Γράφει η R. Aznard.
Αγαπητέ αναγνώστη/α,
Παρακάτω θα διαβάσεις ένα γράμμα που δεν ανοίχτηκε ποτέ. Το δικό μου γραμμα. Η διαδρομή του άλλαξε τρεις πόλεις, μα απορρίφθηκε και δεν παραλήφθηκε ποτέ απ’ τον παραλήπτη. Οι λέξεις του αποστολέα δε διαβάστηκαν ποτέ απ’ αυτόν που προοριζόταν. Επεστράφη απλώς στο αρχικό του σημείο κι όλη του η ενέργεια παρέμεινε κλειστή ανάμεσα σ’ άλλα τόσα αζήτητα του ταχυδρομείου.
Αυτό το γράμμα, όμως, αποφάσισα πως έχει παραλήπτη. Έχει παραλήπτη, εσένα, που διαβάζεις αυτό το άρθρο. Εσένα, που θα νιώσεις την ενέργειά του και θα ταυτιστείς μαζί του. Εσένα, που αγαπάς βαθιά και που πιστεύεις σ’ αυτήν τη λάμψη. Αυτό το γράμμα πρέπει ν’ ανοιχτεί. Κι είσαι εσύ αυτός που θα το κάνει.
Μεσημέρι, 12 παρά τέταρτο. Ήμερα Σάββατο. -Ξεκινάω να σου γράψω, μα το πρώτο πράγμα που αρχίζω είναι μια μουντζούρα. Μια μικρή γραμμή, μια ακόμα μεγαλύτερη και στο τέλος ένα συνονθύλευμα χάους αποτυπωμένο με μελάνι-. Σ’ αυτές τις γραμμές θέλω να σου γράψω… -Σταμάτησα. Σκέφτομαι πως δεν αξίζει να το κάνω αυτό. Ότι δεν αξίζει κανένας να του προσφέρω κάτι τέτοιο. Σκέφτομαι ότι θα σου ανοιχτώ για μια ακόμη φορά κι εσύ απλά θα μου πετάξεις όσα γυαλιά απέμειναν από παλιές, σπασμένες βιτρίνες σχέσεων μόνο και μόνο για να με πληγώσουν. Κάτι που παραδέχομαι ότι κάνω κι εγώ η ίδια με το δικό μου τρόπο!-.
Να ξέρεις ότι σε διαισθάνομαι! Ξέρω ακριβώς πότε με σκέφτεσαι και πότε όχι. Με διαπερνά πάντα η σκέψη σου σαν ένα κύμα ρίγους πάνω στο δέρμα μου. Ίσως γι’ αυτό κι όσες φόρες σε είχα συναντήσει πριν γνωριστούμε μου τραβούσες τόσο πολύ το ενδιαφέρον, ώστε να σε περιεργάζομαι έτσι ασυναίσθητα! Συγκεκριμένα, κάτι ακόμη που δε στο είπα ποτέ, έχει φωτογραφηθεί μια εικόνα στο μυαλό μου, την οποία ανακάλεσα, απ’ τις πρώτες φορές που ήμασταν μαζί.
Θα σου πω την ουσία χωρίς πολλές λεπτομέρειες. Ήσουν σ’ ένα μπαρ, μόνος σου, καθόσουν σχετικά κοντά μου. Σηκώθηκες να φύγεις και θυμάμαι έντονα τον τρόπο που έπιασες τα τσιγάρα σου, το βλέμμα που έριξες σ’ αυτή που ήθελες, την κίνηση που έκανε το κορμί σου όπως κατέβηκες απ’ το σκαμπό και τον αέρα που περπάτησες για να βγεις απ’ την πόρτα. Όλη αυτή η κίνηση και όλη αυτή η αύρα μου ήρθαν σαν φλας στο μυαλό κάποια στιγμή σπίτι σου που σε κοίταζα απ’ τον καναπέ να περπατάς για να φέρεις ξύλα για το τζάκι.
-12:30 μμ Σκέφτομαι ξανά ότι δεν πρέπει να σου τα πω. 12:35 μμ Παίζω με το στιλό νευρικά! Σκέφτομαι ότι δε θα καταλάβεις και θα με χλευάσεις. Ότι ίσως δεν αξίζεις να τα ξέρεις. 12:40 μμ Διχάζομαι αν θα συνεχίσω αυτά που προσπαθώ να σου πω ή όχι, αλλά τελικά αποφασίζω να το ολοκληρώσω-.
Καθρεφτίζεις κάτι. Κάτι δικό μου. Παρατηρώ τις κινήσεις σου και τις αντιδράσεις σου και συνειδητοποιώ πόσο όμοιοι είμαστε καθώς πιστεύουμε εύκολα σε ανθρώπους. -12:50 μμ Σταμάτησα πάλι. Σκέφτομαι ότι θα πεις ότι δε μοιάζουμε. Ότι εγώ είμαι κάτι άλλο και δε σε καταλαβαίνω. Ταυτόχρονα μου έρχονται ξανά σαν λούπες όλα αυτά που είπες και είπα! Παίρνω ανάσα-.
