Τα μεγάλα λόγια δεν κρατάνε για πάντα

Είναι κι αυτά τα «μεγάλα λόγια» που δεν μπορείς να τα αποφύγεις. Όσο προσπαθείς τόσο ξεπροβάλλουν στον ουρανίσκο σου. Έτοιμα να μεταμορφωθούν σε προτάσεις. Πλημμύρα συναισθημάτων. Ποιος είσαι εσύ για να το αποτρέψεις;

«Θα σ’αγαπώ για πάντα», «θα είμαι εδώ για σένα», «Σε λατρεύω», «Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς εσένα». Τα έχεις πει, τα έχω πει κι εγώ. Σίγουρα θα τα ξαναπούμε κάποια στιγμή. Ξέρεις γιατί; Πολύ απλά, γιατί τη δεδομένη στιγμή που το συναίσθημα γίνεται λέξη, το νιώθεις στο εκατό τοις εκατό, το εννοείς μέχρι το τελευταίο γράμμα. Δε σκέφτεσαι το έπειτα. Και στην τελική καλά κάνεις. Προβλέποντας το τέλος, γειώνεις το τώρα, υποβιβάζεις αυτό που ζεις. Γραμμένο το έχεις το τέλος, το μέλλον, το μετά ή όπως αλλιώς λέγεται.

Βέβαια, επειδή εννοείς τα «μεγάλα λόγια» σου εκείνη τη στιγμή, δε σημαίνει πως θα τα εννοείς εσαεί. Άλλωστε δεν υπάρχει «για πάντα», υπάρχει «όσο μπορώ» κι «όσο έχω». Αλλάζουν τα μοτίβα στη ζωή διαρκώς κι ανελλιπώς. Τόσο γρήγορα που δεν προφταίνουμε. Κάτι τελειώνει, κάτι παράλληλα αρχίζει.

Εκείνο που τελειώνει, διαβρώνεται. Φυσική εξέλιξη. Δεν μπορείς να είσαι εκεί στα δύσκολα όπως πρώτα, όπως θα ήθελες. Αγαπάς, ναι, όμως όταν χωρίζουν οι ζωές η αγάπη μετριάζεται. Μπορείς να ζήσεις και μόνος, να σταθείς στα δικά σου πόδια. Ήταν τα πάντα σου, ναι, τώρα τα πάντα σου είναι ο εαυτός σου. Όχι εγωιστικά, πρέπει να επιβιώσεις με κάποιο τρόπο. Η ζωή συνεχίζει την πορεία της και τη φαντάζεσαι με αυτό που ξεκινάει τώρα. Προχωράς, με το κεφάλι ψηλά.

Μεγαλώνεις. Έχοντας φάει με το κουτάλι όλους αυτούς τους περαστικούς έρωτες συνειδητοποιείς, όπως λέει και ο λαός, πως ουδείς αναντικατάστατος. Παύεις να εκφράζεις τα «μεγάλα» εκείνα λόγια. Ακόμα κι αν τα νιώσεις, δειλιάζεις και φοβάσαι. Δεν εμπιστεύεσαι το εφήμερο. Μα δεν είναι ανάγκη να το κάνεις. Χρειάζεται μόνο να το αποδεχτείς. Όμορφο πράγμα να εξωτερικεύεις όσα νιώθεις. Είναι αυτό που μας ορίζει. Άνθρωποι με αδυναμίες. Με το να το αρνείσαι, σε κουράζει διπλά.

«Θα σ’αγαπώ για όσο αντέχω». Να το λες, να το φωνάζεις κι όσο κρατήσει. Αν αξίζει, αν είναι να γίνει, τίποτα δεν μπορεί να το αποτρέψει. Ας μην είμαστε τόσο απόλυτοι με όσα νομίζουμε ότι ξέρουμε. Έχουμε τοποθετήσει διαχωριστικές γραμμές και τα βαφτίσαμε όρια. Γιατί; Ρητορικό ερώτημα, δεν περιμένω απάντηση.

Είναι η κάθε στιγμή τόσο ξεχωριστή, ιδιάζουσα που σε παρασέρνει. Καθώς η στιγμή αναγεννιέται κι ύστερα σβήνει, τα «μεγάλα λόγια» ακολουθούν τα χνάρια της. Σκάνε σαν πυροτέχνημα μπροστά στα μάτια σου. Έπειτα σιωπή. Ούτε κρότος ούτε απόηχος. Μόνο ψίθυροι. Ψίθυροι καρδιάς να επιβεβαιώνουν πόσο τα εννοούσες. Συμμετείχε όλο το είναι σου. Μουσική και πέφτει η αυλαία. Η στιγμή σου έσβησε.

Όρια, ε; Σπάσ’ τα. Μην τοποθετείς γραμμές στα συναισθήματα. Ξεστόμισε αυτό που με λαχτάρα επιθυμείς. Αν το συγκρίνεις με το πόσο μικρή είναι η στιγμή, βέβαια, σου φαίνεται μεγάλο. Αν το συγκρίνεις με το «όσο μπορώ» μετριάζεται το μέγεθος.

Διότι το τελευταίο αξίζει περισσότερο απ’ το «για πάντα». Δεν έχει ύπαρξη το «για πάντα», κατάλαβέ το. Όταν το καταφέρεις θα είσαι πιο ευτυχισμένος. Δοκίμασέ το. Ίσως είναι αυτό που ψάχνεις.