Φετίχ με χέρια, δάχτυλα και παλάμες

Φετίχ. Μία λέξη, ένα νόημα διαφορετικό για τον καθένα από εμάς και μάλιστα πολύ προσωπικό. Ξέρω, τα γούστα διαφέρουν κι αν κάτσεις να τα βάλεις όλα μαζί σε μια λίστα θα είναι ατέλειωτη. Σήμερα θ’ αναφερθώ σ’ ένα φετίχ συγκεκριμένο και επιλεγμένο απ’ όλα τα υπόλοιπα τούτου του καλού κόσμου.

Τα χέρια. Μία λέξη πάλι, χιλιάδες εικόνες τούτη τη φορά. Είμαστε πολλοί εμείς που τα προσέχουμε πάνω στον άλλο και δεν αρνούμαστε την αδυναμία που έχουμε απέναντί τους. Είτε αυτό είναι το χέρι αυτούσιο, είτε τα δάχτυλα, είτε οι παλάμες.

Μη μου τα υποτιμάτε τα χέρια. Δείχνουν σε πολύ μεγάλο ποσοστό τη μαεστρία του άλλου σε πολλά καθημερινά πράγματα -και το ίδιο ισχύει και για το σεξ. Κι όταν είσαι σε καλά χέρια, αυτό φαίνεται.

Είναι κάτι τόσο απλό και τόσο πολύπλοκο ταυτόχρονα. Βλέπεις, τα χέρια είναι σχεδόν όλες τις ώρες που είσαι μαζί με το ταίρι σου προσβάσιμα. Κι αν που λέει ο λόγος δεν υπάρχει δυνατότητα παιχνιδιού εκείνη την ώρα, δεν υπάρχει περίπτωση να μη σκεφτείς κάτι πονηρό· μόνο και μόνο η θέα τους σε εμπνέει.

Και να σου την η φαντασία να παίρνει μπρος. Και να σου το και το πονηρό το χαμόγελο που δεν μπορείς να κρύψεις εύκολα. Και να σου τη κι η ιδέα για να βρεθείς κοντά τους… ή με κάποιο τρόπο να βρεθούν αυτά κοντά σου και κυρίως, πάνω σου.

Το πράγμα γίνεται ακόμη καλύτερο όταν ο άλλος ξέρει τι κάνει με τα χέρια του. Έχει τις κινήσεις του, έχει τον τρόπο του, έχει αφιερώσει και χρόνο να μάθει τα κουμπιά σου και τι σου αρέσει πραγματικά. Τα καλά τα χέρια που λέμε, αυτό κάνουν. Παίρνουν το χρόνο τους. Τα δοκιμάζουν όλα, με πολλή προσοχή για να μάθουν λεπτομερώς πώς θα σε αγγίζουν. Δίνουν σημασία σ’ αυτά που λες ή δε λες, γιατί τα λέει όλα μία ανάσα ή ένα βλέμμα σου.

Ξέρουν πότε πρέπει να σε χαϊδέψουν, πότε θα σε πιάσουν πιο σφιχτά, και πότε να σε κάνουν να τα υπακούσεις. Ξέρουν πότε πρέπει να σου τραβήξουν το μαλλί και πότε ν’ αγκαλιάσουν σφιχτά και ζεστά. Έχουν πλήρη επίγνωση, επίσης, όταν τους έχεις αδυναμία και πώς να σε κάνουν να τους παραδοθείς.

Κι αυτή η επίγνωση είναι ό,τι καλύτερο όταν παίρνουν και τη σειρά τους τώρα τα δάχτυλα ή οι παλάμες. Όλα σου τα κουμπιά είναι στο έλεός τους· με την καλή και πονηρή έννοια πάντα. Μπορούν σε φτάσουν στο αμήν με δυο-τρεις κινήσεις τους οπουδήποτε, οποιαδήποτε ώρα της ημέρας.

Και το αποτέλεσμα κάθε φορά με μία εναλλαγή κίνησης μπορεί να είναι τελείως διαφορετικό. Κι ασυναίσθητα να γίνει μία κίνηση ή τυχαία, υπάρχει το ενδεχόμενο να καταλήξει να γίνει μία απ’ τις αγαπημένες σου. Έτσι, γιατί απλά μπορούν. Ή αν είσαι τυχερός, γιατί απλά θέλουν -και ξέρουν τι πρέπει να κάνουν για να σε κάνουν να γελάς μερόνυχτα σαν το χαζό μ’ αυτό το ερωτοχτυπημένο βλέμμα.

Γι’ αυτό σας λέω, μη μου τα υποτιμάτε. Και να μην είστε οπαδός αυτού του φετίχ, μπορεί πολύ εύκολα να καταλήξετε να γίνετε. Λίγη γεύση να πάρεις απ’ αυτή τη μαεστρία είναι αρκετό. Κι αν δεν είναι η μαεστρία, θα είναι το άγγιγμα· που θες δε θες θα είναι διαφορετικό απ’ τα άλλα. Θα είναι πιο πονηρό, πιο πρωτότυπο, πιο του γούστου σας. Γιατί; Είπαμε γιατί. Γιατί ξέρουν ν’ ακούνε. Κι έχουν τ’ αυτιά τους ανοιχτά 24 ώρες το 24ωρο, ακόμη και τις στιγμές που δεν το καταλαβαίνεις.

Και συνήθως δε ρωτάνε τίποτα. Ούτε την άδειά σας, ούτε θα πουν πολλά-πολλά. Ξεχάστε αυτά που ξέρατε. Απλώς θα κάνουν -και θα κάνουν το δικό τους. Κάτι δικό τους συνήθως που δεν μπορείς να τους πεις όχι. Κι αυτό είναι που τα κάνει το μεγαλύτερο αφροδισιακό.

Τόσο απλό και τόσο πολύπλοκο ταυτόχρονα.

Λίγο το έχετε αυτό για φετίχ;