Όλοι κρύβουμε έναν ήρωα μέσα μας

«Άνθρωπος», λέμε, χωρίς δεύτερη σκέψη και χωρίς κατανόηση της σημασίας της λέξης. «Άνθρωποι» δηλώνουμε και γελάει η εποχή. Υπάρχουν; Είναι αληθινοί; Είναι απτοί; Πού μπορώ να τους βρω; Την απάντηση στη σερβίρει ο ίδιος σου ο εαυτός: «Μέσα σου».

Δύσκολο πράγμα να ξεφορτωθείς την ανθρώπινη φύση. Όσο κι αν την ποδοπατήσεις, όσο κι αν την ξεφτιλίσεις, όσο κι αν την απαρνηθείς, πάντα θα την κουβαλάς. Πάντα θα κατοικεί μέσα σου και θα προσπαθεί να κάνει την εμφάνισή της και να σου υπενθυμίζει την ταυτότητά σου.

Ποια ταυτότητα θα μου πεις; Τι κουβαλάω εγώ που δεν κουβαλάει ο διπλανός μου; Όλοι απ’ το ίδιο υλικό είμαστε φτιαγμένοι, θα μου πεις. Όλοι ίδιοι φαινόμαστε στη θέαση μιας χαοτικής κοινωνίας. Όλοι σηκώνουμε τα ίδια βάρη, τις ίδιες αδυναμίες, αντιμετωπίζουμε τα ίδια προβλήματα. Όλοι ζούμε με αυτά και τα αποδεχόμαστε. Οι «όλοι» είμαστε κι ο «καθένας».

Αυτά θες να ακούσεις και να βομβαρδιστείς από ρεαλισμό και συμβιβασμό. Θες να επαναπαυτείς στο ότι είσαι ένα «τίποτα», στο ότι είσαι «ο ένας απ’ τους πολλούς» κι όχι «ο ένας». Δε θα σου παραδώσω, όμως, ένα εύκολο ποίημα, αλλά μια σπάνια αλήθεια.

Κάθε άνθρωπος είναι ένας μικρός ήρωας. Κάθε ψυχή κρύβει τον ηρωισμό της κι ας μην είναι φανερός σε κανένα μάτι. Αρκεί να είναι στο δικό σου. Όχι, δεν αναφέρομαι ούτε σε ήρωα κινουμένων σχεδίων ούτε σε μυθικό ήρωα. Αναφέρομαι σε ένα πιο αληθινό και πιο αυθεντικό είδος ήρωα, στον καθημερινό ήρωα. Σε αυτόν που ζει ανάμεσά μας. Μέσα μου, μέσα σου, μέσα του.

Μιλάω για τον πατέρα που παρ’ όλο που θα ξυπνήσει χωρίς ίχνος αυτοπεποίθησης, αυτοεκτίμησης κι αισιοδοξίας το πρωί, θα παλέψει και θα το κρύψει. Δε θα δείξει στα παιδιά του πως δεν του αρέσει η δουλειά του, δε θα τους δείξει ότι όλα εκεί έξω είναι άχρωμα κι απογοητευτικά. Θα χωρέσει όλο τον πόνο κι όλη την απελπισία του μέσα στο πιο μεγάλο και ζεστό του χαμόγελο. Δε θα μάθει στα παιδιά του πώς να τα παρατάνε. Θα τα αφήσει να συνεχίσουν να ονειρεύονται.

Μιλάω και για τη μητέρα που δε λογαριάζει κούραση, δε λογαριάζει ευθύνες για να ικανοποιήσει την οικογένειά της. Θα καθαρίσει, θα ετοιμάσει φαγητό, θα τρέχει να διαβάσει τα παιδιά, να τα πάει σχολείο και πόσα άλλα. Μόνο της αντάλλαγμα; H χαρά τους.

Μιλάω και για την κοπέλα που ερωτεύτηκε και πληγώθηκε. Kουβέντα δε λέει, όμως, τώρα πια. Τα έχει κλειδώσει όλα μέσα της για να μη στενοχωρεί τους γύρω της με τη θλίψη της. Δε θέλει να χαλάει το πολύχρωμο κλίμα με τη μαυρίλα της.

Μικρές πράξεις όλες στο άκουσμα, η υλοποίησή τους όμως προϋποθέτει μεγαλείο και δύναμη ψυχής κι αυτό είναι που τις βαφτίζει «ηρωικές».

Ακόμη και στους ήρωες, όμως, υπάρχει ιεραρχία. Κάποιοι ήρωες βρίσκονται πιο ψηλά. Αυτός που παλεύει με μία βαριά αρρώστια, αλλά δε χάνει το κουράγιο του και ζει την κάθε μέρα σαν την τελευταία του. Εκείνος που δεν έχει να φάει ή δεν έχει να μείνει, αλλά κλείνει τα μάτια του κι ονειρεύεται τα αγαπημένα του πρόσωπα και παίρνει δύναμη για να ελπίζει κάθε μέρα ότι τα πράγματα θα φτιάξουν. Ο άνθρωπος που ζει κάτω από συνθήκες πολέμου κι αναγκάζεται να κατατρέξει στην προσφυγιά. Έχει τη δύναμη να ξεκινήσει απ’ την αρχή μια νέα ζωή και να αφήσει πίσω του τις απώλειες της παλιάς και τον πόνο που του προκάλεσαν. Οι άνθρωποι που γίνονται εθελοντές και βοηθούν διάφορες κοινωνικές ομάδες που μειονεκτούν, αλλά κι οι ομάδες αυτές οι ίδιες. Αυτοί οι ήρωες δυστυχώς δεν μπορούν να τοποθετηθούν στην δεύτερη ή στην τρίτη θέση μαζί με τους υπόλοιπους. Μόνο η πρώτη τους ανήκει.

Η λίστα με τους ήρωες δεν έχει τέλος, έχει μόνο αρχή. Δεν έχει νόημα να αναφερθώ σε άλλα παραδείγματα γιατί είναι άπειρα. Αυτό που έχει νόημα είναι να κοιτάξουμε γύρω μας με διαφορετική οπτική και να ανακαλύψουμε τον ήρωα που κρύβει μέσα του ο κάθε άνθρωπος, όσο δύσκολο κι αν είναι.

Άσε τον δικό σου ήρωα να βγει προς τα έξω και μην τον αφήνεις να ξεροσταλιάζει στα σκαλιά της απαισιοδοξίας, της απόγνωσης, της μιζέριας και της ηττοπάθειας. Μόνο χρόνο θα χάσεις. Κι όσο πιο μικρός είναι ο ήρωας που κουβαλάς, τόσο πιο τυχερός να νιώθεις. Οι μεγαλύτεροι ήρωες το μόνο πράγμα για το οποίο δεν μπορούν να ευγνωμονούν είναι η τύχη…