Δεν είναι πάντα ευχάριστο να μοιράζεσαι το κρεβάτι με το σύντροφό σου

Δύσκολες οι σχέσεις, ειδικά γι’ αυτούς που είναι, από μόνοι τους, δύσκολοι ως άνθρωποι. Εκεί που μένεις μόνος σε ένα σπίτι, έχεις το δικό σου πρόγραμμα κι όλα είναι οργανωμένα κατά πώς σε βολεύει, ξαφνικά μια μικρή εισβολή -με τη δική σου συγκατάθεση βεβαίως- κάνει τα πράγματα να μην είναι πια, όπως τα ήξερες.

Προσπαθείς να συμβιβαστείς, προφανώς και θα κάνεις υποχωρήσεις, αλλά το πού σταματούν οι υποχωρήσεις και πού ξεκινάει η ιδιωτική ζωή του κάθε ατόμου μέσα σε μια σχέση, είναι μια λεπτή, γκρίζα γραμμή, που δεν καθορίζεται επίσημα συνήθως. Απλώς με το πέρασμα του καιρού ο ένας καταλαβαίνει ποια είναι τα όρια του ενός και ποια τα όρια του άλλου και κάπου εδώ καταλήγουμε στο κυριότερο σημείο.

Πώς χωρίζεται το κρεβάτι; Πολύ ρηχή η κατάληξη ε; Πιστεύατε ότι θα έλεγα κάτι πιο ψαγμένο; Ε, το λοιπόν, όχι! Ξύπνα εσύ η ώρα τέσσερις το χάραμα παγωμένος, κι έλα πες μου μετά, αν είμαι ρηχός ή όχι. Το κρεβάτι είναι χώρος στον οποίο γίνονται διάφορες δραστηριότητες, από ύπνο μέχρι κι αθλητισμό κλειστού στίβου.

Ο ύπνος ανήκει στην κατηγορία των ατομικών δραστηριοτήτων -σπανιότερα κι ο κλειστός στίβος- παρ’ όλα αυτά ο κανόνας αυτός παραβιάζεται. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά πρέπει να μοιράζεσαι κρεβάτι, στρώματα, σεντόνια και οξυγόνο. Είναι λες και περνάς από ένα οδυνηρό διαζύγιο που στο τέλος αναγκάζεσαι να μένεις στον ίδιο χώρο κι αυτό γίνεται κάθε βράδυ.

Λέγοντας όλα αυτά, συνειρμικά καταλήγω στη μόνη λύση που μπορεί να προκύψει. Χωριστά κρεβάτια λοιπόν. Αν και κάτι τόσο απλό θα ήταν το βέλτιστο, παρ’ όλα αυτά κάτι δε μου κάθεται καλά σ’ αυτό το σκηνικό. Ναι, τα παγωμένα πόδια στην πλάτη σου είναι κάτι που δε θα νοσταλγήσεις ποτέ προφανώς, όπως ούτε το να κουνάει το πόδι του ο άλλος μέχρι ν’ αποκοιμηθεί (στο συγκεκριμένο εγώ είμαι ο άλλος), αλλά και πάλι αυτό το μαζί και χώρια δεν ακούγεται ωραίο.

Αυτές οι λύσεις είναι μόνο για τη Σουηδία και επειδή εμείς δε θα γίνουμε ποτέ Σουηδία, θα καταλήξουμε στο κοινό κρεβάτι, κοινός αγώνας για επιβίωση. Θ’ αναγκαστούμε να υπομείνουμε τις κλωτσιές κατά τη διάρκεια του ύπνου, το ροχαλητό -και ναι, δε ροχαλίζουμε μόνο εμείς, παραδεχτείτε το!-, την κατάληψη των 3/4 του κρεβατιού και το τράβηγμα των σεντονιών κατά τη διάρκεια της νύχτας.

Πόσο εκνευριστικό είναι να τυλίγεται ο άλλος με το πάπλωμα γύρω του κι εσύ να προσπαθείς να το τραβήξεις χωρίς να τον ξυπνήσεις! Δεν είναι διαμαρτυρία, αλλά μια απλή αναφορά ότι πολλές φορές πιάνονται τα χέρια μας απ’ το βάρος του συντρόφου μας, που ξαπλώνει πάνω μας καθ΄όλη τη διάρκεια της νύχτας ή μας παίρνει αγκαλιά σαν το αρκουδάκι του βάζοντας το ένα του πόδι πάνω μας. Ωραία η αγκαλιά και η ζεστασιά, αλλά υπάρχει κι ένα βάρος, ρε παιδιά!

Θα μοιραζόμαστε λοιπόν το κρεβάτι κι ας πίνουμε μόνοι μας καφέ το πρωί απ’ τα νεύρα! -Έτσι κι αλλιώς τα πρωινά δεν είμαστε και ιδιαίτερα ομιλητικοί μπορώ να πω.

Κοιτάζοντας όλα αυτά ξαφνιάζομαι απ’ το γεγονός ότι μπορούν να ειπωθούν τόσα για ένα στρώμα. Ευτυχώς, που δεν πρέπει να γράψω και για τα υπόλοιπα έπιπλα της κρεβατοκάμαρας.

Ειδικά για την ντουλάπα, όπου η εικόνα των παραμερισμένων μου σε μια γωνίτσα ρούχων, είναι ακόμη πιο ενοχλητική απ’ τα κρύα πόδια στην πλάτη!