Σε έναν κόσμο που τους θέλει όλους κόπιες εσύ μη συμβιβαστείς

Αν θες να ζήσεις μια ποιοτική ζωή, βάλε ποιότητα στη ζωή σου. Για να βρεις ποιότητα πρέπει να ψάξεις και για να ψάξεις πρέπει να αποχωρήσεις απ’ το κοπάδι. Όσο κάνεις ό,τι κάνουν οι άλλοι κι όσο τα έχεις καλά με όλους, πάει να πει πως κάτι δεν κάνεις καλά ή μάλλον δεν κάνεις τίποτα.

Όσο δεν προσπαθείς να ξεχωρίσεις, μην αποζητάς μια ξεχωριστή ζωή. Όσο είσαι ένας σαν όλους τους άλλους, γιατί περιμένεις να ξεχωρίσεις; Και πάνω απ’ όλα μη ζηλέψεις αυτόν που ξεχωρίζει, για κάποιο λόγο συμβαίνει.

Ο καθένας βρίσκεται στο σημείο που βρίσκεται για κάποιους λόγους. Ό,τι δεν καταλαβαίνεις, δε σημαίνει ότι δεν είναι σωστό ή καλό. Ίσως δεν μπορείς εσύ να το αντιληφθείς κι εδώ είναι που πρέπει να κάνεις κάτι, να αντιδράσεις. Κι ό,τι αποφασίσεις να γίνεις, να το υποστηρίξεις ό,τι και να λένε οι άλλοι -αυτό είναι το πραγματικό θάρρος κι η αληθινή αυτοπεποίθηση.

Ο άνθρωπος που ξεχωρίζει φαίνεται. Εκπέμπει. Εκπέμπει μια αύρα που την καταλαβαίνεις Σου μιλάει χωρίς να μιλήσει, κοιτάει μέσα σου χωρίς να κοιτάξει, σε αγγίζει χωρίς καν να πλησιάσει, αφήνει πίσω του μια μυρωδιά που δεν ξεχνάς.

Ο άνθρωπος που ξεχωρίζει, απλά ξεχωρίζει. Στάσου μέσα στο πλήθος και προσπάθησε να φανταστείς πως κοιτάς από κάπου ψηλά. Πιστεύεις θα ξεχώριζες; Πιστεύεις ότι μέσα από όλους αυτούς το βλέμμα σου θα έπεφτε επάνω σου; Την ξέρεις την απάντηση.

Μα υπάρχουν άνθρωποι που γεννιούνται διαφορετικοί κι όλη τους τη ζωή αντιμετωπίζουν τόση ζήλια και τόσο φθόνο απ’ τους γύρω τους, μόνο και μόνο γιατί αυτοί διαφέρουν. Και κάπου εκεί, γύρω στα 17 σου χρόνια, αντιλαμβάνεσαι πλέον τι είσαι και γιατί διαφέρεις και κάπου εκεί ξανά σου εγείρεται ένα μεγάλο ερώτημα, ίσως το πρώτο μεγάλο ερώτημα από μια σειρά ερωτημάτων που θα σε συνοδεύουν μια ζωή. «Να συμβιβαστείς ή να μη συμβιβαστείς;». Ιδού η απορία.

Θα ήταν πιο εύκολο να ζεις μια συμβατική ζωή, δεν είναι και λίγο πράγμα η σιγουριά που σου προσφέρει η μάζα. Μα και πάλι, θα μπορούσες; Θα μπορούσες να σταθείς μέσα στο πλήθος χωρίς βούληση, χωρίς να μπορείς να κάνεις το ένα βήμα παραπέρα; Το βήμα που κάνει τη διαφορά; Θα μπορούσες εσύ να είσαι ένας καθημερινός άνθρωπος;

Αυτό που σώζει τον καθημερινό άνθρωπο είναι η άγνοια, γιατί αλλιώς αν ήξερε πώς είναι, αν έπαιρνε μια τζούρα απ’ το πώς είναι να είσαι αλλιώς, τότε η τζούρα αυτή θα ήταν δηλητήριο. Η τζούρα αυτή θα ήταν αρκετή να τον σκοτώσει από μέσα, αργά και βασανιστικά. Η τζούρα αυτή θα άφηνε ένα άδειο σαρκίο να περιφέρεται χωρίς σκοπό.

Αν θες να ζήσεις μια ποιοτική ζωή διάβασε βιβλία, δες κινηματογράφο –ναι, υπάρχει κινηματογράφος κι εκτός Αμερικής κι όχι, δεν είναι βαρετός–, άκου μουσική -ναι, υπάρχουν και μουσικές εκτός από αυτές που μας επιβάλλουν.

Κι εσύ, ρε, που διαφέρεις μέσα στους πολλούς, μην το βάζεις κάτω. Πες σ’ αυτόν τον καθημερινό άνθρωπο που κάποτε προσπάθησε να σε σπρώξει στη μοναξιά ότι δυστυχώς γι’ αυτόν, δεν ήξερε πωςς η μοναξιά για σένα είναι περισσότερο φίλη παρά τιμωρία.

Το ξέρω ότι ίσως είναι σκληρό, μα όλοι χρειαζόμαστε ένα χαστούκι για να συνέλθουμε, να δούμε πού βρισκόμαστε κι όχι πού νομίζουμε πως είμαστε. Γιατί, φίλε, ο καθένας μπορεί να έχει στο μυαλό του και να νομίζει ό,τι θέλει, δυστυχώς ή ευτυχώς όμως, η πραγματικότητα είναι για όλους ίδια.

Και μιας κι είμαστε εδώ και μιλάμε θα σου πω κι αυτό για να γελάσεις. Η πραγματικότητα, φίλε, είναι σαν το sushi. Από έξω μαύρη κι από μέσα ωμή. Θέλει και τρόπο, θέλει και κόπο να καταφέρεις να ισορροπήσεις στο άσπρο που βρίσκεται ανάμεσα.

Κοίτα τον δίπλα, τον απέναντι και τον παραδίπλα κι άμα δε βρεις διαφορά τράβα χειρόφρενο και γύρνα πίσω, πάρ’ το ξανά απ’ την αρχή κι απέφευγε τα χιλιοπατημένα μονοπάτια, πάρε δικό σου δρόμο.