Γράφει ο Ταφ.
Όλοι μας έχουμε βρεθεί σε κουβέντες που μιλάνε για μεγάλες αγάπες, για κινηματογραφικούς έρωτες. Όταν ακούς μια όμορφη ιστορία, που θυμίζει σινεμά, το πρώτο που σκέφτεσαι είναι πως αυτά δε γίνονται∙ κι όμως γίνονται. Δεν υπάρχει καλύτερη ταινία απ’ την ίδια τη ζωή. Κι οι πρωταγωνιστές είμαστε εμείς, οι απλοί καθημερινοί άνθρωποι. Χωρίς να χρειαστεί να παίξουμε κάποιον σπουδαίο ρόλο, παρά μόνο να είμαστε ο ίδιος μας ο εαυτός και να το αφήσουμε να μας παρασύρει.
Σε μια εποχή που πτωχεύει όλο και περισσότερο, όχι απ’ την κρίση, αλλά από ηθική κι αξίες, κάτι που δε θα νικηθεί ποτέ είναι η αγάπη. Η αληθινή αγάπη, που δεν κοιτάζει συμφέρον, που δεν τη νοιάζει αν θα τσαλακωθεί και μία και δύο, αλλά και περισσότερες φορές, γιατί η θέληση ξεπερνάει πάντα το «μπορώ».
Είναι μια σταθερά η αγάπη, που δημιουργεί ισορροπία στην ενέργεια γύρω μας, στην ενέργεια που δίνουμε και παίρνουμε. Κι έτσι μπορεί να προχωράει η ζωή και να περνάει τα εμπόδια, ακόμα κι όταν αυτά φαντάζουν ανίκητα.
Για την αγάπη, ο θάνατος είναι η υπόσχεση πως αυτοί που αγαπήθηκαν πολύ και βαθιά, θα ξαναβρεθούν. Σε άλλη διάσταση; Σε άλλη ζωή; Μέσα από διαφορετικά κορμιά; Με διαφορετικά ονόματα; Δεν έχει σημασία. Έχουν σημαδέψει ο ένας την ψυχή του άλλου. Έχουν χαράξει τα μονογράμματά τους, ο ένας στον άλλο, για να μπορούν όταν βρεθούν να αναγνωριστούν.
Όλα ξεκινάνε με εκείνα τα βλέμματα. Τα βλέμματα που δεν μπορούν να πουν ψέματα. Τα βλέμματα που κοιτάζουν τόσο επίμονα και σε κάνουν να νιώθεις αμήχανα. Να έχεις εκείνο το τρέμουλο στα χέρια. Εκείνο τον κόμπο που δε θα λυθεί ποτέ αν δεν ακούσεις το όνομα απ’ τα μάτια που σε κοιτάζουν έτσι.
Γιατί μόνο εσένα μπορούν να κοιτάξουν έτσι. Κι όταν σε κοιτάνε νιώθεις πως είσαι ζωντανός. Δεν ήξερες μέχρι τώρα τι σημαίνει «είμαι ζωντανός». Και μιας και τα λέμε όλα, πιο όμορφο χάδι από δύο μάτια που σε κοιτάνε έτσι δεν υπάρχει. Σε κοιτάνε και ανατριχιάζεις, πρώτα εσύ και μετά η ψυχή σου. Τόσο βαθιά φτάνει.
Δεν είναι μόνο το βλέμμα που σε κάνει να ξέρεις και να νιώθεις πως είναι ξεχωριστό. Δεν είναι δύσκολο να το αναγνωρίσεις. Είναι όπως το παζλ. Στο κάθε κομμάτι ταιριάζει απόλυτα μόνο ένα άλλο κομμάτι. Όλα τα υπόλοιπα αφήνουν κενά, που όσο και να προσπαθήσεις να τα ταιριάξεις με το δικό σου, δε θα ενωθούν. Κι αν τα πιέσεις θα χαλάσουν, ίσως μόνο το ένα, ίσως και τα δύο, αλλά θα χαλάσουν. Αυτό το κομμάτι προσπάθησε να βρεις, το κομμάτι σου, που θα εφαρμόζει με το δικό σου. Αυτό το μοναδικό κομμάτι.
Το ξέρω πως ίσως φοβάσαι. Πως ίσως έχεις πονέσει πολύ κι έχεις κρυφτεί πίσω από τοίχους στη μοναξιά σου. Πίσω από αυτούς του τοίχους που σε κάνουν να νιώθεις ασφαλής κι άτρωτος. Το μόνο, όμως, που έχεις να φοβάσαι είναι να μη νιώσεις όλα τα παραπάνω.
Το φάντασμα αυτού του φόβου πρέπει να σε κατατρέχει μόνο και τίποτα άλλο. Και πίστεψέ με, αν κάτι μισώ στη ζωή μου είναι η λέξη «πρέπει», αλλά εδώ το «πρέπει» είναι τόσο αναγκαίο όσο και το οξυγόνο για τη ζωή. Η αγάπη είναι το οξυγόνο.
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
