Το οξυγόνο των σχέσεων είναι η ελευθερία

Από μικρός ακόμη λάτρευες τα παιχνίδια σου και κυρίως εκείνη την ανεπανάληπτη αίσθηση του πρωτόγνωρου, τη στιγμή που αποχωριζόσουν το περιτύλιγμα κι ερχόσουν σε άμεση επαφή με το αντικείμενο του πόθου. Τα στρατιωτάκια σου απηύθυναν χαιρετισμό με τη δέουσα επισημότητα, οι barbies πρόβαραν τα καλά τους φουστάνια στον καθρέφτη της υπερεκτιμημένης αθωότητας κι οι πλαστελίνες προσαρμόζονταν στα σχήματα της αχαλίνωτης φαντασίας σου. Να μοιραστείς τ’ αποκτηματά σου ούτε που το σκεφτόσουν και με βλέμμα φημισμένου κατακτητή ξεκαθάριζες τις προθέσεις σου σε αδίστακτους σφετεριστές που λάμβαναν την προσωρινή μορφή χαριτωμένων νηπίων.

 Για κάποιον περίεργο λόγο εγκλωβίστηκες στην επικίνδυνη ψευδαίσθηση πως στο κουκλοθέατρο της ενηλικίωσης οι άνθρωποι αντικαθιστούν τα παιχνίδια κι ο κατασκευαστής υπογράφει συμβόλαιο αποκλειστικής συνεργασίας με την αφεντιά σου.

Οι σχέσεις άγγιζαν κάποτε την πόρτα του πεπρωμένου σου. Χτυπούσαν κουδούνια ή εμφανίζονταν απρόσκλητες στο σαλόνι της οικειότητας, σημασία μεγάλη δεν έχει θαρρώ. Εξάλλου εσύ, ο πιο εκλεκτός οικοδεσπότης, χαλιά έστρωνες κόκκινα για να τις καλωσορίσεις και σε φλιτζάνια πορσελάνινα σέρβιρες το τσάι της αιώνιας δέσμευσης. Τις έκλεινες, έπειτα, σε παλάμες σταθερές και σε αγκαλιές τρυφερές ενώ περιχαρής τις σύστηνες σε φίλους κι εχθρούς. Οι φίλοι χαμογελούσαν περήφανα, οι εχθροί φθονούσαν κρυφά. Μα την αγκαλιά-πολεμική λαβή καθόλου δεν τη χαλάρωνες. Βλέπεις, είχες ξετρυπώσει απ’ τις σελίδες του παραμυθιού το εκλεκτό βασιλόπουλο και την τρυφερή πριγκίπισσα κι ένα κάστρο χρυσό κι απόρθητο υπηρετούσε το σκηνικό της μονογαμίας, φράζοντας το δρόμο σε σκοτεινά ελκυστικές μάγισσες και σε πανίσχυρα ξόρκια αποπλάνησης.

Ξέχασες, όμως, πως τα λαμπερά κάστρα μεταμορφώνονται κάποτε και σε χρυσά κλουβιά, δίχως κλειδιά ανάσας και δυνατότητες επιλογών. Η σχέση, άλλωστε, ανθίζει σε κήπους με αναζωογονητικό άνεμο και ζει για την κινηματογραφική απόδραση από έναν κόσμο συνεχών καταναγκασμών και συμβιβασμών.

Γύρω μας τόσα ζευγάρια που ενσαρκώνουν την αντίληψη ότι το σαμπουάν με το κοντίσιονερ πάνε πάντα μαζί, στην ίδια οικονομική συσκευασία, εκείνη που δεν απαιτεί περιττά έξοδα για λάδια περιποίησης και μάσκες έντονης θρέψης μα αφήνει τελικά τα μαλλιά τόσο θαμπά κι άτονα στο τέλος της ημέρας. Γιατί, άραγε, ο άνθρωπος αλλοιώνει τη μοναδικότητα της φύσης του και συγχωνεύεται με το σύντροφό του; Το μισό γυρεύει απεγνωσμένα το άλλο μισό, μα μονάχα το όλο θα γευτεί τον έρωτα τον πλήρη, αυτόν που δύο ψυχές φωτισμένες εξερευνούν πλάι-πλάι τον ωκεανό τον άγνωστο και τον τόσο συναρπαστικό.

Αιχμαλώτισες τον εκλεκτό της καρδιάς σου σε όρκους βαρείς, του έκοψες εξόδους, φίλους κι ενδιαφέροντα καθώς όπως υποστηρίζεις με ύφος πατέρα της ψυχανάλυσης και γκουρού των ρομαντικών συναναστροφών οι δεσμοί απαιτούν υποχωρήσεις και θυσίες αμέτρητες. Τι ανακούφιση…

Έπειτα από επίμονη προσπάθεια και γκρίνια οσκαρικών προδιαγραφών έχεις επιτέλους δίπλα σου ένα ταίρι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα σου, που σε ακολουθεί στις εκθέσεις σαρκοφάγων φυτών, παρακολουθεί αγόγγυστα μαζί σου επιδείξεις μόδας κι αποστηθίζει πειθήνια γηπεδικά συνθήματα, που εγκαταλείπει τις ροκιές αφού καθόλου δε συνάδουν με τα εκλεπτυσμένα μουσικά σου ακούσματα.

Τα χρόνια κυλούν και τώρα σε συναντώ και πάλι, στο καθιστικό του σπιτιού σου αυτήν τη φορά, με τα πόδια στο τραπεζάκι και τα χέρια στον ώμο του αντρούλη ή της γυναικούλας σου.  Δεν αποχωρίζεστε ποτέ ο ένας τον άλλον, μου εξομολογείσαι. Φίλους δε χρειάζεστε αφού -τι συγκινητικό- ακόμη και την ανάγκη της φιλίας η απίθανη σχέση σας την καλύπτει. Τα χόμπι σας όλα και τα όνειρα τ’ άπιαστα τα εγκαταλείψατε με συνοπτικές διαδικασίες μετά το χορό του Ησαΐα καθώς ο θεσμός του γάμου απαιτεί μια κάποια σοβαρότητα και καθόλου δε συγχωρεί αμετανόητους εφήβους που ενθουσιάζονται με την ποικιλομορφία της ζωής.

Τα κατάφερες, λοιπόν. Είσαι και πάλι το παιδί που γνώρισα μια φορά κι έναν καιρό στις αυλές της άγουρης κτητικότητας. Αυτό που δε μοιράζεται τα παιχνίδια του κι αισθάνεται ασφαλές στην ελαστικότητα των υπάκουων πλαστελινών.

Ωστόσο, κάπου εκεί έξω, μακριά από χρυσά κάστρα κι αστραφτερά κλουβιά, θριαμβεύει δίχως τυμπανοκρουσίες η αγάπη η διαφορετική κι αληθινή, εκείνη που γυρνά περιφρονητικά την πλάτη σε κοινωνικές συμβάσεις, που τρέφεται απ’ το οξυγόνο και την εξέλιξη, που κυλά μονάχα στο αίμα πνευμάτων ελεύθερων και που δε χρειάζεται το φτηνό κοντίσιονερ προκειμένου ν’ ανεβάσει τις πωλήσεις της στην αγορά των αξιόπιστων σαμπουάν.