Ψάχνοντας λύσεις για τα προβλήματα φίλων βρίσκουμε και για τα δικά μας

Σε στάση οκλαδόν στο πάτωμα, αντικριστά σε καναπέδες, πολυθρόνες ή καρέκλες, φίλοι μαζεμένοι, καλεσμένοι σε έκτακτο συμβούλιο για όσα προέκυψαν κι άλλα τόσα που η ζωή σχεδιάζει να συμβούν. Απόψεις που μοιάζουν με κινήσεις από πιόνια σε επιτραπέζιο παιχνίδι. Βήματα και θέσεις μπροστά ή πίσω κι έπειτα ανάλογα με την τυχαία, επιλεγμένη θέση, ο παίχτης θα υποστεί τις συνέπειες, που κανείς δεν μπορεί να προβλέψει.

Στο χύμα και στο κυριλίκι, ατάκες κι αναλύσεις που κανείς δεν προλαβαίνει να κρατάει σημειώσεις. Όλα σε μικροσκόπιο, όλα να βγαίνουν στο φως. Μπερδεμένα τα μπουκάλια και τα περιεχόμενά τους μπερδεμένα και τα λεγόμενα των πρωταγωνιστών. Κάποιοι στο ρόλο του ακροατή, κάποιοι άλλοι στο ρόλο του ομιλητή κι όλοι μαζί μεταμορφώνονται σε παύλες διαλόγου.

Πόσες φορές δεν πήρες μέρος σε τέτοιου είδους μαζώξεις έρποντας; Πήγες έχοντας ένα κεφάλι καζάνι και πιστεύοντας πως θα φύγεις ακόμη χειρότερα λόγω της δικής σου ψυχολογικής κατάστασης. Δήλωσες συμμετοχή μόνο και μόνο από αγάπη στους φίλους σου κι ως ανταπόδοση της δικής τους συμπαράσταση προς το άτομό σου σε ανάλογη περίπτωση, ενώ το μόνο που θα ήθελες, ήταν να μείνεις στην ησυχία σου και να ασχοληθείς με τα δικά σου προβλήματα. Και πόσες άλλες δεν έτυχε να παρευρεθείς μέσα στην τρελή χαρά νιώθοντας την απόλυτη ικανοποίηση κι ευχαρίστηση να περιτριγυρίζεσαι από οικεία πρόσωπα γεμάτα κατανόηση κι αγκαλιές που γράφουν το όνομά σου.

Και στις δύο περιπτώσεις, κάθεσαι σε μια γωνιά και παρατηρείς, ακούς και συλλέγεις πληροφορίες. Πετάς και δυο τρεις κουβέντες ατακαδόρικες κι έπειτα συνεχίζεις να κρατάς απόσταση ασφαλείας. Μία είσαι παρών και μία απών.

Ακούγοντας το όποιο πρόβλημα το συγκρίνεις άθελά σου με τα δικά σου κι αρχίζεις μέσα στο μυαλό σου να κοσκινίζεις σκέψεις, αποφάσεις κι επιλογές, βρίσκοντας ταυτόχρονα ομοιότητες και διαφορές. Ξαφνικά χωρίς να το καταλάβεις γίνεσαι θεατής της ζωής σου και της κατάστασης που σε προβληματίζει. Κι έπειτα έτσι χαλαρά, με μικρά δειλά βήματα εξιστορείς και παραθέτεις άλλοτε εκούσια κι άλλοτε ακούσια το δικό σου σαράκι και το βλέπεις να απλοποιείται και να γίνεται από βουνό, λόφος.

Ίσως γιατί όταν είσαι μέσα στο πρόβλημα δεν μπορείς να παρατηρήσεις και να κρίνεις αντικειμενικά τα δεδομένα. Μοιάζεις σαν να βρίσκεσαι σε ωκεανό και να κολυμπάς ασταμάτητα για να μην πνιγείς, αλλά δεν ξέρεις προς ποια κατεύθυνση να πας κι έτσι μένεις στη μέση του πουθενά να σπαταλάς δυνάμεις και να μη βρίσκεις σανίδα σωτηρίας. Κι όμως οι κουβέντες με φίλους έρχονται απ’ το πουθενά να σου προσφέρουν την όαση που αναζητάς και μάλιστα τη στιγμή που δεν το περιμένεις κι έχεις χάσει κάθε ελπίδα και πίστη. Βγαίνεις απ’ το πηγάδι που είχες πέσει σκαρφαλώνοντας από πέτρα σε πέτρα ώσπου λούζεσαι με φως κι αέρα.

Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο αυτό που λένε πως οι φίλοι μας γίνονται ο καθρέφτης μας. Ένας καθρέφτης που συναρμολογείται για χρόνια ολόκληρα, μέσα απ’ τη σχέση μας μαζί τους. Ίσως γι’ αυτό κάθε φορά που θολώνει το τοπίο μας αρκεί ένας αντικατοπτρισμός μας στα δικά τους μάτια για να βρούμε τη διέξοδο που έμοιαζε τόσο μακρινή κι άπιαστη.

Δεν κρατούν εκείνοι τη λύση στο πρόβλημά μας απλώς γίνονται το κόσκινο για όσα βρίσκονται στο κεφάλι μας και στα χέρια μας, ώστε να μείνει νέτο και καθαρό αυτό που κρατάμε στα χέρια μας, αλλά δεν είμαστε σε θέση να διαχειριστούμε.

Θα μπορούσε κάποιος να πει πως το σύμπαν σου επιστρέφει το νοιάξιμό σου για τους άλλους, δωρίζοντάς σου μέσα απ’ τις συζητήσεις που κάνεις μαζί τους στην προσπάθειά σου να βρεθεί λύση στο δικό τους πρόβλημα, τις δικές σου απαντήσεις. Ποιος ξέρει;

Πάντως όταν ξεχνάς λίγο τον εαυτό σου κι ασχολείσαι μ’ εκείνους που αγαπάς και σ’ αγαπούν, νιώθεις πιο γεμάτος κι αφήνεις λιγότερο χώρο σε ό,τι σε καταβάλει και σε αγχώνει. Δοκίμασέ το.