Τους ντελιβεράδες να τους σέβεστε!

Τι σημαίνει να σέβεστε τους ντελιβεράδες; Σημαίνει να σέβεσαι τον τύπο εκείνο που αφήνει τη ματσάρα, που εσύ βλέπεις με τους κολλητούς σου, για να σου φέρει τα σουβλάκια και τις πίτσες που παρήγγειλες. Σημαίνει να σέβεσαι τον τύπο εκείνο που μες στη βροχή και το κρύο πήρε το ζεστό σου πακετάκι, πήρε το μηχανάκι κι οδήγησε μέχρι την γκαρσονιέρα σου -που ένας Θεός ξέρει πού τη βρήκες μέσα στα στενά και τις ερημιές. Σημαίνει να μάθεις επιτέλους πού μένεις και να δώσεις σωστές πληροφορίες για τη διεύθυνση παράδοσης. Άλλο «Καποδιστρίου 2» κι άλλο «Καποδιστρίου 20», ένα μηδενικό καμιά φορά κάνει τη διαφορά.

Για να γεμίσεις εσύ το στομαχάκι σου κάποιος εργάστηκε γι΄αυτό και κάποιος άλλος  έτρεξε για να στο παραδώσει εντός μισάωρου – άντε σαρανταπεντάλεπτου. Γιατί όταν πεινάς  ο χρόνος κυλάει αργά.

Και δεν τα λέω εγώ, αλλά οι παθόντες εκείνοι ντελιβεράδες που σε συνεργασία με το σουβλατζίδικο και την πιτσαρία της γειτονιάς φροντίζουν γι’ αυτό που θα φρόντιζε κι η μάνα σου -να μη κοιμηθείς νηστικός. Σε βγάζουν απ’ την δύσκολη εκείνη θέση  «Τι να φάμε πάλι;» ή «Ποιος μαγειρεύει τώρα;». Γίνονται καλοί σου φίλοι πια αφού συναντιέστε, αν όχι καθημερινά, τουλάχιστον τρεις με τέσσερις φορές εβδομαδιαίως και ξέρουν ακριβώς πώς και τι τρως.

Πες, λοιπόν, ένα «ευχαριστώ» και δείξ’ το με το πουρμπουάρ σου. Tips, you know! Ναι, ρε φίλε, όπως στον καφέ που πίνεις, αφήνεις ένα φιλοδώρημα στην κοπέλα που σε σέρβιρε, έτσι κι το delivery boy περιμένει το κατιτίς του. Τι νομίζεις ότι παίρνει κι αυτός; Πάνε οι τρεις κι εξήντα την ώρα που ήξερες, πλέον ούτε αυτές, σου λένε τρία ευρώ την ώρα κι αν θες. Σε ένα εξτραδάκι ελπίζει κι αυτός για να αυξήσει το μεροκάματο. Πόσες άλλες σποντούλες να σου ρίξει, αφού δεν έχει ψιλά σου λέει.

Μα κι εσύ πενήντα ευρώ για παραγγελία των οκτώ κι εξήντα, πιο ψιλά δεν έχεις; Στην πόρτα σου στο φέρνει το παιδί, ούτε το κατώφλι δεν πατάς, εξυπηρέτηση σου κάνει και σε γλυτώνει από τόσο κόπο! Μην τσιγκουνεύεσαι τα cents, δώσε κάτι. Άλλωστε αν δεν καταλάβουμε εμείς που χτυπάμε δεκάωρα κι εντεκάωρα, εμείς που δεν πληρωνόμαστε αξιοπρεπώς, εμείς που αγωνιζόμαστε  καθημερινά για μια αξιοπρεπή ζωή, τότε ποιος θα καταλάβει;

Πάντως, μεταξύ μας, διχάστηκα λίγο με τα ντελιβεράκια μας γιατί, όπως σε κάθε δουλειά έτσι κι εδώ, κάποιοι τύποι απλά δεν το ‘χουν. Καταρχάς, κάποιοι αποτελούν δημόσιο κίνδυνο. Τρέχουν λες κι αγωνίζονται με τον Valentino Rοssi εντός πόλεως. Όπα, ρε παιδιά, μη σκοτωθεί κανείς για δυο σουβλάκια.

«Αγαπώ τη ζωή, οδηγώ με προσοχή!». Υπάρχουν και τύποι που τρέχουν και προσπερνούν παράνομα είτε για να παραδώσουν εγκαίρως το πακέτο -που φυσικά κατακριτέο είναι και σε αυτήν την περίπτωση-,  είτε για να προλάβουν να πουν κι ένα «γεια» στη παρέα τους, που κάθεται στο καφέ της γειτονιάς, είτε για να έχουν το χρονικό περιθώριο να σταματήσουν και μια-δυο φορές στο περίπτερο -λέμε τώρα.

Πάνω απ’ όλα είμαστε όλοι άνθρωποι κι οφείλουμε να σεβόμαστε τον συνάνθρωπο εκείνο που εργάζεται για να βγάλει τα προς το ζην του κάτω απ’ τις όποιες καιρικές κι εργασιακές συνθήκες. Άλλωστε κι εμείς το ίδιο κάνουμε, ο καθένας στο πόστο του. Καμιά δουλειά δεν είναι υποδεέστερη της άλλης.

Να σέβεσαι τον ντελιβερά όπως θα σεβόσουν κι εκείνον τον τύπο με το κοστούμι. Εκεί φαίνεται τι άνθρωπος είσαι, ανεξάρτητα απ’ το ποιον έχεις απέναντί σου και τι έχεις να κερδίσεις από αυτόν.