Να μας αγαπάτε κι εμάς που δεν είμαστε του προγράμματος

Η αλήθεια είναι πως το πρόγραμμα βοηθάει. Αν έχεις πρόγραμμα οι δουλειές σου θα γίνουν πιο σωστά και πιο ήρεμα. Αν τα έχεις βάλει όλα σε μια σειρά δε θα έχεις άγχος. Αν έχεις προγραμματίσει τι θα κάνεις, πότε και πώς, θα έχεις περισσότερο ελεύθερο χρόνο και όλα θα κυλούν καλύτερα. Το πρόγραμμα έχει χίλια δυο καλά και είναι και πιο αποδοτικό, αλλά δεν ταιριάζει σε όλους. Τι να κάνουμε; Όσο περίεργο κι αν ακούγεται, όσο απίστευτο, όσο βλακώδες κι αν φαίνεται, κάποιοι άνθρωποι γεννήθηκαν να μην αγαπούν το πρόγραμμα, να μην το αντέχουν.

Το να μην έχεις πρόγραμμα στη ζωή σου είναι ένα μαζοχιστικό παιχνίδι. Για παράδειγμα, ξέρεις πότε λήγει η προθεσμία για την εργασία σου, ξέρεις ότι πρέπει να ξεκινήσεις μια βδομάδα πριν, γιατί η ύλη δε βγαίνει αλλιώς, αλλά όχι δεν ξεκινάς. Και όχι απλώς δεν ξεκινάς, δεν κάνεις τίποτα. Κάνεις οτιδήποτε άλλο εκτός απ’ αυτό. Το αποφεύγεις μέχρι θανάτου. Δε θες να μπεις σ’ αυτή τη διαδικασία του πανικού και του άγχους. Θες να ξεκινήσεις, όποτε εσύ νιώθεις έτοιμος ότι θες και συνήθως αυτό είναι μία, άντε δύο μέρες πριν. Οπότε τα αφήνεις όλα συνειδητά για τελευταία στιγμή.

Αλλά για κάποιο άρρωστο λόγο σ’ αρέσει. Σε ιντριγκάρει. Σε εμπνέει αυτή η κατάσταση της πίεσης και της τρέλας της τελευταίας στιγμής. Θες να τεστάρεις τον εαυτό σου τώρα, θες ν’ αποδείξεις στον εαυτό σου και σε όσους λένε ότι χωρίς πρόγραμμα δεν μπορείς να κάνεις τίποτα, πόσο έξω έχουν πέσει. Αλλά παρ’ όλα αυτά δεν αγχώνεσαι. Ακόμη κι αν είναι δώδεκα το βράδυ και πρέπει να παραδώσεις την εργασία εννιά το πρωί. Λες εντάξει, θα κάτσω όσες ώρες χρειαστεί μέχρι να βγει τέλειο. Και τα καταφέρνεις. Αλλά είσαι τόσο κουρασμένος που δεν ξέρεις τι λες και τολμάς να ψιθυρίσεις στον εαυτό σου: «την επόμενη φορά θα έχω πρόγραμμα».

Μην ξεστομίζεις βιαστικές κουβέντες φίλε μου, γιατί και οι δύο ξέρουμε ότι αυτό δε θα γίνει ποτέ. Και ξέρεις γιατί; Γιατί δεν μπορείς να λειτουργήσεις με πρόγραμμα. Αποσυντονίζεσαι, πλήττεις. Γιατί όσο υπάρχει πρόγραμμα, εσύ από αντίδραση και μόνο θα θες να μην το ακολουθείς. Γιατί για σένα με το πρόγραμμα χάνεται η ουσία, χάνεται το νόημα. Σ’ αρέσει το χάος της τελευταίας στιγμής, σε διακατέχει μια μαγεία, μια δημιουργικότητα και μια μοναδική αυτοσυγκέντρωση. Δε σ’ αρέσει η φλυαρία και η υπερβολή: χαρτάκια στους τοίχους, υπενθυμίσεις, ημερολόγια, ξυπνητήρια κλπ. Εσύ θες αυθορμητισμό, θεωρείς πως έτσι μόνο θα βγει κάτι καλό και ιδιαίτερο.

Δε σ’ αρέσει να βάζεις ούτε τη ζωή σου σε κουτάκια, ούτε τον εαυτό σου σε κλουβί. Θες απόλυτη ελευθερία στις κινήσεις σου και το πρόγραμμα σού την στερεί. Σ’ αρέσει να δοκιμάζεις τις δυνάμεις σου και τα όριά σου συνεχώς και γιατί όχι άλλωστε; Επειδή είναι εκτός προγράμματος; Ξέρω! Έχεις βαρεθεί τις τυπικότητες και τα καθώς πρέπει. Θες τα πράγματα να κυλούν πιο φυσικά και πιο χύμα. Όλα αυτά τα πιστεύεις και είναι η φιλοσοφία σου και την εφαρμόζεις παντού, ακόμη και στα πιο μικρά, γιατί αν η φιλοσοφία σου δε γίνει τρόπος ζωής θα είναι μόνο μια θεωρία.

Γι’ αυτό σας λέω να μας αγαπάτε κι εμάς που δεν είμαστε του προγράμματος. Δεν είμαστε τεμπέληδες αλήθεια! Απλώς μας αρέσει να χάνουμε την αίσθηση του χρόνου και να μη συμβιβαζόμαστε. Μας αρέσει να αυτοσχεδιάζουμε και να γινόμαστε απρόβλεπτοι. Δεν το κάνουμε επίτηδες. Κάθε φορά που κάποιος πάει να μας ταΐσει πρόγραμμα, το αποβάλλει ο οργανισμός μας. Αυτή είναι η φυσική ροή των πραγμάτων για μας.

Κάποιες φορές βέβαια το παρακάνουμε και βγαίνει σε κακό αυτή η υπερβολική χαλάρωση και ηρεμία που έχουμε, αλλά τι να κάνουμε; Kανείς δεν είναι τέλειος! Kι εμείς δεν προτιμάμε να είμαστε ατελείς βάσει προγράμματος!