Όταν το συναίσθημα γίνεται δικαιολογία

Όλα σου πάνε σκατά. Έχεις χαθεί με τις παρέες σου, κάνεις λάθη στη δουλειά σου, είσαι συνέχεια ανήσυχος και νευρικός κι όταν σε ρωτήσουν «γιατί» βάζεις μπροστά τον έρωτα. Ερωτεύτηκες∙ και; Ούτε ο πρώτος είσαι ούτε κι ο τελευταίος. Φταίει ο έρωτας για όλα. Ναι, ο έρωτας αυτός που αύριο μεθαύριο δε θα αντέξει τον ασφυκτικό κλοιό που δημιουργείς γύρω του και θα σε παρατήσει στα κρύα του λουτρού.

Έχεις μάθει να ερωτεύεσαι, να πέφτεις με τα μούτρα και να απορείς μετά γιατί δε δούλεψε η ιστορία σας και γιατί λήξατε τόσο άδοξα. Εκεί που ο άλλος γνωρίζει ένα πολυτάλαντο, δραστήριο κι ενδιαφέρον άτομο, καταλήγει να βγαίνει με ένα παλαβό, άβουλο πλάσμα κι απορεί πώς γίνεται να έπεσε τόσο έξω. Και πάλι πετάς σαν αιτία τον έρωτα.

Δε γίνεται να φταίει για όλα ο έρωτας, όμως. Το θέμα είναι εσωτερικό και καθαρά δικό σου. Είναι οι ανασφάλειές σου, η έλλειψη αυτοπεποίθησης κι η μόνιμη ανησυχία σου που ευθύνονται. Αν εσύ αποφάσισες να τα αφήσεις όλα σε δεύτερη μοίρα για να ασχολείσαι συνεχώς κι ανελλιπώς με το καινούριο σου αμόρε, δε σημαίνει ότι αιτία είναι ο έρωτας. Και μην ξεχνάς ότι η κατάχρηση σε οποιοδήποτε τομέα της ζωής δεν έκανε ποτέ καλό σε κανένα.

Όλα απαιτούν ισορροπίες και σωστούς χειρισμούς, πόσο μάλλον ένας άνθρωπος με αισθήματα κι αντοχές. Διαπιστώνει ο άλλος πως την ώρα που κοιμότανε εσύ σκάλιζες το κινητό του και προσπαθείς να τον πείσεις ότι φταίει που είσαι τόσο ερωτευμένος μαζί του. Όχι, μαλάκα. Η ανασφάλειά σου κι η έλλειψη εμπιστοσύνης σου ευθύνονται.

Ακόμη κι υποψίες να έχεις για πιθανή απιστία, αναφέρεις το θέμα ευθέως και χειρίζεσαι την κατάσταση ως ώριμος ενήλικας κι όχι σαν την κατίνα του χωριού. Και στην τελική αν ο έρωτάς σας είναι τόσο μεγάλος και δυνατός, γιατί να έχεις τέτοιες αμφιβολίες. Άβολη αλήθεια που πονάει, ε;

Λένε ότι στο όνομα της αγάπης και του έρωτα γίνονται τα μεγαλύτερα εγκλήματα. Πιο άκυρη δήλωση από αυτή δεν έχω ακούσει στην ζωή μου. Στο όνομα της δειλίας και του εγωισμού, ίσως. Στο όνομα της αγάπης και του έρωτα συμβαίνουν τα ομορφότερα θαύματα, αλλιώς μιλάμε για έρωτες μονόπλευρους χωρίς ανταπόκριση.

Κι όταν ο άλλος σε ρωτά για τις υστερικές σου συμπεριφορές και τους παραλογισμούς, το ρίχνεις στο γεγονός ότι δε θέλεις να τον χάσεις, ενώ βαθιά μέσα σου ξέρεις ότι παλεύεις για κάτι που έχει ήδη λήξει. Κι όσο περισσότερο παλεύεις κι αγωνίζεσαι, τόσο μεγαλώνουν τα λάθη σου και τόσο ο άλλος απομακρύνεται από σένα.

Μέχρι τη στιγμή που αντιλαμβάνεσαι ότι ο πραγματικός έρωτας δεν πιέζει και δεν εξαναγκάζει, δεν είναι απειλητικός και χειριστικός. Συνειδητοποιείς επιτέλους ότι πραγματικός έρωτας κι αληθινή αγάπη είναι να υπολογίζεις τις ανάγκες και τις επιθυμίες του άλλου κι αν δεις ότι οι διαφορές σας είναι πια τόσο μεγάλες που δε γεφυρώνονται να μάθεις να αποχωρείς, να επιτρέπεις στον άλλο να αποχωρεί και να διεκδικεί τον χώρο και τον χρόνο του.

Ο έρωτας δεν είναι δικαιολογία για τίποτα άλλο πέρα απ’ την ικανοποίηση και την ευτυχία που σου προσφέρει. Οτιδήποτε άλλο πέρα από αυτό δεν είναι έρωτας. Είναι απελπισμένες και φρούδες προσπάθειες για να κρατήσεις κάποιον που επιλέγει να φύγει.

Κι όμως αν ήταν πραγματικός έρωτας, δε θα έφευγε και δε θα έπρεπε να προσπαθήσεις τόσο. Κι αν για σένα είναι τόσο σημαντικός ο άλλος όσο λες, δείξ’ το σεβόμενος την επιθυμία του να αποχωρίσει. Γιατί αν είσαι πραγματικά ερωτευμένος θα χαίρεσαι με την ευτυχία του άλλου κι ας νιώθεις εσύ μέσα σου χίλια κομμάτια. Θα τον σκέφτεσαι χαμογελαστό και χαρούμενο όπως όταν τον πρωτογνώρισες και παρ’ όλο που ένα κομμάτι μέσα σου θα πονά, ένα άλλο θα χαίρεται γιατί θα ξέρεις ότι κάπου εκεί έξω υπάρχει κι είναι καλά, έστω και μακριά σου.

Κι αν κάποια στιγμή ηρεμήσει και δοκιμαστεί και δει ότι τα συναισθήματά του για σένα είναι τελικά εξίσου δυνατά με τα δικά σου, ξέρει πού θα σε βρει κι αν τα δικά σου είναι τόσο δυνατά θα είσαι εκεί έτοιμος να τον δεχτείς πίσω.

Γιατί κάπως έτσι χτίζονται οι αληθινοί έρωτας κι οι αγάπες. Μέσα απ’ την κατανόηση, τη συγχώρεση και την καρτερικότητα κι όχι μέσα από επιμονές, εμμονές κι αδικαιολόγητες συμπεριφορές.