Μαζί σου κάθε φορά ορκίζομαι πως θα 'ναι η τελευταία

Ό,τι και να κάνω, «όπου και να πάω, πάντα εδώ γυρίζω, χάνομαι», που λέει και το τραγούδι. Όσες φορές κι αν ορκιστώ στον οποιονδήποτε, κυρίως στον ίδιο μου τον εαυτό, ότι θα είναι η τελευταία φορά, αυτή γίνεται η προτελευταία και πάει λέγοντας.  Είναι σαν αυτά τα «θα αρχίσω δίαιτα από Δευτέρα, θα κόψω το κάπνισμα και τα γλυκά από Δευτέρα, θα κάνω καινούρια ζωή, αλλά από Δευτέρα». Οι άλλες μέρες δε μου κάνουν, λες κι οι Δευτέρες με μάραναν για να πάρω μία μεγάλη απόφαση.

Μία απόφαση που τελικά δεν την παίρνω ποτέ. Κι αυτό κυρίως αφορά στον έρωτα και στα γλυκά. Σοκολατίνα θα δω μπροστά μου; Σοκολατίνα θα φάω. Προφιτερόλ; Προφιτερόλ. Εσένα; Εκεί να δεις. Αυτοσυγκράτηση μηδενική. Κι ειδικά όταν πρόκειται για κάτι που δεν πρέπει να κάνω, το απαγορευμένο, ή το τελειωμένο, θα γυρίσω ξανά και ξανά. Είναι αυτές οι άτιμες οι ανοιχτές πληγές που θέλω να ανοίξω περισσότερο, να με κάνουν να πονέσω ξανά, αν και πλέον, είναι πια  δύσκολο. Η ολική αναισθησία σου, πέρασε στο σύστημά μου, δε νιώθω πια πόνο.

Πρώτος λόγος που γίνεται αυτό; Γιατί συγχωρώ πολύ εύκολα. Το έχω μέσα μου να δικαιολογώ συνέχεια τους ανθρώπους, να μπαίνω στη θέση τους, να τους καταλαβαίνω. Εμένα ποιος θα καταλάβει δεν ξέρω. Έπειτα, δε θα με ακούσεις ποτέ να λέω πως ο καθρέφτης αν σπάσει, δεν κολλάει ξανά. Δεν είναι για μένα αυτό το κλισέ. Είναι γι’ αυτούς που δεν κοπιάζουν να κολλήσουν τα κομμάτια, που τα πετάνε στα σκουπίδια, χωρίς την παραμικρή προσπάθεια -κι εγώ από προσπάθεια, άλλο τίποτα. Στα πατώματα να πέσω, χαλί να γίνω να με πατήσεις.

Όχι, δε θα προσπαθήσω καν να πλασάρω τους γυρισμούς και την αναβλητικότητα σαν κάτι φυσιολογικό. Ίσα ίσα. Είναι δηλητήριο που ταΐζει τις ανασφάλειες και τον εγωισμό. Γι’ αυτό, απεξάρτηση τώρα! Αν και τι λέω;  Πάλι σε σένα θα γυρίσω, όλο και κάποια ανολοκλήρωτη συζήτηση αφήσαμε στη μέση, σίγουρα θα με πείσεις πως αυτή τη φορά άλλαξες. Αλλά πάλι ίδιος θα είσαι, στα ίδια θα καταλήξουμε. Άλλα λόγια να αγαπιόμαστε, δηλαδή.

Κράτα τις ισορροπίες σου, μου λένε. Ισορρο-ποιες;  Ποιες είναι οι κυρίες; Για να συστηθούμε άλλη μία.  Είναι οι γραμμές μου ανάμεσα στους κανόνες και τις επιθυμίες. Ανάμεσα στην ορμητικότητα και την αυτοσυγκράτηση. Τον αυθορμητισμό και τις δεύτερες σκέψεις. Δύσκολο πράγμα οι σχέσεις των ανθρώπων, δύσκολο να μπορείς να ελέγξεις τον εαυτό σου. Κι ακόμη πιο δύσκολο να τα συνδυάσεις αυτά τα δύο.

