Αποδέξου πως οι άνθρωποι δεν αλλάζουν

Καθημερινά συναναστρεφόμαστε με δεκάδες ανθρώπους, στη δουλειά, στο δρόμο, στη στάση. Με ορισμένους από αυτούς μιλάμε, ανταλλάσσουμε απόψεις, άλλους πάλι τους παρατηρούμε απλά, προσπαθούμε να αναγνωρίσουμε το χαρακτήρα τους μέσα από τις κινήσεις τους, το βλέμμα τους, το χαμόγελό τους. Ένα είναι σίγουρο πως ο καθένας τους χωριστά κρύβει κάτι μοναδικό, μπορεί να μοιάζει τρελά με κάποιον άλλον στην εμφάνιση ή στη συμπεριφορά, αλλά δεν παύει να είναι αλλιώτικος, να είναι μία ξεχωριστή ύπαρξη που όσο και να προσπαθήσεις να τη φέρεις στα μέτρα σου, δε θα το καταφέρεις ποτέ.

Και γιατί άλλωστε να την εισάγεις στο σύνολο; Γιατί να κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας μόνο και μόνο για να αλλάξουμε έναν άνθρωπο; Και αν τον αλλάξουμε, τι θα κερδίσουμε; Θα αισθανθούμε καλύτερα ή μήπως θα έχουμε κάνει ένα καλό στην κοινωνία; Οτιδήποτε ξένο είναι αυτόματα και έξω από τα νερά μας.

Μας προκαλεί φόβο και αυτόματα σαν κάποια άμυνα του οργανισμού μας, αναζητούμε τρόπους να τον προσαρμόσουμε σε εμάς, έτσι ώστε να μπορέσουμε να ζήσουμε μαζί του, να συμβιώσουμε ομαλά. Εγωιστικότατο ως εκεί που δεν πάει. Υπάρχουν φορές βέβαια όπου ο λόγος που κάνουμε τα αδύνατα δυνατά να αλλάξουμε κάποιον είναι απλά ένδειξη σημασίας, αγάπης και φροντίδας. Ακόμη και σε αυτή την περίπτωση όμως μόνο κακό προκαλεί η αλλαγή ενός ανθρώπου.

Όλοι μας μικροί και μεγάλοι έχουμε ατέλειες, άλλοτε μικρές, απαρατήρητες και άλλοτε μεγάλες. Δε λέω για τις σκάρτες συμπεριφορές, εκείνες που σου προκαλούν απέχθεια μόνο στην ιδέα, αλλά σε αυτές που έχουν ορισμένα μελανά σημεία. Κάποιος μπορεί να θίγεται πιο εύκολα, κάποιος άλλος να είναι πιο επικριτικός, πιο παράξενος, λιγότερο κοινωνικός. Έχεις σκεφτεί όμως πως τη στιγμή που εσύ ψάχνεις τρόπους να αλλάξεις έναν άνθρωπο, κάποιος άλλος ψάχνει τρόπους να αλλάξει εσένα, γιατί δεν είσαι έτσι όπως θα ήθελε.

Πόσο σίγουρος είσαι όμως για το ότι η ομοιομορφία δε φέρει συγκρούσεις; Είναι τόσο εύκολο όσο ακούγεται να συνυπάρχεις με ανθρώπους ίδιους με σένα, χωρίς να ‘ρθείτε έστω και μία φορά σε ρήξη; Το διαφορετικό είναι εκείνο που σε διδάσκει, σε βοηθάει να γνωρίσεις νέες συνήθειες, σε οδηγεί στο να δεις με άλλους τρόπους σκέψης και από διαφορετική οπτική γωνία τα πράγματα.

Ο άνθρωπος πλάθει το χαρακτήρα του μέσα από τις εμπειρίες που έχει, από τα βιώματα που έχει ζήσει από την παιδική του ηλικία μέχρι την ενήλικη. Και φυσικά από άνθρωπο σε άνθρωπο όλα τα παραπάνω ποικίλουν και διαφέρουν, επομένως κανείς μας δεν μπορεί να είναι όμοιος με τον άλλον. Ακόμη και στις προσωπικές μας σχέσεις πολλές φορές άτομα μας απογοητεύουν, μας πληγώνουν, μας προδίδουν, μας συμπεριφέρονται με τρόπο που δεν ταιριάζει στη σημασία που τους δείξαμε και στο χρόνο που τους αφιερώσαμε.

Προσπαθώντας όμως να το αλλάξεις αυτό, επιμένοντας να τους κάνεις κάτι άλλο από αυτό που είναι, καταφέρνεις τελικά κάτι; Αν δε θέλει ο άλλος να αλλάξει ό,τι κι αν κάνεις εσύ, δεν υπάρχει περίπτωση να υπάρξει αλλαγή. Γι’ αυτό και μερικές φορές, κάτι τέτοιες στιγμές η φυγή είναι η μόνη λύση, φεύγεις από εκεί που δεν περνάς καλά και δεν κάνεις τα χίλια μύρια να αλλάξεις κάτι που δεν αλλάζει.

Όλα θα ‘ταν τόσο απλά αν μπορούσαμε ν’ αποδεχτούμε ότι δεν μπορούμε ν’ αλλάξουμε τους άλλους.  Και καλύτερο από το να αγαπήσεις τις ατέλειες των ανθρώπων που περιλαμβάνονται στη ζωή σου, δεν υπάρχει.

Αγκάλιασε ό,τι δεν είναι ίδιο με σένα, ό,τι δεν μπορείς να είσαι και μάθε να ζεις με αυτό.