Γουστάρουμε να μαγειρεύουμε για φίλους κι αγαπημένους

Η μαγειρική είναι κάτι που κάποιους τους δυσκολεύει, όμως, για άλλους μοιάζει παιχνιδάκι. Μα σε όποια κατηγορία κι αν ανήκουμε, αν θέλουμε να κορέσουμε την πείνα μας, κάποιος πρέπει να μαγειρέψει, αν όχι εμείς οι ίδιοι.

Δε σας κρύβω πως το καθημερινό μαγείρεμα δεν είναι κάτι που απολαμβάνω κι όταν μπορώ, το αποφεύγω. Με κουράζει το υποχρεωτικό της υπόθεσης κι η ρουτίνα· που από ένα σημείο και μετά γίνονται όλα μηχανικά, χωρίς διάθεση.

Όταν, λοιπόν, χάνεται η δημιουργικότητα, τότε το μαγείρεμα γίνεται κάτι σαν αγγαρεία, ένα αναγκαίο κακό, κάτι που πρέπει να γίνει για να φάμε ένα φαγητό της προκοπής και ν’ αποφύγουμε το σκορβούτο. Όμως, πρέπει να προσέχουμε τι βάζουμε στο στομάχι μας, γιατί είναι αυτό που θα μας κρατήσει όρθιους, δίνοντάς μας ενέργεια κι όχι ένα απλό φούσκωμα που θα σταματήσει το γουργουρητό.

Γι’ αυτό, αγγαρεία ή όχι, είμαστε υποχρεωμένοι να περνάμε λίγη ώρα στην κουζίνα, έστω τις μισές μέρες της εβδομάδας. Μάλιστα όσο πιο συχνά μαγειρεύουμε, τόσο πιο γρήγοροι γινόμαστε και μαθαίνουμε εύκολα τις συνταγές απ’ έξω, χωρίς να χρειάζεται ν’ ανατρέχουμε κάθε φορά σε sites και τσελεμεντέδες.

Η εξάσκηση, όπως λένε, μας κάνει καλύτερους, οπότε φτάνουμε στο σημείο να μαγειρεύουμε τουλάχιστον αξιοπρεπή πιάτα κι αν έχουμε όρεξη για πειραματισμούς, προσθέτουμε και την προσωπική μας πινελιά, κάνοντας τη συνταγή λίγο πιο προσωπική, λίγο πιο δική μας.

Αποκτώντας άνεση, δεν αντιμετωπίζουμε πλέον τη μαγειρική σαν κάτι απαιτητικό και δυσάρεστο. Στο τέλος μπορεί να μας αρέσει κιόλας. Έχει και το μαγείρεμα την πλάκα του, ειδικά όταν γίνεται με παρέα. Οι πιο πετυχημένες συνταγές είναι εκείνες που μαγειρεύονται με τη συντροφιά αγαπημένων προσώπων, που περιμένουν πεινασμένα το πιάτο τους.

Γιατί δεν είναι απαραίτητο το μαγείρεμα να ‘ναι μια μοναχική διαδικασία, όπου ο μάγειρας μένει κλεισμένος στην κουζίνα, απομονωμένος, ενώ οι καλεσμένοι πίνουν και κουβεντιάζουν γελώντας. Δεν είναι και τόσο διασκεδαστικό να είσαι κλεισμένος απ’ το χάραμα στην κουζίνα και να εμφανίζεσαι στο τραπέζι μόνο για ν’ αφήσεις τα πιάτα και να ξαναχωθείς ανάμεσα σε κατσαρόλες και τηγάνια, σαν τις μάνες μας στα μεγάλα τραπεζώματα.

Όλοι μπορούν να βάλουν το λιθαράκι τους, να πουν ένα μυστικό που θ’ απογειώσει τη γεύση και –γιατί όχι– να δώσουν και μια χείρα βοηθείας, αν το ‘χουν. Δεν έχει καθόλου γούστο εσύ να ψήνεσαι σαν τα φαγητά στο φούρνο και να χάνεις τις εξελίξεις.

Γι’ αυτό μας αρέσει να κάνουμε το τραπέζι σε όσους αγαπάμε και τους νιώθουμε κοντά μας. Είμαστε άνετοι και δε διστάζουμε να τους ζητήσουμε μια συμβουλή, αφού μεταξύ μας επιτρέπεται να μην είμαστε τέλειοι. Μπορεί όλη η διαδικασία να γίνει συλλογικά κι έτσι κανείς να μη μένει στην απέξω όσον αφορά το γλέντι.

Αλλά η μεγαλύτερη ικανοποίηση έρχεται τη στιγμή που καθόμαστε όλοι στο τραπέζι ή και στον καναπέ –ό,τι έχει ο καθένας– κι αρχίζει το τσιμπολόγημα ώσπου να περάσουμε στο κυρίως πιάτο. Χαιρόμαστε που βλέπουμε τους φίλους μας να μας τιμούν με την παρουσία τους και ν’ απολαμβάνουν το δημιούργημά μας.

Θέλουμε να τους ευχαριστήσουμε, να κάνουμε κάτι γι’ αυτούς, κάτι τόσο ουσιαστικό όσο είναι η ετοιμασία ενός γεύματος. Κι αν ισχύει αυτό που λένε, ότι η διάθεση του μάγειρα περνάει στο φαγητό κι αν δεν το κάνεις με την καρδιά σου, φαίνεται στη γεύση, τότε αυτά τα φαγητά είναι τα πιο νόστιμα του κόσμου. Γιατί τα φτιάχνουμε με αγάπη.

Έτσι, μαζεμένοι όλοι με τα μαχαιροπίρουνα να δουλεύουν υπερωρίες, τα ποτήρια να είναι πάντα έτοιμα για τσούγκρισμα και τα γέλια να διαδέχονται τις σοβαρότερες των συζητήσεών μας, χαμογελάμε μ’ ευγνωμοσύνη για την ύπαρξη αυτών των ανθρώπων στη ζωή μας.

Κοιτάζουμε τους αγαπημένους μας να συζητούν ανάμεσα στις μπουκιές τους και χαιρόμαστε που βρισκόμαστε όλοι μαζί και που είμαστε εμείς αυτοί που το οργάνωσαν όλο αυτό, ώστε να έρθουμε πιο κοντά. Γιατί όταν είμαστε χορτασμένοι, είμαστε και πιο χαλαροί, άρα και πιο ανοιχτοί.

Δεν έχει σημασία αν είναι τα γενέθλιά μας ή η γιορτή μας ή μια οποιαδήποτε άλλη μέρα, που ημερολογιακά δε σημαίνει τίποτα. Είναι γιορτινή μέρα, γιατί είμαστε όλοι μαζί κι έχουμε προσφέρει στα πιο αγαπημένα μας πρόσωπα κάτι από καρδιάς. Και το να προσφέρεις, σου δίνει μεγάλη χαρά, αφού στο τέλος αυτό που παίρνεις, είναι μεγαλύτερο απ’ αυτό που έχεις δώσει κι εσύ αισθάνεσαι πιο γεμάτος.