Κουβαλάμε το καλοκαίρι μέσα μας κι ας βάλαμε μπουφάν

Άρχισαν κι οι βροχές, κατεβάσαμε κι απ’ το πατάρι τα χειμωνιάτικα, φορέσαμε και τα πρώτα μπουφάν. Οι κουβέρτες έχουν πάρει τη θέση τους από καιρό στο κρεβάτι, ειδικά προς τη βόρεια μεριά της Ελλάδας και ο freddo cappuccino αντικαταστάθηκε με cappuccino διπλό και καφέ φίλτρου με γεύση φουντούκι.

Ωραία όλα αυτά που γίνονται σχεδόν ασυνείδητα, αλλά τώρα αρχίζουν τα δύσκολα. Έφτασε η μέρα που πρέπει να εφοδιαστείς με σόμπες και πετρέλαιο, ήρθε η μέρα που  βλέπεις στο δρόμο κοπέλες με με μπότες πάνω απ’ το γόνατο κι αγόρια με πουλόβερ. Τον καφέ σου πλέον τον πίνεις στο εσωτερικό των μαγαζιών κι όχι σε αυλές και βεράντες. Μα τι εννοείς όταν λες το καλοκαίρι τελείωσε;

Εμείς έχουμε ακόμα στο μυαλό μας τον ήλιο, τη θάλασσα και τις σαγιονάρες, άσχετα αν αυτά κόπηκαν μαχαίρι απ’ το Σεπτέμβρη. Δε γίνεται να τελειώσει το καλοκαίρι. Μέχρι προχθές βγαίναμε με τα κοντομάνικα και ζακέτα ανά χείρας, μέχρι προχθές πίναμε παγωμένο νερό και ξεσκεπαζόμασταν στον ύπνο μας απ’ τη ζέστη. Πώς στο καλό τ’ αλλάξαμε όλα αυτά απ’ τη μια στιγμή στην άλλη;

Αρνείται ο νους μας να το χωρέσει και μην ξεστομίζετε τις απαγορευμένες φράσεις «το καλοκαίρι τελείωσε» και «καλό χειμώνα να έχουμε». Όχι, μην το πείτε, γιατί ποτέ και κανένας χειμώνας δε θα είναι καλύτερος απ’ το καλοκαίρι. Πρέπει να είναι ψυχολογικό, πρέπει να έχουμε αποκτήσει βαθύ συναισθηματικό δέσιμο μ’ αυτή την εποχή του χρόνου και δε θέλουμε να την αποχωριστούμε.

Ένα μαχαίρι στην καρδιά είναι και μας πληγώνει. Μη μας το παίρνετε έτσι απότομα το καλοκαίρι και μη μας δίνετε το χειμώνα με το ζόρι. Ο χειμώνας είναι μουντός, κακόκεφος, γκρινιάρης με πολύ κρύο και πολλά σύννεφα. Μας επηρεάζει αυτό και δε θέλουμε να δούμε άνθρωπο. Θέλουμε να κλειστούμε στο σπίτι και να ξαναβγούμε το  Μάιο που θα ‘ρθουν οι πρώτες ζέστες και τα πρώτα μπανάκια στη θάλασσα.

Και τέλος πάντων, τι σας έχει πιάσει όλους και ζητοκραυγάζετε που ήρθε επιτέλους ο χειμώνας; Υπάρχουμε κι εμείς εδώ που καθόλου δεν απολαμβάνουμε να κοιτάμε τη βροχή απ’ το παράθυρο με μια κούπα ζεστό καφέ στο χέρι και λούτρινα αρκουδάκια φορεμένα στα πόδια. Όχι, δε μας αρέσουν οι διακοπές στα όρη και στ’ άγρια βουνά ούτε στα χιονοδρομικά κέντρα. Μισούμε την αίσθηση του κρύου που διαπερνάει τα κόκαλά μας, δεν έχουμε καμία όρεξη να παίζουμε χιονοπόλεμο και την επόμενη μέρα να έχουμε πυρετό κι ένα βήχα που μας καίει τα σωθικά και μας κρατάει ξάγρυπνους τα βράδια.

Ναι, το ζητάει ο οργανισμός μας και δε θέλουμε να τελειώσει το καλοκαίρι. Θα προτιμούσαμε να μεταναστεύσουμε σε μια χώρα που κάνει πάντα ζέστη, σε μια χώρα που έχει όλο το χρόνο καλοκαίρι. Αυτό θα ήταν ευτυχία για μας κι ούτε λεπτό δε θα νοσταλγούσαμε το τσουχτερό κρύο του χειμώνα. Αντίθετα, τώρα που δεν έχουμε μεταναστεύσει, είμαστε καταδικασμένοι να νοσταλγούμε και να περιμένουμε. Κλείνουμε τα μάτια και φανταζόμαστε ποδαράκια να πλατσουρίζουν στην ακροθαλασσιά, ηλιοκαμένα δέρματα και μια ολόκληρη πόλη να έχει αυτή την υπέροχη μυρωδιά αντηλιακού καρύδας.

Όπως και να το κάνουμε, το καλοκαίρι έχει άλλη χάρη και ποτέ δε θα καταλάβουμε πώς γίνεται να ψυχαναγκάζουμε τον εαυτό μας, να μας συμβαίνουν το χειμώνα όλα τα δυσάρεστα και το καλοκαίρι όλα τα ευχάριστα. Ακόμα κι αν το θέμα είναι ξεκάθαρα ψυχολογικό, λοιπόν, ο χειμώνας δε μας κολλάει και δεν μπορούμε να προσαρμοστούμε σ’ αυτόν. Μην το λέτε και το ξαναλέτε, γιατί δεν το αντέχουμε. Το ξέρουμε πως ήρθε ο χειμώνας, αλλά το καλοκαίρι δεν τελείωσε. Ένα μικρό διάλειμμα κάνει και θα ξανάρθει. Εμείς εδώ θα είμαστε και θα το περιμένουμε.