Θέλω να πιστέψω σε σένα! Ν’ αφεθώ. Θέλω να νιώσω ότι μπορώ να φτάσω στο υπέρτατο μαζί σου. Να σταματήσω να φοβάμαι ότι θα σου πασάρω ένα μικρό συναίσθημα αγάπης κι εσύ θα το πάρεις και θα το πατήσεις με δύναμη στο έδαφος για να μη φανείς συναισθηματικός. Θέλω να σε εμπιστευτώ. Να σου πω το μεγαλύτερό μου όνειρο και τη χειρότερή μου γκάφα. Να σε ρωτώ και να μου απαντάς χωρίς να νιώθω αυτό το εριστικό σου ύφος να με κρίνει απαξιωτικά, δίχως καν να έχεις μπει ποτέ στη διαδικασία να με μάθεις.
Θέλω να μου πεις όλα όσα ξέρεις. Να μου ανοίξεις όλο αυτό που κρατάς κρυμμένο. Να μου δώσεις να κατανοήσω τον τρόπο που βλέπεις τον κόσμο μέσα απ’ τα δικά σου μάτια και να κάνω κι εγώ το ίδιο μαζί σου. Θέλω να κατευνάσουμε μαζί ό,τι σκοτεινό υπάρχει μέσα μας και γύρω μας. Να δημιουργήσουμε μια λάμψη! Μια μικρή έκρηξη απόλυτης ένωσης. Θέλω να σταματήσουμε να πληγώνουμε ο ένας τον άλλο.
Γιατί εσύ κι εγώ δε γεννηθήκαμε σ’ αυτόν τον κόσμο γι’ αυτόν το λόγο. Είμαστε εδώ για να διδάξουμε, να προσφέρουμε αυτήν την έμφυτη σοφία που ο καθένας μας έχει μέσα του και προσπαθεί ν’ ανακαλύψει με το δικό του τρόπο. Είμαστε εδώ για να δημιουργήσουμε, να εξελιχθούμε, να μάθουμε και να διαδόσουμε αυτές τις γνώσεις. Όλα αυτά χρειάζονται ένα και μόνο πράγμα για να επιτευχθούν. Να πάψουμε να φοβόμαστε!
Να μας προσφέρουμε το κλειδί της ψυχής μας και να την ελευθερώσουμε απ’ αυτήν τη σκληρή αιχμαλωσία. Να σταματήσουμε να την πετροβολούμε με λόγια και κινήσεις μέχρι να ματώσει για κάθε φορά που απλώς τόλμησε να νιώσει το οτιδήποτε. Να την αφήσουμε ελεύθερη. Και τέλος, να διακρίνουμε τη διαφορετικότητά μας απ’ το κοινό σύνολο και να μη μας υποβιβάζουμε σκοπίμως απλώς για να προλάβουμε το κακό! Δεν ανήκουμε εκεί. Αυτή είναι η απάντηση μου στο «τι θέλεις;», που δε δίνεται μέσα σε μια απλή φράση.
Γιατί πολύ απλά δεν περικλείει τίποτα το εγκόσμιο. Τίποτα που να έχει κουφέτα, σπίτια, αυτοκίνητα, λεφτά και ασφάλεια. Και γιατί όπου και να την πεις θα σε περάσουν για τρελή. Γι’ αυτό. Γιατί αυτήν τη μικρή, ιδανική ουτοπία που μόλις σου μοιράστηκα, όσο και να με φοβίζει, όσο και να προσπαθώ να την αγνοήσω, ένιωσα ότι μπορούμε να τη φτιάξουμε μόνο μαζί. Γι’ αυτό επιμένω κι ας μας πετροβολούμε, κάθε φορά!
Υ.Γ: Δεν περιμένω να μου απαντήσεις. Δε δίνω για να πάρω κάτι. Δεν υπονοώ τίποτα σ’ αυτό το γράμμα και είναι ακριβώς όπως το διαβάζεις. Οφείλω στον εαυτό μου να τις μοιραστώ αυτές τις σκέψεις μου μαζί σου. Καταλαβαίνω κάθε φορά τι προσπαθείς να μου πεις. Επίσης, καταλαβαίνω ότι κι εσύ προσπαθείς να το πολεμήσεις. Ο καθένας μας το επικοινωνεί με το δικό του τρόπο.
Ήρθε η στιγμή αυτός ο φαύλος κύκλος να φτάσει στο τέλος του. Από μέρους μου τουλάχιστον. Γι’ αυτό ζητώ συγγνώμη για όλα, γι’ αυτά τα «τι κάνεις;» που ήθελα και δε ρώτησα ποτέ, για τις γιορτές και τις διακοπές που δεν περάσαμε μαζί, για το ότι έφυγα, για το ότι δε σε κέρδισα ποτέ, για τις άπειρες φορές που ήθελα να σου πω «σ’ αγαπώ» και το έπνιξα και για χίλια άλλα. Κι εύχομαι ό,τι κακό δημιουργήθηκε ποτέ μέσα σου και γύρω σου να μεταμορφωθεί στην ύστατη και πιο αγνή μορφή του.
Με αγάπη.
Επιμέλεια κειμένου: Αναστασία Νάννου
