πάρουμε τα ηνία και να την οδηγήσουμε εμείς. Μέχρι το τέρμα. Μπορείς να το καταλάβεις αυτό;

Η ζωή είναι το άλλο μας μισό. Και μαζί της περπατάμε, απ’ αυτήν επηρεαζόμαστε, μαζί της φτάνουμε στο τέλος της διαδρομής. Είναι αυτή το στήριγμα και το αποκούμπι μας. Μόνο που πρέπει να αντιληφθούμε πως τη διαδρομή αυτή μπορούμε να την κάνουμε όπως θέλουμε και να την τερματίσουμε όπου εμείς θέλουμε. Αν, όμως, τα ηνία τα κρατά άλλος κι όχι εμείς κι όταν η ζωή μας οδηγεί κι όχι εμείς αυτήν τότε το χάσαμε το παιχνίδι.

Μπερδευτήκαμε; Πάμε τώρα να τα ξεμπλέξουμε. Να κάνεις στη ζωή σου αυτά που αγαπάς. Να παίρνεις τα ηνία. Να αποστασιοποιείσαι. Να φεύγεις απ’ ό,τι δεν παίζει μελωδικά κι αρμονικά μέσα σου. Να παραμερίζεις κάθε άνθρωπο τοξικό, πιεστικό, που δεν πιστεύει σε σένα. Να γυρνάς την πλάτη σε ό,τι σε υποτιμά και σε περιορίζει. Σε ό,τι σε θέλει ίδιο να ακολουθείς δρόμους υποτιθέμενης κανονικότητας. Να τολμάς να επιλέγεις να μην είσαι σε όλους αρεστός, να μην προσποιείσαι, να λες «όχι». Να αρνείσαι να αναλωθείς, να εκτεθείς και να γίνεις έρμαιο συμπεριφορών που δε σε αφορούν, που δε σου μιλάνε, δεν έχουν κάτι να σου πουν. Μακριά από καταστάσεις που σε σπαταλούν.

Έχουμε την αίσθηση του «για πάντα». Χάνουμε το τώρα. Λέμε «Δεν πρόλαβα». Πώς να προλάβεις; Όταν δεν κλείνεις τ’ αυτιά στα βροντερά «όχι» και «μη», στις συμβουλές φθόνου και στα λόγια του αέρα που βγαίνουν από ανάξια στόματα. Κι όταν λαμβάνεις υπόψη τον καθένα κι όχι μονάχα αυτούς που σε αποδέχονται γνήσιο. Τότε ναι, η ζωή σε προσπερνά.

Και γυρνάς πίσω σε κάποια φάση και βλέπεις πως ο καιρός πέρασε γρηγορότερα κι ήρθε το μακρινό μετά που ποτέ δεν έπαιρνες σοβαρά. Και κάθεσαι να σκεφτείς τι έκανες και πώς τα Χριστούγεννα έγιναν καλοκαίρι στο δευτερόλεπτο.

Πάρε μια βαθιά ανάσα, φιλαράκι, και γύρνα εμπρός. Και προχώρα με τις αναμνήσεις και τα μαθήματα. Γιατί το όπισθεν δεν είναι η πραγματικότητα. Διότι το πίσω είναι μόνο στο μυαλό. Κι όσοι το ακολουθούν απλώς μένουν πίσω με λάθος σκέψεις και παραπατούν.

Βγες μπροστά και μην ακούς κανέναν. Επίλεξε τον δύσβατο δρόμο, τον απάτητο, εκείνον που πόθησε η ψυχή σου. Και μεταμορφώσου κερδίζοντας και φτάνοντας πρώτος. Κι άσε τους άλλους να σε σχολιάζουν και να σε βλέπουν να απομακρύνεσαι. Μην τους δίνεις σημασία. Φτάνει εσύ να αισθάνεσαι καλά και η καρδιά σου να φτερουγίζει.

Συνεπώς, ας σταματήσουμε να έχουμε την αίσθηση του «θα ΄ρθει» χωρίς να τολμάμε για τίποτα από όσο επιθυμούμε. Πώς θα ‘ρθει; Το τώρα είναι ο πιο ζωντανός χρόνος. Κι εσύ κάθεσαι και κοιτάς ακόμα τους δείκτες. Ε, ξεκόλλα.