Το timing μπορεί να μας απογειώσει ή να μας καταστρέψει

O τέλειος συγχρονισμός ή αλλιώς το ιδανικό timing∙ έννοια πολυφορεμένη -μη σου πω και πολυτραγουδισμένη. Στους κύκλους κάθε παρέας που σέβεται τον εαυτό της, αφορά εκείνη την ιδανική στιγμή που το σύμπαν συνεργάζεται πειθήνια μαζί σου κι ο Paolo Coelho σου κλείνει το μάτι με περίσσεια χάρη και τσαχπινιά.

Θυμήσου, σε παρακαλώ, την ευλογημένη μέρα που έφτασες στη στάση το ίδιο ακριβώς δευτερόλεπτο με το πιο θρυλικό για την αργοπορία του λεωφορείο ή την κραυγή ενθουσιασμού σου μόλις, άφραγκος κι απελπισμένος, ανακάλυψες στην τσέπη του γυμνασιακού σου τζιν –ναι, είχες καιρό να κάνεις ένα ξεσκαρτάρισμα στα ρούχα, το παραδέχεσαι– το τσαλακωμένο απ’ τον χρόνο χαρτονόμισμα.

Σχεδόν ξέχασα το μοιραίο βράδυ που, μες στη νύστα και την κακοκεφιά, σύρθηκες απ’ τα μαλλιά στο αδιάφορο πάρτι για να γνωρίσεις εκεί, ως εκ θαύματος, τον πρίγκιπα –ή τη νεράιδα– του παραμυθιού μεταμορφωμένο σε φοιτητή Κλωστοϋφαντουργικής. Και τι λες για το ένα και μοναδικό βιογραφικό που έστειλες στο εξωτερικό και σε εκτόξευσε στον ουρανοξύστη της Νέας Υόρκης, να ατενίζεις το μέλλον από πολύ ψηλά;

Οι ενδορφίνες στήνουν τώρα τρελό χορό στο σώμα σου ολόκληρο ενώ εσύ χασκογελάς, μακαρίζοντας το άτιμο το σωστό το timing που σε κάποιες περιπτώσεις σε έσωσε απ’ την περιττή ταλαιπωρία ενώ στις άλλες, τις μεγαλειώδεις, σε πήρε απ’ το χέρι και σε οδήγησε με ασφάλεια στον κινηματογραφικό έρωτα, την άπιαστη δουλειά, το απόρθητο σπίτι.

Το timing θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελεί την εναλλακτική, σύγχρονη εκδοχή της καλής σου νεράιδας αν δε μεταμορφωνόταν πότε-πότε σε τέρας ανίκητο, με κεφάλια περισσότερα κι απ’ τη Λερναία Ύδρα.

Ορισμένες στιγμές, βλέπεις, σε κοιτά βλοσυρά σαν να σου υπενθυμίζει ότι η ανεκπλήρωτη αγάπη απ’ το γραφείο θα παραμείνει για πάντα ανεκπλήρωτη αφού, βρε αδερφέ, εσείς οι δυο δε συγχρονιστήκατε ποτέ στο φλέγον ζήτημα «χωρισμός κι αναζήτηση σχέσης».

Κι αν θες να σταθούμε λίγο και στα άλλα, τα πιο σοβαρά και καθοριστικά, σκέψου πώς μια ολόκληρη γενιά στιγματίστηκε με την ετικέτα της «χαμένης» μιας και της κληρώθηκε να βιώσει το ζενίθ των παραγωγικών της χρόνων στο ναδίρ της ελληνικής οικονομίας.

Εφόσον, λοιπόν, η ευτυχία μας κρέμεται από μια κλώστη θα μπορούσε, άραγε, η ζηλευτή αυτή κλωστή να βαφτιστεί “timing”; Μήπως καταλήγουμε έρμαια ενός ψυχοβγάλτη συγχρονισμού που απειλεί να τινάξει στον αέρα αυστηρούς προγραμματισμούς και φλεγόμενες επιθυμίες; Ποιοι είμαστε όταν αδυνατούμε να κρατήσουμε σφιχτά στη χούφτα μας το ίδιο μας το πεπρωμένο;

Χμ. Δύσκολα θα μπορούσε κανείς να αντικρούσει τον ρόλο του παράγοντα της ευνοϊκής συγκυρίας στη ζωή, ωστόσο, αν κοιτάξεις πίσω σου με προσοχή ενδεχομένως και να καταλάβεις.

Τις σκοτεινές περιόδους, ο συμπαντικός συγχρονισμός φάνταζε ο πιο σκληρός βασανιστής κι εσύ με δάκρυα στα μάτια και κόμπο στην αναπνοή έβλεπες το τρένο να φεύγει. Το τρένο της αγάπης, της επαγγελματικής καταξίωσης, της ίδιας σου της μοίρας. Και φοβόσουν. Μα κάποτε σηκωνόσουν απ’ το κρεβάτι της αγωνίας και περίμενες την επόμενη διαδρομή.

Επιβιβαζόσουν, λοιπόν, στο βαγόνι για να ξετρυπώσεις εκεί μέσα θησαυρούς ολόκληρους, ψυχές φωτεινές, ευκαιρίες σπάνιες. Και τώρα μου ρίχνεις μια ματιά από εκείνο ακριβώς το βαγόνι. Κι είναι σαν να μου ψιθυρίζεις πως τα τρένα έρχονται και χάνονται, τα λεωφορεία που δεν προλάβαμε, έδωσαν τη θέση τους στα αεροδρόμια των διδακτικών ταξιδιών, τα καρδιοχτύπια που δεν ευδοκίμησαν, στους αιώνιους συνοδοιπόρους κι ο κομματιασμένος μας εαυτός έστησε σκάλα για το ρετιρέ της ύπαρξής μας.

Τελικά, το timing, καλό ή κακό, εξακολουθεί να μας παρατηρεί από μια γωνία, να παίζει μαζί μας, να μπλέκεται στα πόδια μας, να μας δοξάζει και να μας καταβαραθρώνει. Μα πλέον έχεις την εμπειρία και τη σοφία να καταλαβαίνεις τι θα πει “timing”.