Την ευχή που αγάπησα περισσότερο απ’ όλες θα μπορούσα να την κορνιζάρω και να την κρεμάσω στο ταβάνι μου για να τη βλέπω κάθε φορά που ανοίγω τα μάτια μου. «Μακάρι να μπορούσες, έστω και για μια στιγμή, να σε δεις όπως ακριβώς σε βλέπω εγώ». Εγώ μέσα από σένα. Η εικόνα μου μέσα από τα μάτια σου. Όλα όσα εσύ θαυμάζεις σε μένα, όλα όσα σε παραξενεύουν, όλα όσα σε κάνουν να γελάς και να θυμώνεις.
Όμορφη ευχή, αλλά και δύσκολη. Θέλει νεύρο, θέλει θάρρος, μα πάνω απ’ όλα θέλει ειλικρίνεια. «Κι επειδή βαρέθηκα τα εύκολα, ας το τολμήσω», είπα. Συγκρατημένη, με δόντια σφιγμένα και καρδιά στην Κούλουρη, το προσπάθησα· να με μάθω μέσα απ’ τα δικά σου μάτια.
Ξεκίνησα απ΄τα απλά κι άνοιξα κουβέντα δύσκολη. Τι παρατηρώ πάνω μου πρώτα και τι βλέπεις εσύ. Δυο μάτια κουρασμένα με μόνιμους κύκλους να τα συνοδεύουν. Κι εσύ δυο μάτια μεγάλα, γεμάτα αγάπη και γέλιο. Συνέχισα στα δυσκολότερα με την ελπίδα να μην απογοητευτώ. Κυρίως από μένα γιατί εσύ μόνο όμορφα πράγματα είδες.
Στρυφνός άνθρωπος δύσκολα διαχειρίσιμος, μια μόνιμη γκρίνια για δεύτερη φύση και ο αυταρχισμός σε όλο του το μεγαλείο. Κι εκεί που εγώ έβλεπα το τέλος μας να πλησιάζει, έκανες την ανατροπή που τόσο χρειαζόμουν να συμβεί. Άνθρωπος δυναμικός, με πιστεύω, άποψη κι επιχειρήματα, που δε σηκώνει μύγα στο σπαθί του μπροστά στην αδικία. Εκεί που εγώ είδα μια καρδιά σκληρή, εσύ διέκρινες φωτιά γύρω απ’ τον πάγο.
Και λίγο μου θύμισες, για άλλη μια φορά, γιατί σ’ αγάπησα εξ αρχής. Για την ικανότητά σου να βλέπεις λευκό στο μαύρο των άλλων. Μαζί με τη χαρά όμως, τρόμαξα κιόλας. Πώς θα ανταποκριθώ εγώ σ’ αυτές τις προσδοκίες; Πώς θα σηκώσω εγώ τέτοιο βάρος στην πλάτη μου; Και κάπου ανάμεσα στον πανικό, είδα ελπίδα. Την ελπίδα να μάθω να με αγαπώ και να με βλέπω όπως εσύ.
Ελαφρά την καρδία την πήρα την απόφαση και δεν αναλογίστηκα τις επιπτώσεις. Γιατί είναι ένα πρώτο βήμα να αντιμετωπίσεις τον άνθρωπο στον καθρέφτη, μα το δυσκολότερο είναι να τον αγαπήσεις πριν να τον δικάσεις. Επίπονη διαδικασία και χρονοβόρα, τουλάχιστον.
Μέσα από σένα, αγάπησα εμένα, λοιπόν. Αγάπησα όλα τα ελαττώματα και γι’ αυτό δε μου φάνηκαν και τόσα πολλά τελικά. Αγάπησα και όλα τα όμορφα, που τα περιφρονούσα με μαεστρία χωρίς να μπορώ να σου δώσω μια συγκεκριμένη απάντηση στο γιατί. Και δεν πίστευα ποτέ ότι θα μπορούσε κάποιος να νιώσει τόση γαλήνη.
Δανείστηκα μερικά απ’ αυτά που έβλεπες εσύ και λίγο αναθάρρησα. Κάπου μαλάκωσα και το κατηγορητήριο δεν ήταν πια και τόσο αυστηρό. Κάπου έμαθα να μου συγχωρώ λάθη, μα κυρίως πάθη. Αγάπησα όλα όσα κάποτε έβλεπα άσχημα και τα αγκάλιασα με μια ειλικρίνεια πρωτόγνωρη σε μένα.
Και κατέληξα ότι δεν είχα άδικο. Η μεγαλύτερη κι η πιο όμορφη ευχή είναι αυτή. Να μπορώ μέσα από εσένα, να βλέπω εμένα. Να με μαθαίνω και να με αγαπώ για ένα σύνολο αυτούσιο κι όχι για επιμέρους υποσύνολα που άλλοι εκθειάζουν. Ολότητα για ολοκλήρωση.
Πόσο μεγάλο δώρο μου έκανες; Και πόσα ευχαριστώ θα είναι ποτέ αρκετά για να δηλώσουν τόση ευγνωμοσύνη; Τώρα πια μ’ αγαπώ γιατί μου έδειξες πόσο σημαντικό είναι ν’ αγαπιέμαι από κάποιον. Και κυρίως από μένα.
Συντάκτης: Κατερίνα Καλή
