Όποιος είπε ότι ο έρωτας πονάει, μάλλον κάπου παρανόησε. Μάλλον κάπως λάθος του τα είπαν, δεν πολυκατάλαβε κι αυτός και να που χάθηκε η μπάλα. Ο έρωτας δεν πονάει. Μπορεί να ‘ναι ρεύμα που σε διαπερνά, αλλά είναι ανώδυνο. Είναι μούδιασμα και ευφορία ταυτόχρονα. Είναι μαγνήτης που σε τραβάει προς σύννεφα μεριά κι είναι ντόπα τις περιόδους που το χρειάζεσαι περισσότερο από ποτέ -κι ας μην το αντιλαμβάνεσαι.
Άσε πεταλούδες και λοιπά ζωύφια μακριά απ’ το στομάχι σου, άσε στην άκρη και γόνατα που τρέμουν. Ακόμα και την καρδιά παραμέρισε. Ούτε χτύπους χάνει, ούτε τίποτα. Αν το έκανε εξάλλου, τώρα θα σε κλαίγαμε. Τρόμπα είναι η σιχαμένη, που της δίνουμε και τόση αξία. Αίμα τρομπάρει στον εγκέφαλο. Αυτός ο τσόγλανος τα κάνει όλα, αυτός ευθύνεται για όλα όσα νιώθεις. Δεν ξέρω αν είναι θέμα φυσικής ή χημείας. Κλίση στα θεωρητικά είχα ανέκαθεν, η θετική δεν ήταν το φόρτε μου. Ποιος νοιάζεται, όμως, αλλού είναι το θέμα.
Ο έρωτας είναι απόλαυση. Είναι τρικυμία εν κρανίω σίγουρα, είναι κατάθεση ψυχής, είναι όλα όσα θα μπορούσες ποτέ να δώσεις και παρόλα αυτά, να νιώθεις πιο πλήρης από ποτέ. Είναι συναίσθημα εκ των πραγμάτων θετικό κι αγνό, είναι ολοκλήρωση εκ βαθέων. Είναι ενδορφίνες για τους κυνικότερους και πηγή έμπνευσης για τους πιο ρομαντικούς. Είναι πολλά πράγματα ο έρωτας, αλλά σε όλα του θετικά. Ο έρωτας δεν καίει, δεν πληγώνει. Μόνο συμπληρώνει κομμάτια που λείπουν και κατευνάζει δαίμονες που τρελαίνουν και τους πιο ορθολογιστές.
Η απογοήτευση, όμως, είναι αυτή που σε τσακίζει. Τα τραπουλόχαρτα που έπεσαν με τόση μαεστρία εν ριπή οφθαλμού κι εσύ δεν πήρες χαμπάρι για πότε φύσηξε ο άνεμος και τα πήρε όλα αμπάριζα. Για πότε το καστράκι που με μαεστρία νόμιζες ότι έχτιζες, χάθηκε από κάποιον αδαή που έκανε τη βόλτα του και σημασία δεν έδωσε στο κομψοτέχνημά σου.
Τότε είναι που το ρεύμα σε τινάζει και πονάς. Όταν οι εικόνες που έπλαθες με αφέλεια, πλέον φαντάζουν άπιαστα όνειρα, όταν τίποτα απ’ όσα κάποια στιγμή φανταζόσουν, δεν έχει πιθανότητες να υλοποιηθεί στο μέλλον. Όταν απογοητεύεσαι, όταν πληγώνεσαι, όταν κάτι ταράζει τα νερά σου και μάλλον φαίνεται να απομυθοποιεί καταστάσεις. Τότε ναι, πονάς. Πλήττεται ο εγωισμός σου, οι ορμόνες σου αποσυντονίζονται κι ο εγκέφαλος λαμβάνει συνεχώς μπερδεμένα μηνύματα που αδυνατεί να επεξεργαστεί ταυτόχρονα.
Μια επίπλαστη εικόνα που διαλύεται, πονάει γιατί αντιλαμβάνεσαι ότι πλέον δεν υπάρχει καν βάση για να πατήσεις πάνω και να χτίσεις κάτι απ’ την αρχή ξανά. Κανείς δε γουστάρει να αποδεκατίζονται μπροστά του συναισθηματικές επενδύσεις όσο και να πήρε για να δημιουργηθούν. Μα μη σκεφτείς ούτε καν για μια στιγμή να ρίξεις αλλού την ευθύνη. Εσύ φταις και κανείς άλλος.
Εσύ σκέφτεσαι κάτι με συγκεκριμένο τρόπο, εσύ ονειρεύεσαι κάπως, όλα από σένα πηγάζουν. Αν ο άλλος δεν ανταποκρίνεται σε ό,τι εσύ θα ήθελες να κάνει, αυτός καμιά ευθύνη δε φέρει κι ούτε θα ‘πρεπε να τον κάνεις να αισθάνεται έτσι. Δική σου η ευθύνη και να μάθεις να την αναλαμβάνεις. Δε σου φταίει ο έρωτας, δε φταίει κανένα κισμέτ, δε φταίει κανείς άνθρωπος ή ουράνια δύναμη που θα επικαλεστείς. Ούτε κάρμα είναι, ξεκόλλα. Η δική σου ξεροκεφαλιά κι ανευθυνότητα είναι. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.
Κι όταν το καταλάβεις αυτό, θα δεις ότι η απογοήτευση έχει γεύση γλυκόπικρη. Ναι, μπορεί στιγμιαία να σε ταρακουνήσει -ίσως και να σε ρίξει κάτω για λίγο. Μα, άπαξ και σηκωθείς ξανά, θα είσαι έτοιμος για νέες συναντήσεις, νέους έρωτες. Ανανέωση είναι η λέξη που ψάχνεις, ίσως και λύτρωση. Και πάνε χεράκι-χεράκι με την απογοήτευση. Κι αν η ζωή σου είναι μια παρτίδα σκάκι, όταν θα έχεις θυσιάσει όλα σου τα στρατιωτάκια, λίγο πριν τα παρατήσεις, θυμήσου ότι υπάρχει ακόμα χρόνος για ρουά ματ. Θα συνεχίσεις να παίζεις;
Συντάκτης: Κατερίνα Καλή
