Ξεσυνηθίσαμε να μην είμαστε ερωτευμένοι

Θυμάστε εκείνες τις εποχές που ερωτευόμασταν κάθε μέρα, κάθε βδομάδα; Που χτυπούσε η καρδιά μας σαν τρελή, ενθουσιαζόμασταν, και μιλούσαμε ώρες ατελείωτες αναλύοντας τι μας είπε, τι έστειλε, πώς χαμογέλασε και τι θα φορέσουμε στο πρώτο ραντεβού. Εκείνο το απίστευτο και τεράστιο χαμόγελο που σχηματιζόταν στα χείλη μας κάθε φορά που ακούγαμε το όνομα του ανθρώπου εκείνου, εκείνη την αμηχανία κάθε φορά που τον βλέπαμε. Εκείνη την αναμονή μέχρι να μας στείλει και να γίνει το μήνυμά του το γεγονός της ημέρας. Και μετά ακολουθούσαν και τα επόμενα. Έρωτας, ραντεβουδάκια, τσακωμοί και γλυκανάλατα φιλιά επανασύνδεσης, ξενύχτια με ανταλλαγή μηνυμάτων, σχέση, απογοήτευση, δάκρυα, αγκαλιές και πάλι απ’ την αρχή.

Τι απέγιναν όλα αυτά; Ερωτευτείτε γιατί χανόμαστε. Έχουμε συνηθίσει να υπάρχει πάντα στο επίκεντρο του ενδιαφέροντός μας κάποιο άτομο. Έχουμε βολευτεί στον αριθμό «δύο» και δεν επιζητούμε πια τη μοναξιά μας. Δε μας αρέσει ο εαυτός μας μόνος του. Δεν μας καλύπτει. Και από εκεί που τριγυρνάμε από σχέση σε σχέση, από έρωτα σε έρωτα, από κρεβάτι σε κρεβάτι και υπάρχει πάντα ένα άτομο για να ασχοληθούμε, ξαφνικά έρχεται και εκείνη η στιγμή που η μοναξιά καταφθάνει σαν σίφουνας και εξαφανίζει κάθε ίχνος ενδιαφέροντος και συναισθήματος. Δε μας ικανοποιεί κανένας και καμία, δεν καλυπτόμαστε με τίποτα και δε νιώθουμε. Για την ακρίβεια βαριόμαστε ακόμα και να φλερτάρουμε. Και φυσικά μας κακοφαίνεται η μετάβαση από τη μία φάση στην άλλη.

Ξαφνικά λοιπόν και από το πουθενά, ξετυλίγουμε το κουβάρι και ερχόμαστε αντιμέτωποι με τη νέα πραγματικότητα. Σε αυτή τη νέα κατάσταση, το κινητό δε χτυπάει, παρά μόνο όταν σε καλούν οι φίλοι σου. Ξεχνάμε αγάπες, έρωτες, ζουζουνίσματα, καρδούλες και αηδίες. Τέλος οι βολτούλες χέρι-χέρι, τέλος τα σαχλά μηνύματα «καλημέρα» και «καληνύχτα», τέλος οι γκρίνιες και οι υστερίες τα βράδια της Παρασκευής. Μαζί με αυτά τέλος και οι καβάτζες, τα ραντεβού, το φλερτ, το ενδεχόμενο μιας σχέσης.

Είναι πολύ δύσκολη η μετάβαση για έναν άνθρωπο από το ένα στάδιο στο άλλο, όταν έχει συνηθίσει να έχει πάντα ένα άτομο δίπλα του, στη ζωή του, σε μία σχέση αλλά για αυτούς που πάντα έβρισκαν κάποιον να ασχοληθούν τις κρύες νύχτες του χειμώνα. Τώρα πρέπει  να αποχωριστούν τη ζεστασιά της συντροφικότητάς και να πρέπει να σταθούν μόνοι τους στα πόδια τους και να μάθουν να περνάνε καλά με τον εαυτό τους.

Μας κακοφαίνεται εξαιρετικά όταν πλέον αλλάζουν ριζικά οι συνθήκες και εκεί που τα είχαμε όλα στα πόδια μας, τώρα έχουμε το απόλυτο μηδέν. Από εκεί που βρισκόμασταν σε μία σχέση και όλα ήταν στρωμένα, υπήρχε ένας άνθρωπος κάπου εκεί για κάθε δύσκολη στιγμή, για κάθε στιγμή μοναξιάς και ανασφάλειας και τώρα δεν υπάρχει άνθρωπος ούτε για δείγμα. Φταίμε εμείς; Φταίνε οι εποχές; Είμαστε πλέον πολύ απαιτητικοί; Μεγαλώσαμε και δεν πιστεύουμε στα θαύματα; Πονέσαμε τόσο που ξεριζώσαμε κάθε δυνατότητα να αγαπήσουμε και να εμπιστευτούμε; Βαρεθήκαμε τόσο πολύ όλα αυτά τα αποτυχημένα ραντεβού με ψυχολογικά προβλήματα που προτιμάμε πλέον να κάτσουμε σπίτι με τη γάτα μας;

Λίγο απ’ όλα. Δυσκολευόμαστε να μείνουμε μόνοι μας. Δυσκολευόμαστε να αποδεχθούμε τη μοναξιά μας. Ζηλεύουμε όταν αντικρίζουμε ερωτευμένα ζευγαράκια τη στιγμή που εμείς δεν έχουμε κανένα απολύτως ενδιαφέρον άτομο στη ζωή μας και έχουμε ξεχάσει πια τι θα πει ραντεβού. Και πλέον θεωρούμε σενάριο επιστημονικής φαντασίας το να ταιριάξουμε με κάποιον.

Ξεσυνηθίσαμε. Μάθαμε πιο μικροί να αγαπάμε, να ερωτευόμαστε, να γνωρίζουμε ανθρώπους και να δίνουμε ευκαιρίες. Μεγαλώσαμε και μάθαμε να θυμώνουμε, να μην εμπιστευόμαστε, να μισούμε και να αγαπάμε μόνο τον εγωισμό μας. Μένουμε μόνοι μας από επιλογή μας.  Να αγαπάτε τις επιλογές σας. Οι επιλογές του καθενός είναι το μονοπάτι της ζωής του. Και πρέπει πάντα να περάσεις από ένα δύσβατο μονοπάτι για να φτάσεις επιτέλους στο  φως του ήλιου.