Όσο κι αν προσπαθήσω, ρε γαμώτο, εσύ εκεί. Ακόμα κι αν είμαστε τα δύο αντίθετα άκρα, οι δύο πόλοι μιας μπαταρίας, εγώ θα περνάω πάντα τη γραμμή και θα ξεχνώ την ισορροπία μου, για να βρούμε τη δική μας.

Και με πιάνουν τα διαόλια μου. Σου γράφω, στο λέω, στο φωνάζω είσαι ο λόγος για τις κακές μέρες που περνάω. Δε γίνεται πάντα ό,τι και να κάνω, όπου και να πάω, πάντα να γυρνάω σε σένα. Όχι.  Όλο λέω δε θα ξαναπέσω στη φωτιά, τέλειωσε το θέμα κι όλο ξανά αρχίζει. Μάλλον μου αρέσει να πονάω. Δεν εξηγείται αλλιώς.

Ναι, αυτό είναι. Μου έχεις μάθει να πονάω και δεν μπορώ να ξεφύγω, να μάθω πώς είναι η άλλη πλευρά, αυτή της στοργής, της αγάπης και της ασφάλειας. Μου έχεις μάθει μόνο την ανασφάλεια, τον πόνο και την προσμονή. Και αυτό δε μου αξίζει.

Όσο και να θέλω την άλλη πλευρά, συνέχεια κάτι με σταματάει. Και μάντεψε τι είναι αυτό. Το ότι έρχεσαι και ξανά έρχεσαι. Κι αν πάω να κάνω μπροστά, αν τολμήσω να νιώσω κάτι για κάποιον άλλο, πάλι στο ίδιο με σένα θα καταλήξει. Γιατί έτσι έχω μάθει. Αλλά αυτό, πραγματικά, πρέπει να σταματήσει.

Κι εγώ δεν πάω πίσω. Πάντα πέφτω στα ίδια και τα ίδια, γιατί απλά δεν πάω εγώ μπροστά. Δε χρησιμοποιώ σωστά το χρόνο μου κι όλο περιμένω και περιμένω, μήπως γίνει το θαύμα κι έρθεις μόνιμα ξαφνικά.

Και κακές μέρες έχω γιατί απλά έχω συνειδητοποιήσει όλο αυτά που έπρεπε να συνειδητοποιήσω από καιρό. Κι αυτό που κάνω, τώρα πες το κατάθεση καρδιάς, ό,τι θέλεις πες το, αλλά να ξέρεις ότι άπαξ και το έβγαλα από μέσα μου, σημαίνει ότι το τέλος κοντεύει. Ή έτσι θέλω να νομίζω. Μπορεί και να παραληρώ, βέβαια, εκεί έχω καταντήσει. Να μην ξέρω τι μου γίνεται.

Μπορεί να φεύγω, αλλά δεν αντέχω να μένω μακριά. Ο δολοφόνος πάντα γυρίζει στον τόπο του εγκλήματος, μα εγώ αν επιστρέψω αυτή τη φορά, θα κάψω κάθε απόδειξη ότι υπήρξες, θα σε απομυθοποιήσω, θα πάψω να σε έχω σαν το happy ending στο μυαλό μου. Θα είσαι πια αυτός που με πλήγωσε, μου έμαθε όμως και πολλά, αυτά που πρέπει να κρατήσω για να δώσω σε κάποιον που πραγματικά τα αξίζει.

Όσο τραβάω το σκοινί, τόσο έχω την αίσθηση ότι κάποια στιγμή θα σπάσει. Γιατί όλοι είμαστε ηφαίστεια που βράζουν και κάποια στιγμή θα σκάσουν. Κι όταν τα μάτια μας συναντηθούν ξανά; Όποιον πάρει ο χάρος.