Στο μεγάλο έρωτα θα πιστέψεις μόνο όταν σου συμβεί

Υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι εξυμνούν ακατάπαυστα τον έρωτα. Δε διστάζουν να τον προκαλέσουν, δεν κωλώνουν να τον βιώσουν. Όσες φορές και να την πατήσουν, καμία δε θα είναι αρκετή ώστε να φτάσουν σε σημείο να πουν «τέλος, δε θα ερωτευτώ ποτέ ξανά» -πολύ απλά επειδή ξέρουν πως μέσα σε όλα όσα σου δίνει ο έρωτας, ο πόνος καταλαμβάνει μεγάλο κομμάτι και χωρίς αυτόν, όλα θα ήταν μέτρια και στον έρωτα μέτρια δε χωρούν.

Υπάρχουν, απ’ την άλλη, και κάποιοι άλλοι άνθρωποι που αρνούνται το μεγαλείο του έρωτα. Θεωρούν τους προηγούμενους υπερβολικούς, το ρομαντισμό ξεπερασμένο και πως δεν υπάρχει καμιά μαγεία εκεί έξω. Πιστεύουν πως μπορείς μεν να βιώσεις σχέσεις δυνατές κι όμορφες, αλλά μέχρι εκεί. Κανένα ροζ σύννεφο, καμία πεταλουδίτσα, καμία απώλεια λογικής.

Η διαφορά ανάμεσά τους ξέρεις ποια είναι; Ότι οι πρώτοι έχουν ζήσει το μεγάλο έρωτα ενώ οι δεύτεροι όχι.

Όντως, αν το καλοσκεφτείς, πώς μπορείς να πιστέψεις σε κάτι αν δεν το ζήσεις, αν δεν το βιώσεις εξ ολοκλήρου; Βέβαια, μπορεί να μην το βίωσες μέχρι τώρα επειδή όταν ήρθε η κατάλληλη στιγμή έφυγες από φόβο, από δειλία, ακόμα κι από ένστικτο. Αν, όμως, όλες οι προηγούμενές σου σχέσεις σού έκαναν μεγαλύτερη ζημιά παρά χαρά, λογικό είναι να μάθεις να μην ανοίγεσαι εύκολα, να προφυλάσσεις τον εαυτό σου και να υψώνεις τείχη για να μην πληγωθείς.

Το να υψώνεις τείχη, έχει δύο αποτελέσματα: το πρώτο είναι ότι προστατεύεις τον εαυτό σου, το δεύτερο είναι ότι χάνεις την ευκαιρία για κάτι που ίσως και να σου άλλαζε τη ζωή. Όσο έχεις να κάνεις με ανθρώπους, πάντα έρχεται η στιγμή που θα πληγωθείς. Αυτό που έχει σημασία είναι το πόσο εσκεμμένα σε πλήγωσαν και τι κίνητρα είχαν από πίσω.

Για αυτό, καλό είναι να χαλαρώνεις πού και πού και να αφήσεις τον εαυτό σου ελεύθερο να αφεθεί, να χάσει και να πληγωθεί. Είναι στη φύση σου κι αυτό και το χρειάζεσαι -όχι συνέχεια, αλλά πού και πού όταν πρέπει κι αξίζει, ναι.

Θα μου πεις, δεν είναι όλοι έτσι. Υπάρχουν κι άνθρωποι που κι ανοιχτοί είναι σε κάτι καινούριο, και διατεθειμένοι να κάνουν υποχωρήσεις είναι, και υπομονή κάνουν, αλλά αυτό το κάτι μοναδικό δεν το έχουν βιώσει. Well, κάθε πράγμα στον καιρό του είναι η απάντηση που ψάχνεις εδώ. Δε θα βρούμε όλοι μας το άλλο μας μισό ντε και καλά τώρα επειδή ήδη το έχει βρει ο κολλητός μας. Να ‘σαι επίσης σίγουρος πως καμιά εμπειρία και καμιά γνωριμία δεν πάει χαμένη. Όσο πιο χάλια είναι μια κατάσταση που βιώνεις κι όσο πιο λάθος ένας άνθρωπος με τον οποίο δέθηκες, τόσο κι ακόμα περισσότερο να χαίρεσαι, γιατί έχεις κάνει άριστη προετοιμασία ώστε όταν έρθει το καλό, να το αναγνωρίσεις από χιλιόμετρα.

Όσο λοιπόν δεν έρχεται ο μεγάλος έρωτας, αυτό το κελεπούρι που τόσο πολύ ψάχνεις και δεν ψάχνεις –γιατί ας μην ξεχνάμε πως «ο έρωτας έρχεται από εκεί που δεν τον περιμένεις»– τόσο χάνεις τις ελπίδες σου, απελπίζεσαι και δεν πιστεύεις σε όλη αυτήν την ιδέα. Σκέψου το, όμως, λίγο διαφορετικά αυτή τη φορά κι αντίστροφα, αν δεν έχεις ένα όραμα, αν δεν πιστέψεις πολύ σε κάτι, πώς περιμένεις να πραγματοποιηθεί;

Όχι, δεν είναι τόσο παράλογο όσο ακούγεται στα δικά σου αυτιά. Θα σου φέρω ένα παράδειγμα, ένα δυνατότατο trend από τότε που ανακαλύφθηκαν τα μεταφορικά μέσα: σχέσεις από απόσταση. Όχι, εδώ δε συμπεριλαμβάνουμε μόνο το Αθήνα-Θεσσαλονίκη, αλλά και το Ελλάδα-εξωτερικό. Δεν είναι λίγοι αυτοί που τα κατάφεραν κι ακόμη κι αν δεν κατέληξαν μαζί, ζήσανε έναν απ’ τους μεγαλύτερους και πιο ζηλευτούς έρωτες. Πώς το έκαναν; Πίστεψαν στους εαυτούς τους, στα συναισθήματά τους και στη θέλησή τους να μην επιτρέψουν στις συγκυρίες να τους εμποδίσουν από αυτό που θέλανε περισσότερο από οτιδήποτε: να είναι μαζί.

Το θέμα, γενικά, είναι να μην απελπίζεσαι, να μην το βάζεις ποτέ κάτω. Όσα χαστούκια κι αν σου δίνει ζωή, να μάθεις να γυρνάς το άλλο μάγουλο και να ‘σαι προετοιμασμένος για το επόμενο κι όχι να βάζεις το χέρι σου μπροστά για να το γλυτώσεις. Επειδή δεν έζησες μέχρι τώρα το μεγάλο έρωτα, μην αποκλείεις τελείως ότι θα τον ζήσεις.  Γιατί να ‘σαι σίγουρος πως θα τον βιώσεις κι εσύ, κι εμείς εδώ θα είμαστε, να θυμόμαστε αυτά που λες τώρα και να γελάμε.