Σε φιλάω αντί να φύγω ξανά

Ακόμα ένας μήνας πέρασε. Έκανε την εμφάνισή του κι ο Νοέμβριος. Με λίγο κρύο, την ανάγκη για ένα ζεστό καφεδάκι και μια κουβερτούλα αργά το βράδυ. Αυτά είναι και τα μόνα που άλλαξαν. Ή μήπως, τελικά, όχι;

Κατ’ άλλα, αυτή η θωρακισμένη αυτοπεποίθηση κι εξωστρέφειά μου, όταν δεν είμαι κοντά σου, παραμένει η ίδια. Ίδια παραμένει κι η ανάγκη μου, φυσικά, για σένα. Η ανάγκη μου, να σε θέλω στη ζωή μου και ταυτόχρονα να θέλω να φύγω μακριά σου.

Μακριά απ’ αυτό που με κάνει να σε θέλω κάθε μέρα και πιο πολύ. Αυτό για το οποίο τόσο καιρό έλεγα πως δεν υπάρχει. Ή τουλάχιστον δεν πίστευα. Και τι είναι αυτό; Ο έρωτάς μου, φυσικά, για σένα. Τώρα αν με ρωτήσεις τι τελικά είναι «έρωτας», δεν ξέρω να σου απαντήσω.

Απλά καταλήγω στο ότι θα μπορούσε να είναι σαν ένα σύννεφο. Ένα σύννεφο γεμάτο στιγμές με εκπλήξεις. Απλά περιμένεις πότε θ’ ανοίξει και τι θα κατεβάσει αυτή η βροχούλα του. Γιατί βροχή με βροχή έχει διαφορά. Αν έχει και κανέναν κεραυνό ενδιάμεσα –καλή ώρα– τότε τα πράγματα είναι σκούρα.

Τόσο που έφτασε η στιγμή που αρχίζω ν’ αμφιβάλω για εκείνον το καλά πληροφορημένο εαυτό μου ότι τίποτα δεν έχει σημασία στη ζωή εκτός από μερικές όμορφες στιγμές. Είτε αυτές είναι πάθους, με άγριες πινελιές είτε αυτές είναι στιγμές ανάγκης χωρίς ονόματα και λέξεις.

Γιατί σε καμία περίπτωση δεν είχα στο μυαλό μου να χαλάσω την εργένικη ζωή μου, που με τόσο πίστη κι αφοσίωση δόμησα, προκειμένου ν’ αγαπήσω. Και μεταξύ μας, όταν αυτό πλησίαζε σαν ιδέα ή σαν αίσθημα, ήξερα τον δρόμο. Ή καλύτερα, ήξερα να δείχνω τον δρόμο.

Όμως η ζωή είναι ένα παιχνίδι. Κι αυτό το «ποτέ μη λες ποτέ», που έλεγα, ήρθε σαν στοίχημα εκεί που δεν το περίμενα. Σαν ένα «τζακ ποτ» της μοίρας. Με το «πήγαινε» και το «έλα» μου, να έχει καταντήσει ένα ανέκδοτο με τον ίδιο μου τον εαυτό. Κι αντί να φύγω ξανά, μένω εκεί.

Μένω εκεί, γιατί θέλω να είμαι το πρώτο και το τελευταίο φιλί της «καλημέρας» και της «καληνύχτας» σου. Να είσαι εκείνο το φιλί, που κάνει το τώρα, το πριν και το μετά μου να τρομάζει και να θέλει να φύγει ξανά. Αλλά, ταυτόχρονα, να κάνει την καρδιά μου να χτυπά δυνατά, στη σκέψη ότι αν πάψει να υπάρχει, θα πρέπει να βρει έναν τρόπο να σ’ έχει ξανά.

Κι αν ψάχνεις να βρεις λογική στην τρέλα μου, τον χρόνο σου θα χάσεις. Μην περιμένεις, όμως, η τρέλα μου να σταματήσει εδώ. Ακόμα κι όταν πνίγομαι σε αισθήματα περίεργα, είναι γιατί εσύ το ξύπνησες από μέσα μου όλα αυτό.

Κι αν ένα φιλί σου τώρα μοιάζει να είναι δηλητήριο, που θα έπρεπε μακριά να φύγω, μένω και το γεύομαι σαν να είναι τελευταίο. Μένω γιατί κατάφερε ν’ αλλάξει τον κόσμο μου ολόκληρο. Άλλωστε, τρομάζω και στο ενδεχόμενο μη φύγεις εσύ ξαφνικά.

Επομένως, άσε με να σε φιλώ. Να πιστεύω σε όρους κι έννοιες, που μέχρι τώρα δεν πίστευα. Να πιστεύω, αντί να θέλω να φύγω ξανά, ότι αξίζει να σ’ έχω δίπλα μου έστω και στα πιο απλά.