Να φοβάσαι τους ανθρώπους που έχουν πάντα την ίδια έκφραση

Άνθρωποι ανέκφραστοι, σαν κέρινα ομοιώματα. Έχουν στα πρόσωπά τους συνεχώς μια όψη και μ’ αυτή ξημερώνονται και βραδιάζονται. Θα μπορούσες να τους πεις και βαλσαμωμένους.

Αυτούς τους ανθρώπους δύσκολα μπορείς να τους ψυχολογήσεις. Δεν ξέρεις αν μπορείς να γίνεις φίλος τους, μα ούτε και να κρατήσεις εχθρική στάση απέναντί τους. Ίσως γιατί χωρίς να σε πειράζουν, σου προκαλούν μια απόσταση, παρατηρώντας με πόση απάθεια αντιμετωπίζουν πρόσωπα και καταστάσεις.

Το γέλιο τους είναι πάντα ίδιο. Πάντα ισορροπημένο στο τόσο όσο. Τα δάκρυά τους σπάνια. Κι εσύ αναρωτιέσαι αν εισχωρεί οτιδήποτε μέσα τους. Αν μπορεί κάτι να τους ταράξει, να τους αποσπάσει την προσοχή. Μερικές φορές σου δημιουργούν τη διάθεση να τους χαστουκίσεις, να τους τσιμπήσεις, να τους κλοτσήσεις. Όχι γιατί θες να τους κάνεις κακό, απλώς για να δεις την αντίδρασή τους. Να τους κάνεις να ξεσπάσουν, να τους προκαλέσεις οποιοδήποτε συναίσθημα, ας είναι και θυμός.

Αναρωτιέσαι αν ζουν, αν αισθάνονται, αν καταλαβαίνουν; Τι σόι ζωή κάνουν έτσι ανέκφραστοι; Ποιος ή τι το προκάλεσε όλο αυτό; Τι σκέφτονται άραγε; Σκέφτονται; Καμιά φορά σου δίνουν την εντύπωση πως κάτι σχεδιάζουν, ή πως κάτι φοβούνται και δεν τολμούν να εκφέρουν οποιαδήποτε άποψη. Άλλοτε πάλι, ενώ σε κοιτούν το βλέμμα τους είναι τόσο μετέωρο που μοιάζει να χάνεται στο άπειρο. Φέρνουν λίγο σε αγάλματα, άρτια κατασκευασμένα και σμιλεμένα, ικανά να αντέχουν, υποτίθεται, τα οποία ενώ τα θαυμάζεις, όταν τα αγγίξεις διαπιστώνεις πόσο παγωμένα είναι και πόσο παραδομένα στην απόλυτη σιωπή εδώ κι αιώνες.

Χλιαρές μορφές, απροσδιόριστης προσωπικότητας, τις οποίες ούτε να κακίσεις μπορείς, ούτε να απορρίψεις, ούτε να πεις πως τους θεωρείς τοξικούς. Κι ενώ κάποιες φορές πιστεύεις πως βρίσκεις μονοπάτι και δίοδο επικοινωνίας, ξαφνικά βρίσκεσαι στο πουθενά και παλεύεις μόνος σου, για ακόμη μια φορά, προσπαθώντας να καταλάβεις τι τους συμβαίνει.

Δεν είναι εύκολο να ζήσεις κοντά σε τέτοιους ανθρώπους και να μην ξέρεις τι σκέφτονται, να μην ξέρεις πώς να τους προσεγγίσεις κι ακόμη χειρότερα, να μην είσαι ποτέ βέβαιος αν τους έχεις κερδίσει. Όχι, δεν είναι ψεύτικοι, αλλά κι αυτό με σιγουριά δεν το λες, γιατί δεν είσαι σίγουρος και για το πότε είναι αληθινοί. Είναι λες και κρατάνε μεζούρα και υπολογίζουν καθετί που θα πουν, καθετί που θα κάνουν, να είναι πάντοτε μέσα σε όρια, τα οποία επιδιώκουν να μην ξεπερνούν. Τα ίδια όρια που θέτουν και στους άλλους, αλλά δεν τους ενημερώνουν ποτέ γι’ αυτά.

Κι ίσως πιστεύεις πως είναι τυπικοί και δεν παρεκκλίνουν ποτέ, όμως, μη βάζεις στοίχημα γι’ αυτό. Είναι τυπικοί μεν, αλλά περισσότερο προς τον εαυτό τους. Αν νιώσουν ότι θίγονται ή ότι κλονίζονται οι ισορροπίες τους θα είναι απ’ τους πρώτους που εγκαταλείπουν το πλοίο κι ας πιστεύεις εσύ πως θα μείνουν εκεί ως το τέλος.

Σίγουρα κάπου κρύβεται η δική τους αλήθεια για όλη αυτή τη συμπεριφορά. Κάποιος λόγος θα υπάρχει που παραμένουν τόσο κλειδωμένοι. Ο καθένας μας ας ανακαλύψει το δικό του τρόπο χειρισμού, ανάλογα με το βαθμό δυσκολίας που θα συναντήσει.

Και να μην ξεχνάμε πως ό,τι κλειδώνει μπορεί και να ξεκλειδώσει, αρκεί να βρεθεί το σωστό κλειδί και να το κρατάει το σωστό χέρι. Όλα είναι θέμα διάθεσης και συναισθημάτων, που μπορεί να νιώσεις για τον άνθρωπο που έχεις απέναντί σου, ώστε να σε προτρέψουν για την όποια προσπάθειά σου.