Μη συνδέετε ρε παιδιά τραγούδια με ανθρώπους και μετά σιχαίνεστε κι αυτά

Είναι πολλά που σχετίζονται με τον έρωτα. Τα περισσότερα απ’ αυτά τα δέχομαι γιατί είναι ανθρώπινα, είναι φυσιολογικά. Ν’ ακούσεις ένα τραγούδι, να μυρίσεις ένα γνώριμο άρωμα, ν’ ακούσεις μια γνωστή φωνή ή τη λάθος φράση απ’ τα λάθος άτομα και να σκάσει ένας τυφώνας αναμνήσεων που τίγκαραν πια από συναισθηματισμούς κι ερωτικές εξομολογήσεις. Και ναι, όλα αυτά είναι τα νορμάλ και κατ’ επέκταση τα αναμενόμενα συμπτώματα ενός οργανισμού που νότισε για τα καλά σε κάθε είδους δυνατό συναίσθημα, όπως ο έρωτας, η καψούρα ή η φιλία.

Τα ‘χουμε δει να συμβαίνουν όλα αυτά, τα ‘χουμε δει και με το παραπάνω. Εξάλλου τι καλύτερο απ’ το να αλλάζεις στέκι τρεις φορές το μήνα, επειδή όλο και κάποιος θα ταύτισε την ξύλινη καρέκλα στη γωνία με τον έρωτα της ζωής του και τώρα του ‘μεινε αμανάτι η ξύλινη σαλοκουζίνα;

Πάλι καλά να λέμε που δεν ταυτίσαμε και κάνα σπίτι, γιατί τώρα θα είχα να φιλοξενώ στο ένα επί ένα σαλόνι μου ίσα με καμιά δεκαριά ανθρώπους να τους ταλανίζουν τα φαντάσματα του παρελθόντος και θα πίναμε καφέ σε εκείνο το ένα πεζούλι που δε ράντισαν με την αγάπη τους μερικά μίλια μακριά απ’ τον πολιτισμό. Πιο καλή η μοναξιά από σένα που δε φτάνω, μια σ’ αγγίζω, μια σε χάνω και πάει το άσμα λέγοντας.

Είχαμε όμως κι απ’ τους άλλους, τους εκείνους και τους αλλιώτικους που ένας άνθρωπος ισοδυναμούσε με ένα ή περισσότερα μουσικά άσματα και φτάσαμε να κάνουμε παράπονα στο γειτονικό μπαράκι επειδή έβαλε το λάθος τραγούδι, τη λάθος στιγμή. Πόσο θράσος. Φρεσκοχωρισμένο είναι το παιδί καλέ, μα καμία ανθρωπιά τη σήμερον ημέρα; Πας και βάζεις το “Let her go”, αναισθησία πλήρης, βάλε το «δεν ταιριάζετε σου λέω» να στρώσουμε χαρακτήρα, να καεί το πελεκούδι.

Όπως έχουν πει κι άλλοι, πολύ πριν από μένα, η μουσική κατά ένα αρκετά μεγάλο ποσοστό, εξευμενίζει τα ήθη, διαπλάθει χαρακτήρες, διαμορφώνει συμπεριφορές. Όχι πως θα διαφωνήσω με τους προλαλήσαντες, αλλά επιτρέψτε μου, κύριοι, να επισημάνω πως αν είχατε τον Τάκη να σπάει ηχεία και κινητά, επειδή μπήκε στην αυτόματη αναπαραγωγή το τραγούδι της καλής του, δε θα πιάνατε τέτοιου είδους φιλοσοφίες στο στόμα σας. Άσε που πολύ αμφιβάλλω, αν κανείς πριν από κάμποσα χρονάκια άκουγε την 5^η συμφωνία του Μπετόβεν σε πρώτη κυκλοφορία και τον έπιαναν οι στεναγμοί. Όλα κι όλα.

Το λυπηρό της όλης ιστορίας είναι πως στις περισσότερες των περιπτώσεων το σημείο ταύτισης δεν είναι μονάχα ένα, πράγμα που σημαίνει πως από τούτη τη στιγμή και για το επόμενο τρίμηνο έχουμε αποκλείσει κάθε μουσικό άσμα, που περιέχει τουλάχιστον μία φορά τις λέξεις: αγάπη, έρωτας, σ’αγαπώ, ζω, πεθαίνω, ουρανός, νερό, είμαι, πεσκανδρίτσα και ασκαρδαμυκτί, γιατί ποτέ δεν ξέρεις πού θα γίνει ο συνειρμός. Και με τέτοια δεν είναι να παίζεις.

Συνεπώς προτείνω για το επόμενο τρίμηνο να βγάλουμε απ’ την πρίζα ραδιόφωνα και στερεοφωνικά, να καταργήσουμε τη σύνδεση στο διαδίκτυο γιατί το ρημάδι το youtube δεν είναι σε καμία περίπτωση η σωτηρία μας και ν’ απομονωθούμε σε καμιά βουνοκορφή για ψυχοθεραπεία. Όχι τραγούδια, όχι μουσικές, όχι χαρές και πανηγύρια. Ώρα μας είναι ν’ ακουστεί από πουθενά ο Ικαριώτικος του Πάριου και να γίνει η ταύτιση με την Καιτούλα που είχε μια θεία απ’ το χωριό κάπου στα κατσάβραχα που είχε ρίζες απ’ την ξακουστή Ικαρία και μας πάρουν τα ζουμιά.

Γενικότερα, όπως καταλαβαίνεις, καλό είναι να μην ταυτίζουμε τραγούδια με ανθρώπους. Ο άνθρωπος φεύγει, το τραγούδι έπιασε στασίδι. Κρίμα να σιχαθούμε άσματα κι άσματα, επειδή ο στίχος απέκτησε πρόσωπο, ο συνθέτης μας ένιωσε στο μεδούλι μας κι ο ερμηνευτής μας λοξοκοίταζε όσο το τραγουδούσε με το βλέμμα «ξέρω για σένα αδερφέ».

Το πιθανότερο είναι πως μας λοξοκοίταξε επειδή βγάλαμε την άναρθρη κραυγή, που σε απλά ελληνικά τη μεταφράζουμε «όχι αυτό ρε φίλε, αυτό άρεζε τον Λάκη». Εξάλλου, ας μην ξεχνάμε πως παραμένει μια άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου. Ακόμη θυμάμαι τον Μιχάλη που 15αύγουστο στο πάρτι του beach bar έβριζε την πρώην του με τη συνοδεία του «πάμε στου Άδωνη για καφέ». Άλλοι στίχοι ν’ αγαπιόμαστε.