Να καούνε τα κρεβάτια που ξαπλώνεις

Γράφω ένα άρθρο για εσένα. Είναι σε α’ ενικό πρόσωπο και δε θα πατήσω φρένο πουθενά. Δεν ξέρουν εσένα, αλλά φαντάζονται πως κι εγώ, όπως και σχεδόν όλοι οι άνθρωποι, έχω έναν «εσένα». Έχω και τίτλο και θα πιαστώ απ’ αυτόν. Δεν μπορώ παρά να ταυτιστώ μ’ αυτούς που πιστεύουν στις πανσελήνους και τους ανάδρομους. Δεν εξηγείται αλλιώς το πως καλούμαι να γράψω για εσένα κι ο τίτλος είναι «να καούνε τα κρεβάτια που ξαπλώνεις».

Έξω έχει πανσέληνο, την πιο μεγάλη όλου του χρόνου μάλιστα, ο ανάδρομος είναι πάνω στο ζώδιό μου, αλλά απ’ ό,τι πήρε το μάτι μου και το ζώδιό σου δεν το αφήνει καθόλου ανενόχλητο. Κι αν δε θέλεις να το αποδώσουμε στα ζώδια και στις πανσελήνους, έλα να το αποδώσουμε στο κάρμα. Σ’ αυτό πιστεύουμε κι εγώ κι εσύ.

Καρμικό το πώς γνωριστήκαμε. Ελληνική ταινία και βάλε. Καρμικό το πώς αποφασίσαμε να είμαστε μαζί όταν όλα έδειχναν πως δε θα είναι εύκολα τα πράγματα για εμάς. Καρμική η σχέση μας. Απόλυτη, σαρωτική, καθηλωτική. Καρμικό και το τέλος μας. Προδιαγεγραμμένο κι αναμενόμενο. Δεν αντέχουν τέτοια πάθη, αυτοκαταστρέφονται απ’ τη δύναμή τους. Έτσι λένε τουλάχιστον. Εμείς τους επιβεβαιώσαμε.

Θέλω να είμαι ξεκάθαρη, με νοιάζει πάντα να είσαι καλά. Με νοιάζει αληθινά και δεν το λέω για τους τύπους. Θα είμαι η πρώτη που θα της κοπεί η ανάσα αν πάθεις κάτι, το ξέρεις. Αλλά ως εκεί. Δεν μπορώ αυτά τα χαζά, τα δήθεν. Δεν μπορώ να σου ευχηθώ να βρεις την απόλυτη ευτυχία, να ζήσεις μια ζωή γεμάτη έρωτα με μια άλλη γυναίκα. Δεν το αντέχει ο οργανισμός μου να φανταστώ πως κάποια άλλη μπόρεσε να με αντικαταστήσει στο μυαλό, στην καρδιά και στο σώμα σου. Όχι, δεν είναι εγωισμός, ούτε πείσμα. Είναι, που είσαι εσύ. Είναι, που ήμασταν εμείς.

Προσπαθώ κι ευτυχώς τα καταφέρνω, τις περισσότερες μέρες, να μη σε σκέφτομαι. Να ξεχνιέμαι με τη δουλειά, το σπίτι, τους φίλους και να διατηρώ την ψυχική μου ηρεμία σε πολύ καλά επίπεδα. Είναι όμως και κάποιες μέρες που όλα είναι δύσκολα. Είναι αυτές οι μέρες που θέλω να έρθω να σε βρω και να σου φωνάξω μ’ όλη μου τη δύναμη να σταματήσουμε όλον αυτόν τον πόνο. Είναι αυτές οι μέρες που ανοίγω το ραδιόφωνο και παίζει το τραγούδι μας, λες κι είναι όλα εναντίον μου, το κάρμα που λέγαμε.

Είναι αυτές οι μέρες που οι φίλοι μου θα ξεχάσουν το απαγορευτικό και θα με ρωτήσουν, αν σε σκέφτομαι κι αν μου λείπεις. «Όχι», τους απαντάω και γελάει μαζί μου κάθε πικραμένος, αλλά δε μιλάει κανείς γιατί ξέρουν τα όρια. Είναι κι αυτές οι Δευτέρες που ξεκινάει η καινούρια βδομάδα κι εγώ ξέρω ότι ούτε αυτή τη βδομάδα θα σε δω. Δε θα μιλήσω άλλο για τις Δευτέρες μας. Απαγορευτικό κι εδώ.

Θα μιλήσω όμως γι’ αυτά τα ανίκητα βράδια που αφήνομαι και το μυαλό μου σε ψάχνει με μανία. Όχι, δε σου εύχομαι να περνάς την ωραιότερη νύχτα της ζωής σου. Εύχομαι να καούνε τα κρεβάτια που ξαπλώνεις. Να παραλύουν τα χέρια σου όταν θ’ αγγίζεις το σώμα της και θα συνειδητοποιείς ότι δεν είναι το δικό μου. Να τρέχουν δάκρυα απ’ τα μάτια σου όταν θα καρφώνεις το βλέμμα της και δε θα σε κοιτάει, όπως εγώ. Κι αν ξεγελαστείς και για μία στιγμή περάσει απ’ το μυαλό σου ότι με αντικατέστησες, θέλω να κλείσεις τα μάτια σου και νοερά να συγκρίνεις τη χημεία μας με τη δική σας. Είστε χαμένοι από χέρι, δεδομένο.

Όμορφό μου αγόρι, πολλές μπορεί να βρεθούν στο δρόμο σου και να σε κάνουν να ξεχνιέσαι, να περνάς καλά, να τα κάνουν όλα απλά κι εύκολα. Πολλές θα είναι πιο συγκαταβατικές, υπάκουες, υποχωρητικές. Μπορεί κι εσύ να κοιμάσαι πιο ήρεμα τα βράδια μαζί τους. Η διαφορά όμως είναι ότι με εμένα δεν άντεχες να κοιμηθείς τις νύχτες. Έμενες ξύπνιος, μόνο και μόνο, για να μη χαραμίσεις ούτε δευτερόλεπτο χωρίς να με αγγίζεις.

Γράφω για εσένα. Ακόμη χειρότερα γράφω για εσένα και τα κρεβάτια που ξαπλώνεις. Το λες και ριψοκίνδυνο, ίσως κι επικίνδυνο. Ούτε καν απ’ τη σφαίρα της φαντασίας μου δεν περνάνε τα κρεβάτια σου με άλλες. Πώς να γράψω γι’ αυτό; Το νου σου, στον «εσένα» μου.