Δε σου κρατάω κακία, να ξέρεις

Άνθρωποι έρχονται και φεύγουν απ’ τη ζωή μου, απ’ τη ζωή σου, απ’ τις ζωές μας. Άνθρωποι μοναδικοί, ξεχωριστοί. Άνθρωποι που αφήνουν, αν μη τι άλλο, ένα σημάδι, το στίγμα τους, το οποίο έρχεσαι εσύ να το ερμηνεύσεις με το δικό σου τρόπο και να το δεις όπως εσύ θέλεις, όπως εσύ επιλέγεις. Είτε σαν καλοζωγραφισμένο τατουάζ είτε σαν ουλή. Και τα δυο πονάνε με το που θα γίνουν ένα με το σώμα σου. Μα με το πρώτο τον πόνο που νιώθεις τον απολαμβάνεις, ενώ με το δεύτερο ο πόνος είναι τέτοιος που θα έκανες τα πάντα να τον ξεπεράσεις.

Ακόμα ψάχνω βαθιά μέσα μου σε ποιο απ’ τα δύο θα θέλω να μοιάζει το σημάδι που μου άφησες εσύ, ο κόσμος σου, ο έρωτάς σου που με τύφλωσε. Άλλαξε πολλές φορές μορφή, μα τελευταία σαν να γίνεται μια μεταλλαγή, σαν απ’ το κουκούλι να σκάει η πεταλούδα. Σαν να το βλέπω με καλό μάτι, κάτι θετικό, κάτι όμορφο, δεν ξέρω.

Νομίζω είναι που σε συγχώρεσα. Ναι, μάλλον αυτό θα ‘ναι. Πάντα σε συγχωρούσα και πάντα έλεγα πως θα ήταν η τελευταία φορά. Κι αυτό πίστευα πως έγινε και την τελευταία φορά, μα απλά ο θυμός κράτησε λίγο περισσότερο από άλλες φορές.

Σε συγχώρεσα ξανά. Πώς θα μπορούσα να σου κρατήσω κακία; Αν είναι ποτέ δυνατόν. Δε θέλω να νιώθεις τύψεις για ό,τι έγινε. Μα και να νιώθεις, μη νιώθεις. Αυτό μας έλειπε, να χαλιέσαι εσύ για ‘μένα. Ναι, ειρωνεία.

Κάναμε λάθη κι οι δύο. Συνέβησαν πολλά. Τόσα πολλά που τώρα ούτε που τα θυμάμαι. Ναι, ακούγεται αστείο. Φαντάσου. Τόσος θυμός, τόση απογοήτευση για γεγονότα που ήδη έχουν αρχίσει να ξεθωριάζουν. Όμως απλά ξεθωριάζουν, δε σβήστηκαν εντελώς. Κι ούτε πρόκειται.

Θέλω να έχω από εσένα μια σχετικά όμορφη ανάμνηση. Και λέω σχετικά, γιατί όμορφη δεν είναι κι ούτε πρόκειται να γίνει ποτέ. Μια μουντζούρα σε ένα αρκετά εμφανές σημείο μου χαλάει την όψη. Τέλος πάντων, δε νομίζω να σε ενδιαφέρει ιδιαίτερα αυτό. Ειρωνεία ξανά. Σου τονίζω τις ειρωνείες σε περίπτωση που δεν τις καταλαβαίνεις. Εξάλλου ποτέ δε με καταλάβαινες, θα με καταλάβεις τώρα; Μπα.

Θέλω, που λες, να σε έχω στο μυαλό μου σαν κάτι που τελικά μου έκανε καλό ως άνθρωπο, που με βοήθησε να είμαι αυτό που είμαι τώρα. Είναι η μόνη μου επιλογή να σε δω έτσι, αλλιώς την πάτησα. Είπα κι εγώ μία φορά να σκεφτώ εγωιστικά. Κάτι που ποτέ δεν έκανα μαζί σου.

Έχω δοκιμάσει διάφορους τρόπους για να ηρεμήσω αυτόν τον θυμό που είχε φουντώσει μέσα μου με το που έφυγες ξαφνικά εκείνο το βράδυ χωρίς να δώσεις ξανά σημεία ζωής. Θυμάσαι τι έκανες; Εγώ θυμάμαι. Η ώρα ήταν 11 και 38 το βράδυ. Μου έδωσες ένα φιλί, μου έριξες κι ένα «σ’ αγαπώ» κι εξαφανίστηκες. Άφαντος. Απλά σου το υπενθυμίζω, σε περίπτωση που το έχεις ξεχάσει.

Αποφάσισα τελικά να ηρεμήσω. Κι όπως είπα πριν, ναι, σε συγχώρεσα ξανά. Ίσως να σε είχα συγχωρήσει κι απ’ το ίδιο βράδυ. Πριν καν το ρολόι δείξει 11 και 39. Ή σε αγαπούσα τόσο πολύ ή ήμουν χαζή. Μπορείς να πιστέψεις ό,τι θέλεις. Ή, καλύτερα, ό,τι σε συμφέρει. Δε θα παραξενευτώ για το δεύτερο.

Όλο πάω να καταλήξω κάπου κι όλο σε ειρωνεύομαι. Τόσο πολύ το έχω ανάγκη να σε ειρωνευτώ που ούτε να καταλήξω δεν μπορώ. Λοιπόν, για να μην πολυλογώ θα το πω απλά. Να ξέρεις πως δε σου κρατάω κακία. Όχι τώρα πια. Ίσως και ποτέ. Να ξέρεις πως δε μετανιώνω για ό,τι έχει γίνει μεταξύ μας. Πως συλλογίστηκα, πως έχω κάνει μια κουβέντα με τον εαυτό μου και δέχομαι τα πράγματα έτσι όπως ήρθαν.

Να ξέρεις πως θα σε έχω στην καρδιά μου. Πάντοτε.

Σε φιλώ.