Αγαπητό άγχος, ας χωρίσουμε

Δεν πάει άλλο αυτή η σχέση, άγχος μου γλυκό, χωρίζουμε. Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε αυτή τη σχέση γιατί δεν πάει πουθενά. Κάποτε με οδηγούσες να βρω τον καλύτερο εαυτό μου, με ωθούσες να προσπαθήσω περισσότερο, να βάλω τα δυνατά μου –και τα κατάφερνα, δε στο κρύβω– όμως τώρα πια με κρατάς πίσω.

Αντί να πηγαίνω μπροστά, αντί να νιώθω καλά με τον εαυτό μου, τώρα πια νιώθω όλο και χειρότερα, οπότε δεν έχω άλλη επιλογή. Πρέπει να σε αφήσω. Δε θέλω άλλο να μου κατατρώς τα σωθικά, δεν αντέχω άλλο να με ακολουθείς σαν να είσαι η σκιά μου σε ό,τι κάνω κι ό,τι σκέφτομαι. Βραχνάς μου έγινες, κατάλαβέ το, πρέπει να ελευθερωθώ.

Νισάφι πια αυτή η σχέση μας! Με στοιχειώνει εδώ και χρόνια και δε βρίσκω τρόπο να ξεφύγω. Σαν να σε σέρνω μαζί, όπως έσερναν τη σιδερένια μπάλα οι Ντάλτονς. Όπου εγώ, εκεί κι εσύ, σαν το σαράκι να με αποικοδομείς από μέσα. Σε κουβαλάω παντού και πάντα λες και χωρίς εσένα δεν μπορώ να υπάρξω. Μα η αλήθεια είναι πως μπορώ, ή τέλος πάντων, πρέπει να μπορέσω γιατί με τόσο άγχος η ζωή μοιάζει με αγώνα formula 1 κι εγώ είμαι με πατίνι.

Μου το είπαν κι οι γιατροί. Δε μου κάνεις καλό. Ήταν απόλυτη η απόφαση κι οφείλω να την ακολουθήσω: «Μην αγχώνεσαι», μου είπαν. Απλή, λιτή κι απέριττη συμβουλή, ξεκαρδιστική σαν στη λέει ένας τύπος με άσπρη ρόμπα και μερικά πτυχία ιατρικής να κρέμονται από πίσω του, όμως, πέρα για πέρα αληθινή. Όλοι μου το λένε κι όλοι δίκιο έχουν, εσύ γιατί μ’ ακολουθείς; Να φύγεις, να εξαφανιστείς. Είσαι κάτι σαν σύγχρονος σατανάς, λοιπόν, σε εξορκίζω και σ’ απαρνούμαι. Για την υγεία μου. Για μένα.

Σιχάθηκα πια τον κόμπο στο στομάχι, σιχάθηκα τον πονοκέφαλο που μου προκαλείς, σιχάθηκα το τρέμουλο που φέρνεις στα χέρια και τα πόδια μου και κοντεύω να σιχαθώ κι εμένα που σου επιτρέπω να έχεις πάνω μου τόσο μεγάλη επιρροή. Στα τσακίδια να πας!

Υπάρχει ζωή μακριά απ’ το άγχος κι είναι όμορφη. Είναι καλύτερη, γεμάτη χαμόγελα κι ηρεμία. Αυτήν τη ζωή θέλω. Να είμαι μια φορά κι εγώ ήρεμη. Να μην αγχώνομαι αν θα προλάβω, αν θα τα καταφέρω, αν θα πετύχω, αν θα μου βγει όπως το ήθελα. Να μη με νοιάζει τι θα γίνει μετά. Στο κάτω-κάτω της γραφής, κι αν αποτύχω κάπου τι έγινε; Αν τελικά δεν τα καταφέρω, αν δεν προλάβω κάτι, αν δε μου βγει όπως το φαντάστηκα, βρε αδερφέ, θα χαθεί ο κόσμος; Όχι!

Σίγουρα, όχι! Αλλά με συνήθισες, άγχος μου, να είμαι αυστηρή με τον εαυτό μου. Περισσότερο αυστηρή απ’ όσο τελικά αντέχω κι αυτό με φθείρει. Πιότερο το κακό σου, παρά το καλό και δε βγαίνει έτσι η ζωή. Η ζωή είναι στιγμές κι εσύ μου τις κλέβεις. Μου παίρνεις τις ευχάριστες στιγμές και τις αφήνεις να ολισθαίνουν. Τις συνοδεύεις και μου τις χαλάς. Κάνεις θαμπές και μίζερες ακόμα και τις πιο φωτεινές από αυτές, μα κάπου εδώ θα χωρίσουν οι δρόμοι μας.

Δε μου αξίζει να με ταλαιπωρείς άλλο. Δε μου αξίζει να αγχώνομαι τόσο που να αρρωσταίνω. Δε μου αξίζει να με βασανίζεις έτσι, οπότε απόψε χωρίζουμε.

Μέχρι εδώ με ταλαιπώρησες. Μέχρι εδώ θα σε αφήσω. Δε σου επιτρέπω να κυριαρχείς στη ζωή μου, να την κάνεις ό,τι θες, είναι δική μου και θα τη ζήσω όπως ποθώ. Ήρεμα, γαλήνια κι ωραία. Θα πηγαίνω με το πάσο μου, θα προσπαθώ όσο μπορώ –ούτε δράμι παραπάνω– κι αν τα καταφέρω, έχει καλώς. Αν αποτύχω, θα το πω εμπειρία και θα χαμογελάσω το ίδιο πλατιά.

Θα σηκώνω τους ώμους και θα λέω «δεν πειράζει» εκεί που μέχρι τώρα έλεγα «μα τι να κάνω;» και θα κρατήσω τη δύναμή μου για αγώνες που αξίζουν τον κόπο κι όχι, το να προλάβω το λεωφορείο δεν είναι μέσα σ’ αυτούς. Δε θα τρέχω να απαντήσω το τηλέφωνο, δε θα με νοιάζει αν άργησα λίγο ή αν κάτι πήγε στραβά. Θα αποφορτίσω τον εαυτό μου από όλα αυτά τα περιττά άγχη γιατί δεν έχουν νόημα κανένα. Το υπέρμετρο άγχος δεν έχει νόημα και δεν έπρεπε εξ αρχής να έχει και θέση στη ζωή μου.

Τι να γίνει, άγχος μου; Εδώ χωρίζουν οι δρόμοι μας κι αυτός θα είναι ο πιο χαρούμενος χωρισμός της ζωής μου!