Κατά καιρούς τα έχω ακούσει όλα γι’ αυτή τη μαφία που ονομάζεται «έρωτας». Κι όταν λέω όλα, εννοώ από πολύ ξηγημένα πράγματα, ως και χοντρές μαλακίες. Έχω ακούσει ανθρώπους να παραδίδουν μαθήματα για το πώς μπορείς να το παίξεις σωστά, πώς μπορείς να βγεις νικητής χωρίς να θρηνείς τα κομμάτια σου, πώς να ξενερώσεις τον άλλον απλά με μια ατάκα, πώς να είσαι ο love master –και καλά- της φάσης.
Υπάρχουν τόσες πολλές στρατηγικές, τόσες θεωρίες, τόσες διαφορετικές απόψεις για το πώς μπορείς να χειριστείς τον έρωτα. Εγχειρίδια έχουν γραφτεί, έχουν μυηθεί γενιές και μυαλά στην αναζήτηση της πιο σωστής πρακτικής, για να το έχεις, χωρίς να σε γαμάει. Μεταφορικά πάντα.
Και πάνω εκεί έρχεται μία ακόμα φάρα, η δική μου για την ακρίβεια, που έρχεται όλο εξυπνάδα και μαγκιά να σου πει, φίλε, δεν υπάρχει στρατηγική στον έρωτα. Ό, τι πάει, όπως πάει κι εσύ από δίπλα μαζί του, να το βρίσκεις καθ’ οδών.
Ναι, το ‘χουμε ρε, πολύ καλά πάει, εμείς είμαστε οι ξύπνιοι που δεν ακολουθούμε προστακτικές, που δεν πάμε με την πεπατημένη, που είμαστε μάγκες κι αλάνια, που το ζούμε χωρίς φραγμούς και συνεχίζω την ειρωνεία μέχρι να χαράξει. Γιατί όλο αυτό, μόνο ψευδαίσθηση θα μπορούσε εν τέλει να θεωρηθεί, μόνο αποκύημα της φαντασίας μας και της ανάγκης μας να υπάρχουμε λίγο πιο ελεύθεροι σε ένα ζήτημα που ταλαιπωρεί την ανθρωπότητα από την αρχή της ιστορίας.
Γιατί; Θα σου πω γιατί. Γιατί το να μην έχεις στρατηγική στον έρωτα, είναι από μόνο του, μια ακόμα στρατηγική. Η γνωστή κι ως «πουτάνα όλα». Είναι αυτή που το τραβάει όλο στα άκρα, που το καίει στο τέλος, μην τυχόν και μείνει καμία υποψία πιθανότητας, που δεν έγινε ποτέ πράξη. Είναι το «αποφασίζω και πράττω», με την ίδια ευκολία του «διψάω και πίνω». Νερό, πάντα, για να μην παρεξηγούμεθα.
Ίσως είναι πιο ακραίο, πιο παράτολμο, άρα και γοητευτικό, γιατί νομίζουμε ότι αφηνόμαστε στη στιγμή. Όμως το μόνο που κάνουμε είναι να επιλέγουμε στρατηγικά τις στιγμές, μία προς μία, έτσι ώστε αν συμβεί εν τέλει, το ό, τι ακραίο, να βγάλουμε την ουρά μας απ’ έξω. Συνέβη, δε φταίω εγώ, δεν το προγραμμάτισα. Με συγχωρείτε, ήταν τυχαίο.
Ψεύτη. Ψεύτη ναι, τι νομίζεις θα ντραπώ; Αφού αυτό είμαστε. Το πιέζεις να πάει στα άκρα, το σχεδιάζεις, το ζορίσεις, είναι σχεδιασμένο από σένα έτσι ώστε να μη σχεδιαστεί. Τρελό το ξέρω, αλλά να σου πω κάτι; Σε όλες τις καταστάσεις που μπαίνει μέσα μυαλό, δε γίνεται να είναι μη προαποφασισμένες. Να μην έχουν ένα πλάνο, ένα πιθανό σενάριο, μια ροή πραγμάτων. Ακόμη κι αν αυτή η ροή, είναι ο Νιαγάρας.
Από την άλλη βέβαια, αν είναι να έχεις μια στρατηγική, γιατί στην τελική δεν μπορείς να το αποφύγεις, τότε το «πουτάνα όλα», είναι τουλάχιστον πιο ξεκούραστο. Έχει μια κορύφωση, εκεί που πάει να τείνει στο «όλα» και μετά ξεκουράζεσαι, αφού ούτως ή άλλως τα ‘χεις μπουρλοτιάσει όλα, χλωρά και ξερά.
Δεν ξέρω αν θα καταφέρουμε ποτέ να το ζήσουμε όπως είναι. Όπως έρχεται, απλό, χωρίς πίσω κείμενα, χωρίς υπερβολές, χωρίς παρασκήνιο και σαντιγί βερίκοκο. Αλλά αν είναι να γίνει, μετρήστε με κι εμένα. Θα ‘ναι σίγουρα, πανέμορφο.
Συντάκτης: Γιοβάννα Κοντονικολάου
