Σπάνια ρισκάρουμε να φάμε χυλόπιτα

Άκουσα πάλι προχθές μια φράση που μου διαπέρασε τα τύμπανα, μπήκε στο μυαλό μου και μου τρύπησε το είναι. «Κι αν φάω χυλόπιτα;» είπε ένας τύπος στον φίλο του που τύχαινε να είναι ακριβώς δίπλα μου, οπότε και να μην ήθελα πάλι θα άκουγα τη συζήτησή τους.

Μπήκα, λοιπόν, στον κόπο να μπω στην ψυχολογία αυτού του ανθρώπου, λες κι αυτό είναι κάποιου είδους βίτσιο. Όπου κι αν είσαι, παλικάρι μου, ελπίζω να το ρίσκαρες τελικά κι ας έφαγες τη χυλόπιτα. Γιατί γενικά παρατηρείται αυτό το φαινόμενο, η έλλειψη ρίσκου που έχουν οι άνθρωποι. Σπάνια ρισκάρουν να φάνε χυλόπιτα κι αυτό συμβαίνει για ευνόητους λόγους.

Καίγονται οι άνθρωποι πολλές φορές από έρωτα κι από πάθος μα το κρύβουν. Ζυγίζουν μία-μία τις πιθανότητες, παρατηρούν τα σημάδια, βλέπουν τις πράξεις και μετρούν τα λόγια. Αν η ζυγαριά γέρνει προς το μέρος τους τότε θα γίνει. Θα πλησιάσουν το πρόσωπο, θα το προσεγγίσουν και θ’ ανοίξουν έστω τα μισά τους χαρτιά. Πάντα ο άλλος πρέπει ν’ ανοίγει πρώτος τα χαρτιά του κι απ’ αυτό θα εξαρτηθεί αν θ΄ανοίξουν κι αυτοί τα δικά τους. Για τόσο χέστες μιλάμε, τόσο δειλοί είμαστε.

Μιλάμε για ανθρώπους που έχουν μάθει να ζουν στα σίγουρα, που έχουν μάθει να προφυλάσσονται απ’ το άγνωστο γιατί τους φοβίζει. Δεν πλησιάζουν τα σκοτάδια και προτιμούν το φως για να βλέπουν πού πατάνε και πού βρίσκονται. Είμαστε σύμφωνοι, λοιπόν. Σε κανένα δεν αρέσει να τρώει χυλόπιτα, γιατί ένας εγωισμός που πληγώνεται δεν είναι και πολύ ωραίο συναίσθημα.

Δεν είναι καθόλου χαριτωμένο να πηγαίνεις για μαλλί και να βγαίνεις κουρεμένος. Αλλά γιατί τέτοια απαισιοδοξία; Γιατί πρέπει πάντα να βλέπουμε πρώτα την αρνητική πλευρά των πραγμάτων; Θα μπορούσαμε να δούμε την αρνητική, ότι δηλαδή υπάρχει μια πιθανότητα να φάω άκυρο, αλλά θα μπορούσαμε να δούμε και τη θετική, ότι δηλαδή υπάρχει κι η περίπτωση να είναι τα αισθήματα αμοιβαία.

Πενήντα-πενήντα είναι κι αυτό μας δημιουργεί ένα τεράστιο ερωτηματικό στο κεφάλι. Η λύση δεν είναι να στριμώξεις με το ζόρι το ερωτηματικό αυτό στα έγκατα του εγκεφάλου σου, είναι να πας να κάνεις την κίνησή σου, να φανερώσεις τις προθέσεις σου σ’ αυτόν που σ’ ενδιαφέρει για να φύγει το ερωτηματικό μία και καλή. Όσο το συζητάς και το αναλύεις δεν κερδίζεις κάτι.

Είναι καλύτερα ορισμένες φορές να ρίχνεις τα μούτρα σου, είναι προτιμότερο να πηγαίνεις εκεί που φοβάσαι και να ρισκάρεις. Η τύχη είναι με τους τολμηρούς, λένε κι εξάλλου δεν ήρθε και το τέλος του κόσμου επειδή εσύ έφαγες μια χυλόπιτα. Μπορεί και δύο, μπορεί και παραπάνω, όμως κάποια στιγμή θα το συναντήσεις το τυχερό σου.

Στο κάτω-κάτω σκέψου, ότι τη δικιά σου φοβία και τους δικούς σου ενδοιασμούς μπορεί να τους έχει και το πρόσωπο που σ’ ενδιαφέρει. Αν κανείς απ’ τους δύο δεν πάρει την απόφαση να κάνει το βήμα, τότε ίσως να έχετε χάσει κι οι δύο εξίσου μια πολύ καλή ευκαιρία. Δεν είναι οι ευκαιρίες για να τις πετάμε, είναι για να τις αρπάζουμε απ’ τα μαλλιά.

Αν, δηλαδή, εκείνος ο τύπος είχε πλησιάσει την κοπέλα που του προκάλεσε ένα μικρό φτερούγισμα στην καρδιά, ποια θα ήταν τα ενδεχόμενα; Το χειρότερο σενάριο θα ήταν ο φίλος μας να πήγαινε με άσχημο τρόπο μη γνωρίζοντας πώς πρέπει να φερθεί σε μια γυναίκα. Αυτή η γυναίκα να τον κοίταζε με άγριο βλέμμα θιγμένη και παρεξηγημένη ή να τον περιφρονούσε εντελώς. Εκείνος θα γύριζε στην παρέα του και θα συνέχιζε τη διασκέδασή του. Θα τον πείραζε λίγο η χυλόπιτα, θα τον πείραζαν πολύ κι οι φίλοι του, θα γελούσαν όλοι μαζί και την επόμενη μέρα το συμβάν θα ξεχνιόταν.

Ακόμα και στη χειρότερη περίπτωση, λοιπόν, δεν βλέπω το λόγο του πανικού. Ακόμα και στο χειρότερο σενάριο πάλι ο φίλος μας κάτι θα κέρδιζε. Θα μάθαινε κάτι πολύ βασικό, το πώς δηλαδή θα πρέπει να πλησιάσει μια γυναίκα την επόμενη φορά που θα θελήσει. Θα ήξερε πώς πρέπει να είναι λιγότερο χύμα και πολύ περισσότερο ευγενικός αν θέλει να έχει ένα καλό αποτέλεσμα. Φανταστείτε πώς θα ήταν οι καλύτερες περιπτώσεις.

Δε θέλει πολλή σκέψη ούτε πολύ κόπο. Τρόπο θέλει. Θέλει να ξέρεις να μιλάς, να διαχειρίζεσαι το άγχος, την ντροπή και την αμηχανία που σου προκαλεί η έκθεση των συναισθημάτων και των διαθέσεών σου και στην τελική, αν φας χυλόπιτα να ξέρεις να τη χωνέψεις. Δε συντρέχει κανένας απολύτως λόγος να πάθει το στομάχι σου για κάτι τέτοιο και να μην ξαναπροσπαθήσεις ποτέ. Να πηγαίνεις, να προσπαθείς και να το ρισκάρεις.

Η ζωή είναι γεμάτη εμπειρίες. Μερικές απ’ αυτές έχουν τη μορφή χυλόπιτας και μερικές άλλες τη μορφή αγιάτρευτου και τρελού έρωτα. Έτσι είναι η ζωή, απρόβλεπτη. Λίγο-λίγο και σιγά-σιγά, όμως, συνηθίζεται.