Οι φίλοι μας είναι τα πιο τρελά παιδιά

Οι φίλοι μας είναι τα πρότυπά μας. Τουλάχιστον οι δικοί μου. Είναι εκείνοι που με συμπληρώνουν, που γεμίζουν την ημέρα μου, την καρδιά μου και το μυαλό μου. Τα γεμίζουν με στιγμές. Τρελές στιγμές, μοναδικές κι αξέχαστες. Από εκείνες που μετατρέπονται στις πιο γλυκές αναμνήσεις. Εκείνες που θα διασχίσουν τη μνήμη μου μετά από χρόνια και θα δημιουργήσουν ένα τεράστιο χαμόγελο στα χείλη μου. Γιατί ξέχασα να σας πω πως οι φίλοι μου είναι τα πιο τρελά παιδιά. Και θα σας εξηγήσω ακριβώς τι εννοώ.

Πέρα απ’ τις ερωτικές μας σχέσεις, που πλημυρίζουν τις ζωές μας με το ρομάντζο και τη συντροφικότητα που οι περισσότεροι αναζητάμε, οι φιλίες –μιλώντας πάντα για τις πραγματικές φιλίες– αποτελούν το άλφα και το ωμέγα για μια ευτυχισμένη κι ολοκληρωμένη ζωή. Με τους καλούς φίλους χτίζουμε ένα πολύ όμορφο παρελθόν που αποτελεί θεμέλιο για να αντιμετωπίσουμε κάθε δυσκολία που μπορεί να εμφανιστεί στο δρόμο μας. Παράλληλα μπορούμε να ονειρευτούμε ένα ακόμα πιο όμορφο μέλλον.

Τους αποκαλώ «τρελά παιδιά» γιατί είναι εκείνοι που η λογική έρχεται δεύτερη όταν ανταγωνίζεται με το συναίσθημα. Ζουν στα άκρα και το απολαμβάνουν. Πρόκειται για εκείνους τους φίλους που πετάνε μόνιμα στα σύννεφα και πατάνε ίσα-ίσα τα πόδια τους στη γη κι αυτό μία στο τόσο. Και τους χρειαζόμαστε όσο μας χρειάζονται κι αυτοί. Γιατί ο ένας είναι το αντίβαρο του άλλου και μαζί βρίσκουμε την τέλεια ισορροπία.

Κάνουν τα πιο τρελά τους όνειρα πραγματικότητα –τουλάχιστον τα περισσότερα– και μας προσκαλούν να τα ζήσουμε μαζί τους εφόσον το επιθυμούμε. Είναι εκείνοι που θα σε πάρουν απ’ το χέρι για να σου δείξουν πόσο μακριά μπορείς να φτάσεις, πόσο καλύτερος μπορείς να γίνεις και πόση ασφάλεια μπορείς να νιώσεις και έξω απ’ το comfort zone σου.

Υλοποιούν τις επιθυμίες τους κι εμείς είμαστε οι άνθρωποι που θα προσθέσουμε μια δόση λογικής στη γλυκιά τους παράνοια. Εκείνοι θα μας δώσουν την ώθηση να ζήσουμε νέα πράγματα με νέους ανθρώπους και θα μας αποδείξουν πως ό,τι πέρασε απ’ τη ζωή μας και δεν επέλεξε να γίνει κομμάτι της, δεν ανήκε σε αυτήν.

Μιλάω για τους φίλους που θα πάμε για χαλαρό ποτό Δευτέρα βράδυ, αλλά τελικά θα μας βρει το ξημέρωμα. Θα τους πάρουμε τηλέφωνο όταν θα έχουμε την πιο χαζή και τρελή ιδέα, γιατί ξέρουμε πως μαζί τους θα την κάνουμε πραγματικότητα. Θα κάνουμε μαζί τους το ταξίδι που πάντα επιθυμούσαμε, αλλά μπορεί να φοβόμασταν γιατί για εκείνους όλα φαντάζουν πιο απλά και πιο εύκολα.

Θα φτάσουμε μαζί τους στην άλλη άκρη της Αθήνας για να φάμε εκείνη την τέλεια κρέπα στις 4 το πρωί, γιατί απλά μπορούμε. Θα φάμε παγωτό μέσα στο καταχείμωνο και θα κάνουμε την πιο τρελή κι ανούσια αγορά. Θα μας πείσουν να κάνουμε εκείνη την τρελή αλλαγή στα μαλλιά μας που σκεφτόμαστε πάνω από εξάμηνο.

Γιατί πάντα θα επιλέγουν το διαφορετικό και το πρωτότυπο. Το διαφορετικό που θα μας βγάλει εκτός πλαισίων και θα μας αποδείξει πως είμαστε πολλά παραπάνω από όσα πιστεύουμε. Κι αυτή είναι η γοητεία τους. Είναι αυτό που μας μαγεύει, είναι το χαρακτηριστικό που ίσως μας λείπει, αλλά το έχουμε ανάγκη. Αυτή η παρορμητικότητα, καμία φορά η αφέλεια του μικρού παιδιού. Αυτό που η ενήλικη ζωή μας έκλεψε. Εκείνοι, όμως, έχουν τη δυνατότητα να μας το χαρίσουν ξανά. Όπως και πολλά ακόμα.