Ερωτεύτηκες τον άνθρωπό σου μετά από καιρό

Τέσσερις τα ξημερώματα. Ξυπνάς αναστατωμένος, μες τον ιδρώτα με μια ανεξήγητη ταχυπαλμία. Προσπαθείς να καταλάβεις τι έγινε, να έρθεις στα συγκαλά σου από τον ύπνο. Ήταν κάποιο όνειρο; Ναι, μάλλον αυτό θα ήταν. Μα ξαφνικά σου έρχεται στο μυαλό η αναλαμπή. Την έχεις μετά από καιρό ονειρευτεί. Μα τι παράξενο όνειρο ήταν αυτό. Γιατί; Γιατί αυτή; Δεν μπορείς να ξανακοιμηθείς, η σκέψη σου είναι εκεί. Άραγε τι να κάνει; Πού να βρίσκεται; Άραγε να έχει προχωρήσει; Ερωτικά μιλάμε πάντα.

Θέλεις να στείλεις μήνυμα. Προσπαθείς να σταματήσεις τον εαυτό σου, «όχι, δε γίνεται», λες, είσαι ακόμα από τον ύπνο. Μην κάνεις τέτοιες σκέψεις, το όνειρο μέχρι το πρωί θα έχει εξατμιστεί κι η ζωή σου θα συνεχίσει να κυλά με γαλήνη και ισορροπία. Τι άλλο να σκεφτόσουν για να ηρεμήσεις και να μπορέσεις να κοιμηθείς ξανά;

Ξυπνάς το επόμενο πρωί. Δεν κάνεις κάποια κίνηση, δεν τεντώνεις καν το χέρι σου για να πάρεις το κινητό σου. Κάνεις, όμως, μια σκέψη, η πρώτη σου σκέψη με το που ξύπνησες. Ποια ήταν αυτή; Μάντεψε. Ναι, αυτή. Σου έρχονται στο μυαλό σκηνές από το χθεσινοβραδινό όνειρό σου. Γιατί, παραδέξου το, δεν ήθελες με τίποτα να είχε τελειώσει. Εκείνη κι εσύ σ’ εκείνο το παγκάκι στο λόφο τη μέρα που είχατε πρωτογνωριστεί. Μα λίγο διαφορετικά απ’ την πραγματικότητα. Στο όνειρό σου όλα ήταν πιο παραδεισένια. Κι εσύ πιο γαλήνιος από ποτέ. Γιατί ξέρετε κι οι δυο πως ο εγωισμός, η αρνητική ένταση που πάντοτε σε κυριαρχούσε και η φιλοδοξία σου ήταν οι κύριοι λόγοι που έριξαν τίτλους τέλους στη σχέση σας.

Κουνάς το κεφάλι με δύναμη δεξιά κι αριστερά μήπως κι εξαφανιστούν οι σκέψεις σου, μήπως και γίνουν ένα με τον αέρα. Μάταιος κόπος. Ο άνθρωπος που κάποτε σήμαινε για σένα τόσα πολλά εμφανίστηκε ξανά από το πουθενά στη ζωή σου με την πρεμιέρα του να λαμβάνει χώρα στα όνειρά σου. Προσπαθείς να το ξεχάσεις και να πείσεις τον εαυτό σου πως ήταν ένα απλό όνειρο και πως δεν πρέπει να σε παρασύρει από τα πιο «σημαντικά» που έχεις να σκεφτείς. Πίνεις τον καφέ σου και παίρνεις δρόμο για τη δουλειά.

Δε σου πάει καλά η μέρα, φίλε. Είναι ολοφάνερο πως δε σταμάτησες στιγμή να τη σκέφτεσαι. Οι ώρες περνούν και έχεις ήδη αρχίσει να συνειδητοποιείς κάτι που, λογικότατα, σε τρομάζει. Τη θέλεις ξανά. Την επιθυμείς, τη θέλεις τώρα, εκείνη τη στιγμή, στην αγκαλιά σου όπως τον παλιό καλό καιρό. Θέλεις τη συντροφιά της, θέλεις την αγάπη της, τον έρωτά της. Θέλεις τον εαυτό που εκείνη είχε βγάλει από μέσα σου. Ναι, ίσως να είναι αυτόν που έχεις νοσταλγήσει πιο πολύ. Τον εαυτό σου με το που βρισκόσουν μαζί της.

Έχεις πλέον γίνει πολύ σκληρός. Ένας άνθρωπος απαθής, αδιάφορος για τους γύρω του, που θέλει να πιστεύει πως όλα του πάνε φίνα. Μα έχουν πάψει να πηγαίνουν από τότε που έφυγε απ’ τη ζωή σου αυτή. Ο χωρισμός σας σε πήρε από κάτω, έχεις τόσο πολύ κλειστεί στον εαυτό σου από τότε που δεν ξέρεις πλέον πώς είναι να ανοίγεσαι, αλλά πώς να απομακρύνεσαι σιωπηλά και δειλά από οποιουδήποτε τύπου έντονες συναναστροφές και διαφόρων τύπων σχέσεις με το αντίθετο φύλο.

Εδώ και καιρό, ας πούμε, πως ήσουν καλά. Πίστευες πως με το να διατηρείς μια σκληρή στάση απέναντι σε όλους και σε όλα ενδιαφερόμενος μόνο για τον εαυτό σου πως θα σε βοηθούσε να ξεπεράσεις αυτήν και πως δε θα την ξαναπατούσες με καμία άλλη. Μα έλα που η μοίρα σου έπαιξε άσχημο παιχνίδι χθες το βράδυ. Και δεν μπορούσες με τίποτα να το αποφύγεις. Να εμφανιστεί στο όνειρό σου αυτή, ο άνθρωπος που αγάπησες πιο πολύ, με μορφή αγγέλου, με μορφή καλής νεράιδας, σαν από παραμύθι. Και άθελά σου να συμβαίνει το αναπάντεχο. Τώρα πλέον είναι σίγουρο, δεν αμφιβάλλεις γι’ αυτό. Έχει ξυπνήσει ξανά ο πόθος σου γι’ αυτήν. Μα τώρα πιο έντονος από ποτέ.