Με το ζόρι δε γίνεται τίποτα

Πες αυτά που σκέφτεσαι. Τα «θέλω» σου τα ανεκπλήρωτα, τα μοναδικά. Όποια κι αν είναι αυτά. Όποιο κι αν είναι το τίμημα. Όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα. Άσε απλά να βγουν από μέσα σου. Κάποιος μπορεί να σ’ ακούσει. Κάποιος μπορεί να βρεθεί για να σου τα πραγματοποιήσει. Κι αν πάλι δε θέλει ή δε θέλεις, σίγουρα ο καθένας έχει τους λόγους του.

Άλλωστε, τίποτα δε γίνεται με το ζόρι. Τίποτα δε διαπραγματεύεται και τίποτα δεν ανταλλάσσεται. Γιατί τι είναι ο έρωτας; Μάλλον, όχι απαραίτητα, κάτι αμοιβαίο. Ζόρικα τα πράγματα, ζόρικα και τα αισθήματα. Και, φυσικά, ακόμα πιο ζόρικα τα θέλω σου. Εκείνα τα «θέλω» τα ανεκπλήρωτα.

Πρέπει, λοιπόν, να μάθεις ότι στη ζωή δεν είναι όλα απλόχερα δοσμένα. Να μάθεις να κυνηγάς. Κι ακόμα περισσότερο να χάνεις. Να μάθεις ότι κι η χυλόπιτα μπορεί να έχει μια γεύση γλυκιά. Γεύση διαφορετική απ’ αυτή που έχεις συνηθίσει. Κι, ίσως, η μοναδική ευκαιρία για να γίνεις ακόμα καλύτερος. Σε τι;

Στην απατηλή αυτοπεποίθησή σου. Γιατί στον έρωτα, στο κρεβάτι σου, δίπλα σου, στις ανάγκες σου δε γίνεται να έχεις πάντα κάποιον κοντά σου. Κι ακόμα κι αν έχεις, θα πρέπει να καταλάβεις ότι όλες οι στιγμές δεν μπορεί να είναι ίδιες.

Ένα ψέμα μπορεί να είναι απλά ένα ψέμα. Ένα δάκρυ απλά ένα δάκρυ. Μην προσπαθείς να αλλάξεις την καρδιά κάποιου ή τα αισθήματά του. Μην κάνεις γενικά το λάθος να προσπαθήσεις να κάνεις κάποιον να σκέφτεται και να λειτουργεί όπως θέλεις κι αισθάνεσαι εσύ. Το αποτέλεσμα θα είναι να χάσεις το χρόνο σου.

Να χάσεις μερικές πραγματικά όμορφες στιγμές με τον άνθρωπο που επέλεξες να είσαι. Τον άνθρωπο που αποφάσισες να τις μοιραστείς. Ακόμα και με τον άνθρωπο που σου έδωσε την ευκαιρία να τον διεκδικήσεις , όποια κι είναι η κατάληξη.

Φυσικά, όλα θέλουν το μέτρο τους. Γιατί η υπομονή είναι αρετή, αλλά στην περίπτωση της επιμονής, κάτι μπορεί να αρχίσει να κλωτσάει. Κι όταν το ανακαλύψεις σίγουρα αυτό που θα συναντήσεις, όχι απλά μπορεί να σε σοκάρει, αλλά σίγουρα να σε πονέσει.

Τι κι αν είναι ο έρωτάς σου ο παιδικός; Ο έρωτας ο φιλικός; Ο έρωτας που μπορεί να περίμενες όλη σου τη ζωή. Αυτός που κρατάς καλά κρυμμένος μέσα σου και περιμένεις εκείνη τη κατάλληλη στιγμή που ο άλλος μπορεί να ανταποκριθεί. Να γύρει στο πλευρό σου. Να σου δώσει το «πράσινο φως». Να σε κοιτάξει μ’ έναν τρόπο διαφορετικό για να πιστέψεις αυτό που θέλεις και να πάρεις ζωή. Να πάρεις μια δόση ελπίδας κι ας ξέρεις πως τίποτα δεν είναι αληθινό.

Τι κι αν δε θέλεις να κλέψεις την ελευθερία του; Τι κι αν δε θέλεις ν’ αλλάξεις το μυαλό του; Τι κι αν απλά θέλεις μια αγάπη ή απλά να κλέψεις μία στιγμή απ’ αυτή; Μη γελιέσαι όμως.

Γιατί μια αγκαλιά, ένα χάδι, ένα φιλί ακόμα κι ένα απλό «σ’ αγαπώ» ή «σε λατρεύω», θέλει τη στιγμή του. Τη μοναδικότητά του. Θέλει το χρόνο του ή ακόμα καλύτερα τον σωστό αποδέκτη του για να μπορέσει να έχει νόημα κι ουσία. Είναι αισθήματα και πράξεις που δε χαρίζονται και δεν μπορείς να τα πάρεις όπως κι όποτε θέλεις.

Και στην τελική; Τον άλλον τον ρώτησες; Γιατί το ζεστό απ’ το κρύο -το φρένο απ’ το γκάζι – δεν απέχουν και πάρα πολύ. Άλλωστε και στις δύο περιπτώσεις εσύ το ρυθμίζεις. Ή μήπως όχι;

Η ουσία είναι να μάθεις να δίνεις. Να εκφράζεσαι και να ζεις για το «τώρα».  Δεν έχει νόημα να περιμένεις το «μετά» ή το «μπορεί». Δεν έχει νόημα να περιμένεις κάτι το οποίο μπορεί να έρθει πιέζοντάς το. Να μάθεις να σέβεσαι και να απαιτείς ό,τι σου αναλογεί ακόμα κι αν χρειαστεί να πέσεις στα πατώματα.

Γιατί κι η κλωτσιά έχει τη χάρη της, αρκεί να είναι από εκεί που τη γουστάρεις. Ίσως αυτή είναι κι η μόνη λύση για να μπορέσεις να καταλάβεις ότι κανένας δεν είναι δεδομένος και κανένας δεν ανήκει πουθενά.

Κράτα τον εγωισμό σου και την κυριαρχία σου μακριά από ό,τι σε τραβάει, γιατί δεν είναι δύσκολο να καταλάβεις ότι τίποτα δε γίνεται με το ζόρι. Κι αν γίνεται;

Μετά άντε βρες κάποιον να σε μαζεύει.